L'Arpeggiata: Claudio Monteverdi: Teatro D'amore [Vinyl 1LP 180gr]

Klasyczna Muzyka Barokowa
premiera polska: 2023-01-27
kontynent: Europa
opakowanie: Gatefoldowe etui
opis:
Pierwsza przygoda słynnej barokowej orkiestry z repertuarem Claudio Monteverdiego, z towarzyszeniem nie mniej słynnego kontrtenora Philippe Jaroussky'ego i sopranistki Nurii Rial - określana jako swoisty barokowy jam session.

dwutygodnik.com:
(. . .) Na początek Toccata z „Orfeusza”. Jak dobrze znana sygnaturka, obiecująca zapowiedź całości. Otwieramy nasz teatrzyk. A co w programie? Christina Pluhar przyrządziła repertuar zgodnie ze starożytną recepturą, wedle której lubimy tylko te piosenki, które już znamy. Podstawą są więc madrygały z VII i VIII księgi Monteverdiego, uzupełnione ariami z „Koronacji Poppei”. Jak w dobrze przygotowanymposiłku jest i czas na oddech – przerwy wypełniają sensownie dobrane fragmenty instrumentalne. Całość dramaturgicznie zbalansowana. Znać rękę fachowca.
Jak to brzmi? Pięknie brzmi! Jak zwykle u Pluhar, mamy tu wyjątkową dbałość o każdy szczegół, jest kolorystyczny rozmach (harfa barokowa, psałterion, kornety!) i muzyczny drive. Philippe Jaroussky swinguje sobie swobodnie w luźno potraktowanym „Ohimè ch’io cado” (na You Tube wersja live tego żartu – polecam), a Nuria Rial z wdziękiem (bo inaczej nie umie) wykonuje „Chiome d’oro”. A jeszcze w drobiazgach pojawiają się Cyril Auvity, Jan van Elsacker i świetna grupa madrygalistów.
Muzyka Monteverdiego brzmi tu nadzwyczaj świeżo, muzycy nie udają celebrujących przeszłość antykwariuszy. Nie sposób zarzucić temu nagraniu muzealnej martwoty. Ale też to, co jest źródłem sukcesu tej płyty, zdaje mi się właśnie jej najsłabszym ogniwem. Nie wiadomo co tu jest naprawdę grane. Idzie o muzykę czy raczej o spektakularny efekt? W samym mieszaniu różnych estetyk nie ma nic zdrożnego, gorzej, jeśli staje się to zabawą dla samej zabawy, a zdaje się, że niestety właśnie z tym mamy do czynienia. Ważne, że muzyka Monteverdiego wychodzi z tego przedsięwzięcia bez większego zadrapania.
Jeśli idzie o sam pomysł, „Teatro d’Amore” dołącza do ostatnich produkcji L’Arpeggiaty. Lekkich, łatwych i przyjemnych. Choć, uczciwie trzeba powiedzieć, że tutaj i repertuar, i poziom wykonawczy jest zdecydowanie najwyższy. Ale i tak wątpliwości pozostają. Żal, że świetna instrumentalistka i zdolna szefowa tak bardzo rozmienia się na drobne. Gdzież tym płytom do Cavalierego, Kapsbergera – czy nawet – do zjawiskowej „La Tarantella. Antidotum Tarantulae”. Wydaje się zresztą,że Pluhar, idąc za niesłabnącym powodzeniem tarantulicznej płyty, próbujepo prostu powielać ten sam pomysł sprzed lat. Odgrzewane kotlety, jak wiemy, smakują niestety średnio. Ale też i nie o kotlety tylko idzie.
Moja główna pretensja dotyka jednak, przepraszam za słowo, imponderabiliów. Otóż od pewnego czasu można odnieść wrażenie, że L’Arpeggiata nie tyle wykonuje muzykę, ile gra na społeczne zamówienie. Koncept jest prosty. Bierze się sprawdzony – albo niezbyt wymagający – repertuar, dobiera solidnych wykonawców, całość okrasza jakimś muzycznym grepsem, a dla większej jasności tłumaczy się jeszcze w booklecie, o co w tym wszystkim chodzi. Mówiąc krótko: wymyśla się produkcje, o których z góry wiadomo, że zgarną wielu słuchaczy. Wielu słuchaczy to wiele sprzedanych płyt, a wiele sprzedanych płyt to wiele (. . .).
autor: DARIUSZ CZAJA

Gramophone:
I wonder who this enjoyable recital is aimed at. Christina Pluhar takes enough liberties to annoy anyone who would prefer to listen to Monteverdi plain, but she doesn’t go far enough to appeal to a non-classical audience.

