Black Stabat Mater

Avant Jazz / Free Improvisation / Avant-Garde
premiera polska: 2016-12-19
kontynent: Europa
opakowanie: digipackowe etui
opis:
multikulti.com:
Amerykański PopMatters zatytułował recenzję najnowszej płyty Hedvig Mollestad Trio "Evil in Oslo".

Jeśli ktokolwiek w Norwegii zasługuje na taki przydomek, to norweska z pewnością gitarzystka. Fuzja energii i drive'u hard rocka z otwartymi, jazzowymi strukturami to prawdziwe wydarzenie na światowej scenie muzyki kreatywnej. Bezkompromisowe podejście do muzykowania dwóch pań - Hedwig i Ellen i jednego pana - Ivara, że zespołowi znacznie bliżej do stoner rocka i grunge’u aniżeli fusion jazzu. Hendrixowska wirtuozeria, technika heavy metalowych mistrzów, dezynwoltura gatunkowa a’la Marc Ribot i duch gitarzystów freejazzowych znajdują tu swój punkt styczny, w dodatku wszystko brzmi w pełni współcześnie, świeżo, jednym słowem – jak coś, co zawsze chcieliście, a nie mieliście dotąd okazji usłyszeć. Jazz-rock wchodzi w XXI wiek ze świeżą siłą!

Hedvig Mollestad, rocznik 1982 swoje trio powołała do życia w roku 2011. W skład Hedvig Mollestad Trio poza liderką wchodzą młodsza od liderki o trzy lata basistka (i kontrabasistka) Ellen Brekken oraz perkusista Ivar Loe Bjornstad. Na tegorocznej edycji Oyafestivalen w Oslo, Hedvig Mollestad Trio wraz z Oslo Sinfoniettą wykonali kompozycję Steve Reicha "Music for 18 Musicians".

Płyta "Black Stabat Mater" to trzeci krążek zespołu, tak jak poprzednie wydana w wydawnictwie Rune Grammofon.

„Rune Grammofon w ostatnich latach wydawało już podobne power tria: Bushman’s Revenge i Elephant9. Każdy z nich gra rozgorączkowanego jazz-rocka, i są genialnymi bandami koncertowymi, ale żadne z nich nie jest tak dobre jak Hedvig Mollestad Trio. Przede wszystkim jest to zasługa talentów kompozytorskich grupy. Po drugie – ich koncerty są naprawdę jedyne w swoim rodzaju. „Album jest pełny, ale nieprzeładowany, zarówno od strony brzmienia, jak i muzyki. Świetna robota!”
Marius Lien, Morgenbladet

„Ok, może nie nazywa się Jimi Hendrix ani Jeff Beck, ale Hedvig Mollestad Thomassen jest najbardziej porywającą gitarzystką, jaką słyszałem od dawna (…) ta oszałamiająco piękna kobieta gra jak natchniona. Trudno uwierzyć, że „Shoot!” jest debiutanckim albumem tria – mistrzowski stop rocka i jazzu anno domini 2011 unika pułapki powtarzalności. „Shoot!” to mój kandydat na debiut roku, i nie powinien go pominąć w szczególności żaden pasjonat brzmień gitarowych.”
Greg Barbrick, blindedbysound.com

„Ta pomysłowa młoda norweska gitarzystka dostarcza fuzji jazz-rocka o zabójczej sile, fragmentami przypominającego materiał z czasu powrotu Sonny’ego Sharrocka przesączony postpunkowymi i hardrockowymi riffami – a wszystko to przy zachowaniu lekkości i uniknięciu przerostu. Na pewno warto nie spuszczać jej z oka.”
Peter Margasak – the Chicago reader

