Good Friday Blues [Bonus Tracks]

opis:
multikulti.com:
Nowa seria wydawnicza - Pool Winners Records, w ramach której prezentowane będą jazzowe kamienie milowe, tytuły, które w najbardziej prestiżowym jazzowym magazynie - Down Beat otrzymały maksymalna ocenę, pięć gwiazdek. Warto dodać, że w każdym roku zaledwie kilka/kilkanaście płyt otrzymywało tak wysokie noty.

To jedno z najsłynniejszych nagrań z pierwszego okresu twórczości Jima Halla pierwotnie sygnowane było jako The Modest Jazz Trio, które obok niego współtworzyli jeszcze Red Mitchell (nie na kontrabasie, a za klawiaturą fortepianu) oraz basista Red Kelly. Jako utwory bonusowe dołączono nagrania innych triowych składów Jima Halla - z Georgem Duvivierem i Chico Hamiltonem (z 1956 roku) oraz z pianistą Carlem Perkinsem i raz jeszcze Redem Mitchellem (tym razem na kontrabasie) z roku 1957.


Encyklopedia Jazzu
"Gdyby pisać historię tej muzyki, to najprzedniejsze miejsce zajmuje tam twórczość tego wybitnego artysty. Sama dyskografia gitarzysty obejmuje kilkadziesiąt najwspanialszych albumów, bez których świat jazzu byłby pusty. Nagrania te i koncerty Jim Hall realizował z najwybitniejszymi innowatorami nowoczesnego jazzu: Chico Hamiltonem, Ellą Fitzgerald, Billem Evansem, Benem Websterem, Paulem Desmondem, Lee Konitzem, Artem Farmerem, Ronem Carterem, Sonnym Rollinsem, Mitchellem Petruccianim, Wayne Shorterem, Joe Lovano, Patem Methenym? (...) Naukę gry na gitarze rozpoczął jako dziesięciolatek. Już trzy lata później, w Cleveland, dokąd przeprowadzili się rodzice, grał w amatorskim zespole jazzowym. Zawodową karierę rozpoczął w czasie studiów w Cleveland Institute Of Music stając się popularnym gitarzystą w miejscowych zespołach jazzowych. W połowie lat pięćdziesiątych przeniósł się na Zachodnie Wybrzeże USA, gdzie kontynuował studia (m.in. studiował grę na gitarze klasycznej w Los Angeles u Vincente Gomeza). Inspirował się przede wszystkim muzyką francuskiego gitarzysty Django Reinhardta. Pierwsze sukcesy odnosił w kwintecie Chico Hamiltona oraz (od 1956 roku) trio Jimmy' ego Giuffre' ego. Równocześnie współpracował z Ellą Fitzgerald (to dzięki występom z Ellą,w latach 1960-1961, w Ameryce Południowej poznał bossa novę), Billem Evansem, Paulem Desmondem oraz - w duecie - z Lee Konitzem. Na początku lat sześćdziesiątych pojawił się w zespole Sonny'ego Rollinsa (zrealizowali wspólnie dwa ważne dla jazzu albumy 'The Bridge' oraz 'What's New'). Później prowadził, wspólnie z Artem Farmerem, mały,autorski zespół. W połowie lat sześćdziesiątych karierę jego przysłoniły problemy osobiste, niedługo potem jednak powrócił na trasy międzynarodowe, nagrał też albumy z Billem Evansem i - w duecie - z Ronem Carterem ("Alone Together"). Na początku lat siedemdziesiątych powraca do współpracy z Paulem Desmondem (entuzjastycznie przyjęty album 'Conciertos'), koncertuje i nagrywa w duecie z kontrabasistą Redem Mitchellem. Na początku lat osiemdziesiątych powraca do basisty Rona Cartera, aby nagrać z nim album 'Telephone'. Występował także z klasycznym skrzypkiem Itzhakiem Perlmanem oraz z pianistą George'm. Shearing'em (płyta 'First Edition'). Sporą popularność i uznania przyniosła mu współpraca m. in. z Ornette'em Colemanem czy basistą Ronem Carterem oraz albumy zrealizowane z modnymi jazzmanami młodszego pokolenia (Michel Petrucciani, Mike Stern, Pat Metheny.) Gitarzysta jest mistrzem nastroju najpełniej realizując swoje projekty w małych składach. Do historii muzyki przeszły jego koncerty w basistą Charliem Hadenem oraz arcyciekawy album zrealizowany z gitarzystą Billem Frisellem.
Wielu nagrań dokonał właśnie w duetach, które według niego dają największą swobodę improwizacji i możliwość wymiany doświadczeń. Jego kameralny styl zjednał mu wielu fanów ceniących wyjątkowo subtelne i ciepłe brzmienie gitary. Jego gra odznacza się skromnością i dobrym smakiem oraz zrozumieniem wymagań stawianych przez muzycznych partnerów (tej rangi co Konitz, Rollins, Evans, Carter, Mitchell). Mimo, iż technika Jima Halla nie odbiega od techniki standardowej, stosuje zupełnie inną niż inni gitarzyści fakturę .I to nie tylko w grze akordowej, ale przede wszystkim w swoich solówkach oraz improwizacjach. Jego gra często bywa jakby dwuplanową, przy czym plany te przebiegają obok siebie równocześnie lub korespondują ściśle ze sobą."
autor: Dionizy Piątkowski


Editor's info:
* * * * * Down Beat

Digitally remastered and expanded edition of the Jazz guitarist's 1960 album. Originally issued under the name of The Modest Jazz Trio, it features Hall in the company of Red Mitchell (playing piano here instead of bass), and bassist Red Kelly. As a bonus, we have added additional trio selections by Hall, including three tunes with accompaniment by George Duvivier on bass and Chico Hamilton on drums, and five others with backing by pianist Carl Perkins and Red Mitchell again (this time on bass). Poll Winners.