Burial

Współczesna Elektronika / Avant-Garde
premiera polska: 2010-04-18
opakowanie: Jewel caseowe etui
opis:
nowamuzyka.pl
Rok 2006 to dobry czas dla muzyki elektronicznej. Latem pojawiła się fantastyczna pozycja Meksykanina Fax’a, Clark i Squarepusher wydali swoje longpleje w niedużych odstępach czasu, Tim Hecker wspiął się na wyżyny swego kunsztu z „Harmony In Ultraviolet”, Richard James skompilował wreszcie kilka produkcyjnie dopieszczonych kawałków z serii „Analord”, pojawiły się nowe propozycje Jana Jelinka, Murcofa (to jeszcze przed nami), czy znakomite „The Last Resort”, duńczyka Trentemollera.

Ta lista oczywiście prezentuje ograniczone gusta (i możliwości poznawcze) niżej podpisanego i każdy może do niej dodać pozycje, które zainspirowały go najbardziej tego roku. Lecz jest niemal pewne, iż w minionych miesiącach mieliśmy do czynienia z kilkoma wydarzeniami, o których będziemy pamiętać, dyskutować i pisać jeszcze przez długi czas. Jednym z nich był debiut dubstepowego producenta – Buriala.
Wydany w maju tego roku dla założonej przez Kode 9 wytwórni Hyperdub album „Burial” stał się niemal natychmiast szeroko dyskutowanym wydarzeniem, nie tylko w zamkniętym środowisku londyńskiego undergroundu, ale i na łamach poczytnych muzycznych periodyków. Dubstep w ostatnich latach wyraźnie wychodzi z cienia, czy to za sprawą reprezentatywnych składanek z serii „Dubstep Allstars”, czy też coraz lepszej jakości produkcji poszczególnych wykonawców. Gatunek ten, będący specyficznym połączeniem dubowego ciężaru, hip-hopu (wpływy grime) i drum’n’bassu doczekał się własnej, wypracowanej i sprecyzowanej estetyki, kilku producenckich „gwiazd” i wysokiego uznania publiczności. Muzyczny idiom dubstepu jest na tyle pojemny by pomieścić produkcje zahaczające o breakcore (Vex’d), dużo lżejsze i eklektyczne propozycje Horsepower Productions, czy transowo-dubowe dokonania Skream’a. Mimo to dubstep zdecydowanie posiada własną „twarz” i nietrudno rozpoznać jego znamienne składniki.

Niby jest tu wszystko, czego możemy się spodziewać po typowych dupstepowych kawałkach: masywny 2-stepowy bit, ciężki snaredrum, gęste partie potężnego basu i dużo, dużo reverbu. Niekiedy w typowo parkietowych produkcjach możemy usłyszeć niewiele więcej, ewentualnie jakąś zmyślną melodyjkę, trochę przesterowanych sampli wokalnych. Siła tej muzyki leży w basie i repetycji. I w rytmie, od tworzenia i obrabiania którego Burial zaczynał konstrukcję każdego nowego utworu. To wszystko znajdziemy na tej płycie. To i znacznie więcej. Już otwierający „Distant Lights” oznajmia, iż mamy tu do czynienia z nową jakością. Fantastycznie skrojony bit, kilka warstw urzekających melodii, charakterystyczne trzeszczenie (wyizolowane ze starych winylowych płyty jak i np. z dźwięku pękających w ogniu szczap) wypełniające przestrzeń między uderzeniami, oraz melancholijny męsko – żeński tandem wokalny powtarzający frazę „Now that I meet you”. Znakomita produkcja daje wrażenie głębi, melodie zanikają, krążą gdzieś między kanałami, aby po chwili spektakularnie powrócić. Burial znakomicie dawkuje napięcie, uwalnia subtelnie kolejne porcje energii, zatapiając wszystko w gęstym pogłosie. Sam rytm w „Southern Comfort” czy „You Hurt Me” jest tak prostą i skuteczną konstrukcją, iż pozostawiony jedynie w towarzystwie basu, minimalnego tła i owych gęstych trzasków, wciąga, dając odbiorcy nadzwyczaj wiele satysfakcji.