"Black Stabat Mater" jest dostepny na dwóch nośnikach: CD i Limited edition of 500 Vinyl 1LP+CD.
Editor's info:
With four studio albums under their belts in less than five years this explosive trio have gone from strenght to strenght gathering respect from both rock and jazz camps and receiving vivid praise from the likes of Rolling Stone senior editor David Fricke and veteran writer Richard Williams, who started his report from the Berlin Jazz Festival with "a late-night gig last week persuaded me that Hedvig Mollestad Trio have found a way to make headbanging feel good". Although there is enough riffing here to satisfy the headbangers, with "Black Stabat Mater" the trio are venturing into more free and open landscapes with Mollestad truly coming into her own as a solo guitarist as well as a riffmeister previously compared to the likes of Tony Iommi and Jimmy Page. It´s also notable that extensive touring has given them a confidence boost, and once again the tracks have been laid down live in the studio with only minor overdubs.

popMATTERS - Rating 7/10:
Norwegian guitarist Hedvig Mollestad Thomassen has made a name for herself over the past decade in both contemporary jazz and hard rock circles with her fiery playing, both solo and with her trio. A self-taught guitarist, Mollestad maintains that her education came from sitting and listening to her father’s voluminous record collection, sussing out for herself what some of the biggest names on the instrument laid to tape well before she was born. One listen to either of her two recently released trio recordings (one a studio album and one a live album) and it becomes easy to picture a young Mollestad locked in her room, mastering riff-heavy tracks from Zeppelin, Deep Purple, and Hendrix. It’s a brilliant showcase for her retro-futurist take on the instrument, at once progressive and firmly rooted in the past.

Of the two, Black Stabat Mater represents a more focused, well-oiled version of the trio as they tear through four Mollestad originals. Opening track “Approaching/On Arrival” is pure heavy metal gold, riffs flying left and right as the trio navigates a seemingly endless number of sections and melodic motifs. It’s enough to win over the most skeptical of aging head-bangers as Mollestad’s classic hard rock riffage tears through the speakers. Here she’s alternately Randy Rhoads, John Scofield, Edgar Winter, Jimmy Page, and Jeff Beck, never sticking to one influence long enough to become derivative.

Midway through the track’s 14-plus-minute runtime, Mollestad abandons her fiery fretwork in favor of deep, cavernous feedback swells and unhinged amplifier worship that would cause the members of Boris to take pause. It’s a stunning display of sound and fury, one that takes the performers to their literal extremes as it races back and forth before exploding into a full-on cacophonous symphony of feedback. With drummer Ivar Joe Bjornstad leading the frenetic charge as he flails about the whole of his kit, the track devolves into organized chaos, both Mollestad and bassist Ellen Brekken following Bjornstad in a race to the finish line.

Not wasting a minute, the trio dive headlong into the ping-ponging riff that makes up the appropriately-metal-titled “In the Court of the Trolls”. It’s a heavy continuation of what came before, with Mollestad again pulling out all the stops as she uses her guitar to tear massive holes through the walls of sound erected by her rhythm section. Having proven herself capable of fiery fretwork, she cedes the majority of the technical movement to her rhythm section. This frees her up to take a number of liberties with both rhythm and melody, often taking the time to explore the full potential of a note/sound before allowing it to dissolve into a flurry of guitar pyrotechnics.

“-40” is a gorgeous, almost Metheny-esque guitar ballad that finds her playing a series of melodic chords that toe the line between traditional beauty and atonality, passing notes serving to heighten the push-pull tension. With minimalist atmospheric backing, it’s a haunting reprieve from the fiery bluster of the preceding tracks. Black Stabat Mater, the studio set, proves to be the slightly superior of the two recordings, the trio tearing through the album’s four songs with an intensely exciting ferocity.
This isn’t to short change the trio’s live recording, however. Evil in Oslo finds four sprawling tracks of experimental improvisation and noise. It’s a less structurally focused, more exploratory session that, given its 70-minute runtime, lacks the immediacy and power of the studio recordings. Consider Black Stabat Mater a prime introduction to the Hedvig Mollestad Trio and Evil in Oslo the next step in advanced studies of the group’s 21st century hard rock/jazz fusion.