Four of the items overlap with Le Concert d’Astrée’s “Combattimento” (Virgin, 2/07). One of them is the first vocal number, Ohimè ch’io cado, sung on the earlier recording by Patrizia Ciofi with a bit of a squeal on “Ohimè” and “Lasso” but otherwise unadorned, with a plain accompaniment over the walking bass. Here it is “swung”, Philippe Jaroussky’s very accomplished performance complemented by rhythm backing and an improvised part on the cornett by Doron Sherwin. I enjoyed it immensely.

I was less taken with some of Pluhar’s editorial decisions. Damigella tutta bella, performed here by six singers, comes from the 1607 collection Scherzi musicali a tre voci, as the booklet doesn’t quite tell us. The men-only introduction to the Lamento della ninfa is missing, although there’s plenty of room for it; similarly, only the first part of Hor che’l ciel e la terra is here. Chiome d’oro, a duet, is sung by one voice, whereas for Tempro la cetra, a solo, Pluhar fields two tenors (according to the booklet, but it’s hard to be sure).
Improvised cornett parts are much in evidence, but not in the excerpts from Poppea. Jaroussky is not quite gentle enough in Arnalta’s lullaby; but in “Pur ti miro” he and Nuria Rial make the most of the semitone clashes, their lines intertwining sensuously over a beguiling plucked continuo accompaniment. Do give this very lively disc a try.
Richard Lawrence

Editors's info:
This, L'Arpeggiata's first release on Virgin Classics, explores music by Claudio Monteverdi, blending instruments and voices - including those of countertenor Philippe Jaroussky and soprano Núria Rial in a kind of intoxicating baroque jam session. It includes the final duet from L'incoronazione di Poppea, often cited as one of the most sensuous and beautiful love scenes in all opera.
Founded in 2000, L'Arpeggiata is a French-based ensemble directed by Austrian-born harpist and lutenist Christina Pluhar . Its members, some of the leading European soloists in their field, join forces with exceptional singers from the worlds of baroque and traditional music. The group's particular focus is on French, Italian and Neapolitan music of the 17th century and it works with often daring instrumental improvisations, exploiting rich textures created by blending a variety of plucked instruments, and a vocal style influenced by traditional music.
The group tours extensively and its recordings on Alpha and Naive have sold over 200,000 copies. Christina Pluhar describes L'Arpeggiata as 'an international cocktail of musicians with lots of character. There is a basic ensemble of regular players and then they are joined by other performers for each project. I choose not to work with the same singers all the time, preferring to give myself the option of looking for voices that seem to me to be perfect for specific repertoire ... '
'There are so many different ways of using the human voice and I think there is so much experimentation one can do, even in early music. When I'm accompanying vocal music, I try to go as far as I can in terms of improvisation, searching for colours which reflect the voice of the chosen singer and which determine and support feelings. Emotions are very close to the surface in speech, the singer's voice, and in the words whose meaning we're trying to convey.'
This recording was made in the celebrated Vredenburg concert hall in Utrecht, where L'Arpeggiata was resident ensemble at the Festival Oude Muziek in 2006.

The Daily Telegraph
'The marvellous part-early part-jazz group L'Arpeggiata gave us a
brilliantly conceived programme of improvisations.'


Gramophone
'A range of styles are explored... with a genial ease that belies the technical brilliance and musicianship without which it couldn't possibly work. Aside from their superb music-making, the players convey a sense of utter conviction in what they are doing'

BBC Radio 3
'If you haven't met baroque harpist Christina Pluhar and her group l'Arpeggiata, then it's time you did.'

muzycy:
Philippe Jaroussky, contre-ténor
Nuria Rial, soprano

L'Arpeggiata
Direction Christina Pluhar

utwory:
A1. L'orfeo, SV 318: Toccata
A2. Ohimè Ch'io Cado, SV 316
A3. L'incoronazione Di Poppea, SV 308, Act 3: "Pur Ti Miro" (Neron, Popea)
A4. Damigella Tutta Bella, SV 235
A5. Madrigals, Book 8: Lamento Della Ninfa, SV 163: IV. Amor
A6. SÌ Dolce È'l Tormento, SV 332
A7. L'orfeo, SV 318, Act 5: Sinfonie & Moresca
A8. Madrigals, Book 7: Interrotte Speranze, SV 132
B1. Chiome D'oro, Bel Thesoro, SV 143
B2. L'incoronazione Di Poppea, SV 308, Act 2: "Oblivion Soave" (Arnalta)
B3. Hor Che'l Ciel E la Terra E'l Vento Tace, SV 147
B4. Madrigals, Book 8: Ballo, SV 154B
B5. Madrigals, Book 8: Vago Augelletto Che Cantado Vai, SV 156
B6. Zefiro Torna E Di Soavi Accenti, SV 251

wydano: Jan 27, 2023 (2009-02)
more info: www.virginclassics.com
more info2: www.arpeggiata.com