Michael Leonhart & The Avramina 7: Seahorse and the Storyteller

opis:
multikulti.com
Dorastający w muzycznej rodzinie Michael Leonhart stał się jednym z obdarzonych największą wyobraźnią muzyków swoich czasów, stając się w świecie muzyki i rozrywki wziętym trębaczem, producentem, multi-instrumentalistą, kompozytorem, aranżerem i wokalistą - autorem piosenek.

Michael Leonhart wydał pod swoim nazwiskiem sześć albumów - "Aardvark Poses" (1995), "Glub Glub vol. 11" (1997), i "Slow" (2002) - wszystkie dla wytwórni Sunnyside, "The Suzy Lattimore EP" (2005) & "The Ballad of Minton Quigley "(2006) wydany własnym nakładem oraz opublikowany w 2008 roku na płycie winylowej o ograniczonym nakładzie, z namalowaną własnoręcznie okładką "Hotel Music" dla St. Ives (tłoczony w Secretly Canadian).
Komponował i wykonywał muzykę na potrzeby filmu, telewizji, spektakli tanecznych i teatralnych, pokazów mody, występując na ponad 100 płytach.

W wieku 17 lat stał się najmłodszym w historii laureatem nagrody Grammy, uznanym za najwspanialszego muzyka amerykańskich szkół wyższych. W tym samym roku ABC World News nagrodziło go tytułem "Person of the Week". Michael występował ze Steely Dan od 1996 roku, nagrywając z tym zespołem dwie płyty, w tym laureatkę nagrody Grammy za Album Roku 2000: "Two Against Nature", na którym wystąpił w roli solisty i dyrygenta. Występował i nagrywał z tak różnymi artystami jak A Tribe Called Quest, Arif Mardin, Arto Linsday, Bill Frisell, Bill Withers, Bobby McFerrin, Bonnie Raitt, Brian Eno, Busta Rhymes, Caetano Veloso, D.J. Spooky, David Byrne, Henry Mancini, James Brown, John Barry, Joshua Redman, Lenny Kravitz, Levon Helm, Mark Ronson, Michael McDonald, Mos Def, Natalie Merchant, Q-Tip, Raekwon (Wutang Clan), Slash (Guns and Roses/ Velvet Revolver), Steven Tyler (Aerosmith), Todd Rundgren i Wynton Marsalis.

Ostatnimi czasy nagrywał z Yoko Ono jako członek Plastic Ono Band na albumie "Between My Head and the Sky". Michael występuje również na ostatnich albumach Sharon Jones oraz Dapkings, Foreigner, Sean'a Lennona i Yuka Honda (Cibo Matto).
Po ponad 40 rejestracjach w roli nadwornego trębacza wytwórni Truth and Soul, zlokalizowana na Brooklynie wytwórnia specjalizująca się w funk and soul wydała 20 kwietnia 2010 roku firmowany przez Leonhart'a heavy-funkowy koncept-album "Seahorse and the Storyteller".

Debiutancki album Michael Leonhart & Avramina 7 zatytułowany "Seahorse & The Storyteller" jest teraz dostępny online oraz w sklepach płytowych. Album spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem krytyki:

"Słuchanie tego albumu to jak rozciągnięta w czasie podróż statkiem kosmicznym z Bollywood przez Abbey Road do Brooklynu." - Afrobeat Blog

"Pejzaże dźwiękowe Leonhart'a brzmią jak coś czego jeszcze nigdy nie doświadczyłeś." - Elmore Magazine

"Zamknij oczy a przeniesiesz się z Brucem Lee na "Drogę Smoka", przyjmując ciosy karate unisono z funkowym I psychodelicznym brzmieniem rocka lat 70tych." - Covers Magazine

"...gorgeous splashes of mysterious reverb, Free Design harmonies, and a note-perfect reproduction of the dirty-as-fuck drums people love to sample" - Village Voice


Brand Magazyn 09/2010
Psychodeliczny abstract-soul&funk podbija świat. Dla tych, którzy znudzeni są tradycyjnym soulem, nawet w tym najbardziej wybuchowym wydaniu (Sharon Jones czy Alice Russell) mam niespodziankę. Michael Leonhart, najmłodszy w historii laureat nagrody Grammy powołał do życia nowy band - The Avramina 7 i nagrał z nim swój pierwszy longplay.
Otoczył się nie byle kim, Binky Griptite i Homer Steinweiss z formacji The Dap-Kings, która na co dzień towarzyszy Sharon Jones, Tommy Brenneck z The Budos Band i Menahan Street Band, Luke O'Malley i Nick Movshon z Antibalas Afrobeat Orchestra, dodatkowo Erik Friedlander, ulubiony wiolonczelista Johna Zorna. Z tymi facetami można konie kraść!
Sam Leonhart po otrzymaniu Grammy nie zasypywał gruszek w popiele, współpracował ze Steely Dan, Davidem Byrne'em, Brianem Eno, Yoko Ono, Wyntonem Marsalisem czy Viniciusem Cantuária, z którym koncertował w Polsce w 2007.
"Seahorse and the Storyteller" mógł powstać tylko w Nowym Jorku, tak odważny, bezkompromisowy, eksperymentujący album oparty na tak wielu inspiracjach i na estetycznym szaleństwie, wykorzystywaniu możliwie wielu poetyk mógł narodzić się wyłącznie w NY.
Recenzent na Afrobeat Blog napisał "Słuchanie tego albumu to jak rozciągnięta w czasie podróż statkiem kosmicznym z Bollywood przez Abbey Road do Brooklynu." Nic dodać nic ująć.
autor: Tomasz Konwent


Editor's Info
Born into a musical family, Michael Leonhart has developed into one of the most imaginative musicians of his time, sought throughout the music and entertainment world as a trumpet player, producer, multi-instrumentalist, composer, arranger and singer-songwriter.