Those willing to take the next step will find a great deal to enjoy on Evil in Oslo as it runs the stylistic gamut of Mollestad’s six-string arsenal. From searing hard rock soloing to more nuanced jazz phrasing, the band in a live context shows an impressive range with each instrumentalist playing a vital role on each track. “Code of Hammurabi/The Valley” begins with a furious unison line that builds to a fierce conclusion before ceding itself to the sparse jazz balladry of “The Valley”. Here Mollestad shows herself to be a studied and solid jazz soloist and improviser, bringing her precise technique to the jazz idiom without losing any of the simmering intensity of her more rock-oriented material.

Evil in Oslo can be a bit much to take in a single setting. That said, those willing to take the time will find themselves in awe of the Hedvig Mollestad Trio, a group that has grown a great deal in a short time. Fans of instrumental guitar music—both jazz and rock—will want to take notice of Mollestad if they haven’t done so already.
by John Paul

freejazz-stef.blogspot.com - ocena: * * * * :
Black Stabat Mater is the twin album of the live, double album Evil in Oslo, both were released on the same day. The live album summarized an era of this Norwegian, Oslo-based power trio, highlighting the trio spectacular manner of abstracting the killer riffs of guitarist Hedvig Mollestad Thomassen into expansive, rhythmic textures, backed by the tight, kicking rhythm section of bassist Ellen Brekken and drummer Ivar Loe Bjornstad. Black Stabat Mater, a wordplay on Black Sabbath and the catholic hymn, the trio fourth studio album, experiments with more open and adventurous terrains.

The opening piece, the 14-minutes of “Approaching/On Arrival”, demonstrates the trio new approach with Mollestad Thomassen's soaring, psychedelic-fusion-tinged and effects-laden extended solo, at times bringing to mind Deep Purple’s Ritchie Blackmore's seminal solos with her fingers running up and down the guitar neck, but devoid of all metal clichés and spiced with highly addictive riffs. Suddenly, it morphs into a free-floating, dense metallic-noisy drone that blends influences from Sonny Sharrock and Thurston Moore. “In The Court Of The Trolls” is a fascinating deconstruction of later-era, prog-rock of King Crimson with a raw, primal energy. “-40” is a fragile and hypnotic searching soundscape that stresses the trio imaginative, collective interplay. “Somebody Else Should Be On That Bus” closes this impressive and too short album, only 33 minutes long, with a heavy bass and drum grind, the basis for Mollestad Thomassen's acrobatic solo.
By Eyal Hareuveni

esensja.stopklatka.pl
W tym roku będzie obchodzić trzydzieste trzecie urodziny. Uważana jest za jedną z najzdolniejszych norweskich gitarzystek jazzowych i rockowych. Od kilku lat prowadzi własne trio, z którym w ubiegłym roku nagrała trzecią długogrającą płytę – „Enfant Terrible”. Najbardziej „terrible” jest w tym wydawnictwie okładka, ale poza nią album zespołu prowadzonego przez Hedvig Mollestad zasługuje na szczególną uwagę.

Hedvig Mollestad Thomassen (bo tak brzmi jej pełne nazwisko) przyszła na świat w 1982 roku w norweskim Alesund. Karierę zaczęła, jak to często bywa z muzykami uprawiającymi poletko jazzowe i rockowe, od przygrywania innym. Można ją więc usłyszeć na płytach tak różnych wykonawców, jak death’n’rollowa grupa The Cumshots („A Life Less Necessary”, 2009), gdzie o dziwo gra na fortepianie, a nie gitarze, popowo-rockowy kobiecy band Vom („Viva la Vom”, 2010), Jarle Bernhoft („1:Man 2:Band”, 2010) i Jon Eberson Group („The Coarse Sand & The Names We Wrote”, 2011). Nie powinien chyba jednak dziwić fakt, że dla tak zdolnej instrumentalistki nie było to spełnienie marzeń, z tego też powodu postanowiła stworzyć własny zespół, w którym nikt nie będzie jej narzucał, co i jak ma grać. W efekcie z tej tęsknoty za artystyczną wolnością w 2011 roku zrodziło się Hedvig Mollestad Trio. Jego skład uzupełnili: młodsza od liderki o trzy lata basistka (i kontrabasistka) Ellen Brekken oraz perkusista Ivar Loe Bjornstad, dla których zaproszenie od znacznie bardziej doświadczonej koleżanki po fachu było szansą na wybicie się w branży.