W wyżej wymienionych utworach pojawiają się wszystkie atuty „Burial”, które czynią zeń nadzwyczajne przedsięwzięcie: szczerość ekspresji i jej kompletność osiągnięta za pomocą kombinacji starannie dobranych elementów charakterystycznych dla gatunku z kilkoma innowacjami na poziomie melodycznym (bogate ambientowe tła, melodie niespotykanie różnorodne), wrażliwości aranżacyjnej (wokale umieszczane w newralgicznych punktach) i solidnej producenckiej roboty, dzięki której płyta nie brzmi jak kolejne wypieszczone elektroniczne cacko, lecz czuć w niej surowego ducha podziemia, miksów sklecanych w londyńskich piwnicach i nadawanych przez pirackie rozgłośnie. Przesiąknięty aurą szczerego i dramatycznego uczucia „Burial” jest muzyką miejskiej przestrzeni, a dzięki takim miniaturkom jak „Night Bus”, czy „Forgive”, przywodzi na myśl skąpane w deszczu Los Angeles przyszłości z nieśmiertelnej ścieżki dźwiękowej „Blade Runner” Vangelisa. Jednocześnie prezentuje brzmienie na tyle przystępne, że staje się jednym z niewielu dubstepowych albumów, które sprawdzą się raczej w salonie niż na parkiecie. Walory produkcyjne tego krążka połączone z dobrej jakości systemem grającym mogą dać bardzo bezpośrednią, fizyczną przyjemność z obcowania z muzyką. Niestety napięcie, jakie zostaje zbudowane przez najlepsze utwory ulega miejscami rozwodnieniu i za sprawą kawałków takich jak „Spaceape”, czy „Gutted” przymioty albumu bledną, a Burial osiada na mieliźnie, jak gdyby obawiał się uwolnić pełnię owego emocjonalnego niepokoju, które decyduje o sile tej muzyki. Jednak w dalszej perspektywie album nie cierpi na tym zanadto, mroczny dźwięk płynie swobodnie, odsłaniając w umyśle słuchacza nowe obszary wrażliwości.

Powstał więc album, który mimo iż eksploruje obrzeża gatunku muzycznego do którego się odnosi, może stać się przełomowy dla jego recepcji u szerokiej publiczności. Dubstep to nowe zjawisko, wciąż samookreślające swój charakter na tle współczesnej sceny alternatywnej, posiadające jednak już pewne bardzo specyficzne wytyczne stylu. Najważniejsze wydaje się, iż jego estetyka może stać się impulsem do interesujących poszukiwań, które, jak w przypadku Buriala, staną się świeżym i wciągającym przeżyciem dla poszukujących prawdziwie nowych brzmień.

utwory:
1. (untitled) Contains a sample of Benicio del Toro's dialogue from the film 21 Grams (2003).
2. Distant Lights Contains a sample from Emotion by Destiny's Child
3. Spaceape feat. spaceape Spaceape's lyric is almost identical to his lyric on Victims, from Memories of the Future with Kode9 (Hyperdub)
4. Wounder
5. Night Bus
6. Southern Comfort
7. U Hurt Me
8. Gutted Contains a sample of Forest Whitaker's dialogue from the film Ghost Dog: The Way of the Samurai (1999).
9. Forgive Contains a sample from "An Ending (Ascent)" by Brian Eno.
10. Broken Home Contains a sample from "Dry Cry" by Sizzla.
11. Prayer Contains a drum loop sample from "Sometimes I Cry" by Les McCann, likely via "Teardrop" by Massive Attack.
12. Pirates
13. (untitled) Contains a sample of Will Patton's dialogue from the film The Mothman Prophecies (2002).