As a solo artist Michael has released six albums -- "Aardvark Poses" (1995), "Glub Glub vol. 11" (1997), and "Slow" (2002) all on the Sunnyside label, "The Suzy Lattimore EP" (2005) & "The Ballad of Minton Quigley "(2006) self released and 2008's "Hotel Music" on limited edition vinyl with hand painted covers released through St. Ives (an imprint of Secretly Canadian). He has composed and performed music for movies, television, dance, fashion shows and theater, and has appeared on over 100 albums.

At age 17, Michael was honored as the youngest Grammy recipient in history, cited as the most outstanding musician in a U.S. high school. That same year ABC World News named him "Person of the Week". Michael has performed with Steely Dan since 1996, recording two albums with them, including 2000's Grammy winning Album of the Year "Two Against Nature" on which he was a featured soloist, arranger and conductor. He has performed and/or recorded with such diverse artists as A Tribe Called Quest, Arif Mardin, Arto Linsday, Bill Frisell, Bill Withers, Bobby McFerrin, Bonnie Raitt, Brian Eno, Busta Rhymes, Caetano Veloso, D.J. Spooky, David Byrne, Henry Mancini, James Brown, John Barry, Joshua Redman, Lenny Kravitz, Levon Helm, Mark Ronson, Michael McDonald, Mos Def, Natalie Merchant, Q-Tip, Raekwon (Wutang Clan), Slash (Guns and Roses/ Velvet Revolver), Steven Tyler (Aerosmith), Todd Rundgren, and Wynton Marsalis.

Most recently, Michael recorded with Yoko Ono as a featured member of the Plastic Ono Band for her upcoming album, "Between My Head and the Sky". Michael also appears on upcoming albums by Sharon Jones and the Dapkings, Foreigner, Sean Lennon, and Yuka Honda (Cibo Matto). After 40 plus recordings as the house trumpet player for Truth and Soul records, the Brooklyn based funk and soul label released Leonhart's heavy-funk concept album "Seahorse and the Storyteller" on April 20, 2010.

Michael Leonhart & Avramina 7's debut album "Seahorse & The Storyteller" is now available online, at your local record shop, and at the T&S storefront. Buy the album and take a psyched-out, funked-up, reverb-drenched trip with The Avramina 7. "Seahorse & The Storyteller" has already received rave reviews, read some of them here:

"...gorgeous splashes of mysterious reverb, Free Design harmonies, and a note-perfect reproduction of the dirty-as-fuck drums people love to sample" - Village Voice

"Listening to this album is like riding a time-travelling space ship bouncing from Bollywood to Abbey Road to Brooklyn." - Afrobeat Blog

"Leonhart's landscape of sound is like everything and nothing you've ever heard." - Elmore Magazine

"Close your eyes and you're transported to the set of "Way of the Dragon" with Bruce Lee, getting ready to whip out karate moves to kick ass in unison with the funk and psychedelic rock sounds of [Leonhart's] '70s styled music." - Covers Magazine


www.dustedmagazine.com
Seahorse and the Storyteller is the first full-length album from Michael Leonhart and the Avramina 7. The record includes all sorts of Daptone veteran studio musicians: Binky Griptite and Homer Steinweiss of the Dap-Kings, Tommy Brenneck who plays with The Budos Band, as well as Luke O'Malley and Nick Movshon of the Antibalas Afrobeat Orchestra. Leonhart's own impressive resume includes work with Steely Dan, Mos Def, David Byrne, Brian Eno, Yoko Ono and Wynton Marsalis among others (not to mention the record for the youngest Grammy recipient in history).

The psychedelic Afro/bhangra funk tunes on Seahorse are dependably funky and nicely crafted with vibrant layers of rhythm, melody and brass. Leonhart's arrangements make use of unconventional harmony and tripped-out lyrics accompanied by an armory full of percussion instruments. It's music to dance to, but also an album that tells a weird story about talking maritime creatures "who meet, fall in love and begin piecing together the mysteries of their pasts."

Lyrically and musically, Leonhart's around-the-world tour in 12 songs is innovative. "Scopolamine" rides through the hallucinations of Crayola (one of the album's protagonists), as the chorus asks, "Is that the scopolamine speaking?" over a mean baritone sax ostinato. Those sounds morph gradually into curioser realms of panned, multi-layered vocals, accompanied by a choir of interweaving woodwinds.

Over the course of 42 minutes, though, the groove gets a little monotonous, and even the tight production job - so good at maximizing the impact of each of the dense layers - starts to lose its attraction. And so, the melding of the Beatles with Fela Kuti, Bollywood funk and Middle Eastern inspired scales grows a bit tacky, especially when Leonhart uses them to represent the exotic and the strange.

Guitarist Derek Bailey famously made a pretty big stink against decontextualized musical mixing in his treatise on improvisation: "Tunisian chanting, Maori chirping and Mozambique stuttering are combined with the African thumb piano, Chinese temple blocks, Ghanian soft trumpet... and the Canton one-legged monster to provide an aural event about as far removed from the directness and dignity of ethnic music as a thermo-nuclear explosion is from a fart."

Exaggerated in his denouncement of meaningless musical appropriation as Bailey may be, he makes the point that musical bricolage is worth very little if it's only used as a means to expand a limited imagination. While I'm all for musical borrowing, it does seem like a cheap trick when instruments or techniques are simply lifted from another tradition in order to represent terra incognita.
By Miki Kaneda