Georg Friedrich Handel: Messiah [2CD]

opis:
Gazeta Wyborcza * * * * *:
W kipiącym energią i niezwykle plastycznym w geście nagraniu ?Mesjasza" docenić można zarówno uroki barokowego arcydzieła Haendla, jak charakterystycznej sztuki Minkowskiego i jego świetnego zespołu instrumentów dawnych.
Kolejne Boże Narodzenie i kolejne nagranie "Mesjasza", które to już na rynku? Zaledwie cztery lata temu ta sama wytwórnia wypuściła oratoryjne arcydzieło Haendla w świetnej interpretacji Paula McCreesha. Minkowski także należy do drugiej generacji muzyków wykonujących muzykę baroku stylowo i na historycznych instrumentach, ale nowe nagranie jest całkiem inne. Nie tylko dlatego, że McCreesh nagrał późną wersję monumentalnego dzieła z 1754 r., wzbogaconą przez Haendla o dodatkowe numery muzyczne, a Minkowski - pierwotną, standardową wersję, opuszczając na dodatek - zgodnie z koncertową praktyką - kilka fragmentów partytury. Wykonania różni też zasadniczo dźwięk chóralnych i instrumentalnych ansambli: u McCreesha silnie osadzony w tradycji brytyjskiej muzyki chóralnej, gładki i połyskliwy (częściej w orkiestrowym pobrzmiewa klawesyn), u Minkowskiego - jędrny, czasem chropawy i agresywny, ale ciekawszy. Wersja McCreesha lśni uroczystym blaskiem, ma więcej ceremonialnego splendoru, zaś Minkowskiego - dramatu, żywych barw i zdecydowanych emocji. To także zasługa nagrania. W studyjnej wersji McCreesha chór umieszczony jest dalej i w szerszej perspektywie, w zarejestrowanej podczas koncertu wersji Minkowskiego - w bliskim planie, w każdym szczególe ukazującym żywiołową sztukę francuskiego zespołu.
Nowa interpretacja jest bardziej namiętna, jak można było oczekiwać po Francuzie o słowiańskich korzeniach. Jest to wykonanie niezwykle żwawe, lekko frazowane, zarazem bardzo plastyczne w geście: anioł obwieszczający pasterzom radosną nowinę delikatnie muska powietrze skrzydłami, a razy, które Zbawiciel rozdawać będzie za zniewagę niewiernym, odmalowane są przez smyczki z siłą kruszącą nawet najbardziej zatwardziałe serca. W mało którym nagraniu sopranowa aria "Rejoice, greatly" brzmi równie wdzięcznie i tak raduje uszy i serce.
nterpretacja Minkowskiego może jednak drażnić, opiera się bowiem na dużych kontrastach. Niektóre wolne arie snują się w nieskończoność, czasem tracąc na ekspresji, w szybkich numerach dyrygent każe pędzić swym muzykom na złamanie karku. Wywiązują się z trudnego zadania imponująco, jedynie bas Brian Bannatyne-Scott w zagonionej arii "Why Do the Nations" brzmi groteskowo. Wśród większej niż zazwyczaj grupy solistów wyróżnia się srebrzystogłosa Nicole Heaston i tenor John Mark Ainsley, o lekkim i niezwykle sprawnym głosie. Najbardziej doświadczona wśród młodej obsady Lynne Dawson zadziwia nie tylko muzykalnością, ale też kultura słowa, blado natomiast wypada słynna dziś Czeszka Magdalena Kožena (jedną z jej arii omyłkowo przypisano w dołączonej do płyty książeczce tenorowi).
McCreesh ma skromniejszą i bardziej wyrównaną obsadę. Jego wersja jest bardziej zrównoważona, miejscami niemal nobliwa i będzie dobrą inwestycją dla każdego. Minkowski zaspokoi amatorów mocnych wrażeń. Ci, którzy uznają jego tempa za zbyt szybkie, a dźwiękową szatę za zbyt jaskrawą, zostaną przy stylowej interpretacji McCreesha lub starszych brytyjskich zespołów: The English Concert Trevora Pinnocka (też na płytach Archiv Produktion) i The English Baroque Solists Johna Eliota Gardinera (Philips).