I tak też się stało. Dzięki Hedvig Mollestad Trio wielbiciele jazzu usłyszeli chociażby, że od jakiegoś czasu istnieje formacja Ellen Brekken Quartet, która – choć dotąd nie nagrała jeszcze płyty – nie może ostatnimi czasy narzekać na brak propozycji koncertowych. Poza tym w ubiegłym roku Ellen znalazła się również w składzie niezwykle interesującego, łączącego jazz ze skandynawską muzyką etniczną, projektu Maar, który zadebiutował albumem „Vrangsvevd”. Z kolei Bjornstad najpierw trafił do jazzrockowej grupy Cakewalk („Wired”, 2012, „Transfixed”, 2013), by następnie wspomóc swym talentem śpiewającą jazzowe ballady wokalistkę Anję Eline Skybakmoen („We’re the Houses”, 2014). W tym czasie panna Mollestad związała się luźno z niezwykle cenioną w Europie Północnej Trondheim Jazz Orchestra („Migrations”, 2011, „Ekko”, 2014) oraz gościnnie pojawiła się – jako hammondzistka i gitarzystka – na płycie hardrockowo-progresywnej formacji El Doom & The Born Electric („El Doom & The Born Electric”, 2012).

To były jednak mimo wszystko tylko „skoki w bok”. Nie bacząc na nie, Hedvig Mollestad Trio działało pełną parą, publikując w ciągu niespełna czterech lat funkcjonowania trzy albumy. W 2011 roku ukazał się debiutancki „Shoot!”, dwa lata później – „All of Them Witches”, a w kwietniu ubiegłego roku – „Enfant Terrible”. W ramach tras promujących płyty zespół sporo podróżował, docierając także dwukrotnie do Polski (ostatnio przed trzema miesiącami). Wszystkie wydawnictwa ujrzały światło dzienne nakładem renomowanej szwedzkiej wytwórni Rune Grammofon, co też należy uznać za wyznacznik wysokiej pozycji grupy na firmamencie skandynawskiego jazz-rocka. Materiał, który wypełnił najnowszy – jak do tej pory – krążek, trio zarejestrowało „na żywca” w studiu Ocean Sound Recordings w gminie Giske, na norweskiej prowincji. Znając ten fakt, nie należy zatem dziwić się dwóm rzeczom: że płyta nie należy do najdłuższych (w sumie liczy sobie niespełna trzydzieści sześć minut) i że usłyszeć można na niej sporo improwizacji gitarowych. Takie jednak od samego początku było założenie artystów.

Album otwiera skomponowany przez Ellen Brekken utwór „Laughing John”. Od pierwszych sekund atakuje w nim uszy sfuzzowana, stonerowa gitara Hedvig, co dla osób znających wcześniejsze produkcje zespołu może być pewnym zaskoczeniem. Na pewno jednak nie negatywnym. W dalszym ciągu grupa nie spuszcza zresztą z tonu, jamując sobie, jak – nie przymierzając – przed ponad czterema dekadami czynili to Jimi Hendrix i The Cream. Początek „Arigato, Bitch” – notabene najdłuższego numeru (autorstwa liderki i perkusisty) w całym zestawie – jest jeszcze mocniejszy, prawie hardrockowy, smaczku dodaje mu także surowe garażowe brzmienie, które – gdy tylko muzycy nieco zwalniają – sprawia, że można odnieść wrażenie, jakbyśmy mieli do czynienia z zapomnianym psychodelicznym bandem z lat 60. ubiegłego wieku, działającym na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych. Ale Hedvig nie byłaby sobą, gdyby w dalszym ciągu nie dorzuciła do pieca. Końcówka ponownie więc zabiera słuchaczy do świata stonerowego hard rocka. „Liquid Bridges” (pod którym jako kompozytorka podpisała się sama Mollestad) to zagrana na rockowo prawdziwie freejazzowa improwizacja gitarowa, która udowadnia, że nauki pobierane w składzie Trondheim Jazz Orchestra nie poszły na marne.

