Didier Petit, Josh Berman, Jason Stein, Edward Perraud: The Way Through

Avant Jazz / Free Improvisation / Avant-Garde
premiera polska: 2023-12-11,
Wydawnicto Audiofilskie
opakowanie: Gatefoldowe etui
opis:
multikulti.com * * * * *
Droga amerykańsko-francuskiego kwartetu wiedzie przez otwartą przestrzeń muzycznych skojarzeń. Wszystko mieni się tu refleksami, pięcio-częściowa suita w swobodny sposób nawiązuje do tekstu Novalisa, a właściwie Georga Philippa Friedricha Freiherra von Hardenberga – niemieckiego poety i prozaika, jednego z najważniejszych przedstawicieli okresu wczesnego romantyzmu, który uważany jest za jednego z twórców tego kierunku. Jego osoba przywołana jest w liner notes.
"The Way Through" to dwójka muzyków amerykańskich - kornecista Josh Berman i klarnecista basowy Jason Stein z dwoma francuskimi improwizatorami - wiolonczelistą Didier Petitem i perkusistą Edwardem Perraudem w twórczym, transatlantyckim zwarciu.
Na początek prezentacja każdego z muzyków w 10-cio minutowym "In". Długie, smukłe i z lekka dystyngowane frazy z gracją zachodzą za siebie. Z czasem z coraz większym wigorem wchodzą w interakcje.
Kolejny trwający 7 minut "The" dobitnie pokazuje, że free improve zyskuje wtedy, gdy zostaje zarejestrowane w referencyjnej jakości. Wiele jest na rynku nagrań, które pomimo potencjału muzycznego niedomagają realizacyjnie, ileż koncertów free improve zostało niepotrzebnie wydanych. Tutaj zarówno Dave Zuchowski w The Hideout, jak i miksujący i masterujący Alex Inglizian z Experimental Sound Studio, Chicago, wspięli się na szczyty swojego fachu, subtelna separacja stref daje tej wspaniałej muzyce dodatkowy impact. W "The" muzycy kolektywnie wyczarowują barwny, wielowymiarowy świat, w którym przenikają się elementy muzyki improwizowanej, etnicznej i klasycznej w elektryzujący sposób.
Trzeci "Way" ociekający melancholią, uwodzi dalece medytacyjną narracją. Wiele tu nieoczywistych, pojedynczych strumieni brzmieniowych.
Z tego mgławicowego uniwersum wyłania się "Through", w którym muzycy namiętnie konwersują. Wszystko mieni się tu przenikającymi się dźwiękowymi refleksami. Nikt tu nie dociska "gazu do dechy", pełna zgoda na dialog oparty na empatii porządkuje narrację. Improwizacyjne ścieżki schodzą się, a rosnący poziom ich intensywności sprawia, że improwizacja szybko staje się free jazzowa. Pojawia się basowy dron, to Didier Petit zapętla się na gryfie, a kornet Bermana niczym instrument Roy'a Campbella pięknie tańczy. Precyzja każdego oddechu, każdej porcji dźwięków jest dojmująca.
Na finał 13-minutowy "...". To free-jazzowa fiesta, wszyscy idą w tango z nieskrywaną radością. Nie ma wątpliwości, że panowie weszli na wyższy poziom komunikacji, umożliwiającej skuteczny przepływ pomysłów.

Franpi Barriaux w Citizen Jazz trafnie napisała w recenzji, że "The Way Through to płyta muzycznych przemytników, którzy uprawiają swobodną i radosną improwizację, która zdaje się nigdy nie kończyć, a kolektywne szaleństwo przestaje być szaleństwem, a staje się magią".
autor: MAd
Copyright © 1996-2024 Multikulti Project. All rights reserved

wordpress.acrossthebridges.org:
One of way of speaking about the just excesses of any improvised music, which by nature make light of balance and imbalance, of stability and instability, would be to invoke another duality: that of reverence and irreverence. Because, passionately or soberly, soberly and passionately, each musicians of this Bridge ensemble – the fifteenth, and the last of this cycle to start its journey – summons in his own way the resources of the most unbridled expressiveness or wholesome theatrics. Let’s mention, incidentally: about Didier Petit, that he is the world’s first cellist to have truly played his instrument in zero-gravity conditions, in the stratosphere, after thousands of attempts on this planet’s surface; about Jason Stein, that he is one of the very few improvisers to have lit a bass clarinet shaped fire at the Madison Square Garden, opening for one of North America’s most famous stand-up comedians when he’s not pursuing underground avenues; about Edward Perraud, an acrobatic drummer and sassy showman with a gift for multiplying himself, that he was also able to create in France unprecedented dialogues between music and spoken word; about Josh Berman, that he’s leading a perfectly balanced double life as a cornetist and child psychologist, that he reinvented in his spare time the music of the Austin High School Gang. However, that’s not all. Their lives as musicians don’t boil down to these feats.

We shall have to consider these four individualities together. Knowing that, as Jason Stein puts it, “playing in a new group with musicians that I don’t know well is one of the great pleasures afforded by improvisational music. Regardless of the country and culture we come from, through music, there is always great opportunity for communication and creativity. I don’t know what this band will sound like and the process of building whatever our sound will be is as much about creating and contributing as it is about discovering and allowing room for things to happen. As improvisers, we tend to cultivate a personal language on our instruments that is both specific and flexible, such that our voices can bend and twist and relax around the language of others.” And Didier Petit concurs: “it’s always very exciting to play together and not know what the music will be. I’m more concerned about what the group will be as a group than about each musician, because I know each one of us has his own music.”

The cellist has even wondered: how can one offer a music that is truly of the early 21st century? Because that of the early 20th century, which was to be identified as ‘jazz’, was immediately new and popular, a product of its time linked to that era’s transformations: a fortunate collision of cultures, at the time of the second industrial revolution, the development of mass transportation, the democratization of artistic and instrumental practices… But nowadays, in the era of globalization, in these postmodern and gluttonous times, what would “the new thing” sound like? That is the impossible question these four improvisers – each with their own pronounced, bold, and tempered character – will try to answer by playing. There’s no need to agree upon cut and paste procedure, to negotiate the persistence of discourse seemingly kept in check with a right to be forgotten included in any improvisation, to assign tasks and multitask… Playing, or rather letting oneself be carried by perhaps unanswerable questions: how can one not overindulging in oneself, how can one be multiple instead of unique? How can one be lasting in these stunned and stunning times? How can one cultivate intense smallness in times deceived by delusions of grandeur? What sort of relationship to speed should be reinvented? How can one not contribute to this planet’s destruction? There’s no program in sight. Only the adventurous alertness of play and invention.

muzycy:
Didier Petit: cello
Josh Berman: cornet
Jason Stein: bass clarinet
Edward Perraud: drums

utwory:
1. In 10:16
2. The 06:43
3. Way 05:57
4. Through 09:49
5. ... 13:00

wydano: February 2, 2021
nagrano: Recorded by Dave Zuchowski at The Hideout, on November 20th, 2018

more info: www.acrossthebridges.org