Amuse - Bouche

opis:
Opis wydawcy:
Z okazji 30-lecia istnienia, wielokrotnie nagradzany zespół wokalny I Fagiolini prezentuje album „Amuse Bouche” ukazujący bogaty wybór XX-wiecznych rarytasów wokalnych tak odmienny od ich dotychczasowych nagrań z muzyką włoskiego renesansu. Niezwykle smakowicie przyrządzony album wydany przez wytwórnię Decca Classics zawiera dwa światowe prawykonania o wyraźnie galijskim smaku.

Najważniejszą pozycję stanowi pierwsze światowe nagranie pełnego humoru i erotycznych podtekstów hommage dla francuskiej kuchni autorstwa Jeana Françaix. Jego Ode a la Gastronomie to pełna namiętności parodia uczonych przepisów z wielkiego XIX-wiecznego przewodnika po francuskiej kuchni: La Physiologie du gout Brillat-Savarina. Skomponowany w 1953 roku, ale nigdy dotąd niewykonany ani nigdy nienagrany cykl pieśni Françaix można najlepiej scharakteryzować jako „91 tygodnia spędzone w towarzystwie Jacquesa Brela i Raymonda Blanca (słynny kucharz francuski)”.
Poruszane tematy przechodzą płynnie od przyczyn niestrawności po erotyczne konsekwencje spożywania białej trufli, a towarzyszy im muzyka zawdzięczająca wiele Poulencowi, ale także wzmocniona aromatem intelektualnym zaczerpniętym z życia kawiarni paryskich lat 50. XX wieku.

Według syna kompozytora, Jacquesa, ta szczególnie złożona parodia zawierająca onomatopeiczne gry słów i wiele gastronomicznych igraszek, wymaga „fondu exceptionnel”, doskonałej mieszaniny głosów, które, jak wierdzi zespół I Fagiolini zapewnia w sposób doskonały. Dyrektor muzyczny i dyrygent zespołu Robert Hollingworth mówi: „śpiewanie jest radością i samo w sobie doskonały daniem”.

Oprócz wymyślnej mikstury przyrządzonej przez Francaix album zawiera Cantique Des Cantiques, kompozycję Jean-Yves Daniel-Lesur powstałą dwa lata po dziele Francaix. Utwór ten to niewolny od erotycznych znaczeń dialog pomiędzy Chrystusem a Kościołem oparty na biblijnej Pieśni nad pieśniami. Poprzez oszałamiająco zmieniające się kalejdoskopowe kombinacje kolorów osiągane poprzez zmiany układu głosów wersy Starego Tedstamentu w dziele Daniela – Lesura przemieniają się w głęboką, chrześcijańską medytację.

Te dwa dzieła dużego formatu są przedzielone zbiorem mniejszych kompozycji pomyślanych jako “amuse bouche” (przekąski) pomiędzy głównymi daniami. Francis Poulenc przez dwadzieścia lat zmagał się z tekstami swojego przyjaciela, surrealisty Paula Éluarda, używając dramatycznych zwrotów harmonicznych, aby oddać emocje oscylujące pomiędzy skrajnościami i odnaleźć wyrafinowane momenty o niezwykłej delikatności. Znajdziemy tu też ukłon w stronę 150 urodzin Erica Satiego: pianistka Anna Markland wykonuje trzy z sześciu eterycznych Gnossiennes tego autora.