Króciutki „Rastapopoulos” Bjornstada uznać można za specyficzny przerywnik. Głównie z tego powodu, że jest to jedyny utwór na płycie, w którym gitara zostaje zepchnięta na dalszy plan, a wyeksponowana – sekcja rytmiczna. To bas i perkusja odpowiadają za nieco senny, ale i przyjemnie hipnotyczny trans, z którego jednak stopniowo wybudza nas następny w kolejności „La boule noire” (autorstwa Hedvig i Ellen). Zaczyna się niemal doommetalowo – ciężko i majestatycznie, dopiero z czasem robi się lżej, zwłaszcza od momentu, gdy Mollestad serwuje kolejną kilkuminutową improwizację w stylu znakomitej amerykańskiej gitarzystki jazzrockowej Mary Halvorson. Finał jest łatwy do przewidzenia: trio wraca do punktu wyjścia, by – po dotarciu do ostatniego przystanku – zatrzymać skład i wziąć oddech przed ostatnim odcinkiem trasy. Nosi on tytuł „Pity the Children” i jest gitarową balladą, w której choć nie brakuje także ostrzejszych, garażowych fragmentów, liczy się przede wszystkim nastrój. A ten liderka – i jednocześnie kompozytorka utworu – potrafi tworzyć przy wykorzystaniu zaledwie kilku akordów. „Enfant Terrible” to kolejna intrygująca produkcja ze stajni Rune Grammofon, która powinna zadowolić zarówno wielbicieli fusion, jak i słuchaczy gustujących w nieco cięższych klimatach. A że krótko? Cóż, może dzięki temu nie trzeba będzie czekać zbyt długo na kolejną odsłonę historii Hedvig Mollestad Trio…
autor: Sebastian Chosiński

thequietus.com:
Comparing musicians to forces of nature is often the first refuge of the uninspired, but it’s difficult to know how else to describe Hedvig Mollestad Thomassen. There’s something elemental about her guitar playing, the way it weaves and swoops between the bass of Ellen Brekken and the drums of Ivar Loe Bjornstad, creating sonic currents and eddies in the air as she passes through. Just listen to the way she lazily dive-bombs her way through the insistent, rolling rhythms of Black Stabat Mater’s opening track ‘Approaching’ – she’s part Norwegian jazz master Terje Rypdal, part discursive blues rock god Jimi Hendrix. Whereas much of previous album Enfant Terrible felt like a soundtrack to gigantic monoliths been dragged through an inhospitable landscape, this is like soaring effortlessly above such human struggles.

And then just as we’re settling in for the ride, Mollestad hits the accelerator, the band locking into a straighter rock beat as she flings out a series of fast riffs in the tradition of both 80s NWOBHM and 70s Euro prog. For all the Trio’s jazz credentials, you can’t imagine this going down too well at Ronnie Scott’s. In fact, this feels like the album where they definitively shift from being a jazz band that plays rock to being a rock band that plays, well, rock, albeit rock with a healthy sense of adventure. Oh, and fun, by which I mean being able to transmit the exhilaration of technique, possessing the ability to do something that seems faintly astonishing to the rest of us, but without the stuffy wankiness that’s the usual by-product of such proficiency.

However, you can take that smile off your face, because here comes ‘On Arrival’, and it looks like our destination is a particularly bombed out quarter of hell. Everything clangs grimly and slowly, like News At Ten at the end of the world. There’s a grudging, gradual shift of chords, and then Mollestad starts to assert her dominance, her guitar wailing and tortured, no longer a woman-machine interface, but something inhuman. It’s a free jazz mentality applied to rock, but not in the usual half-arsed way of such things – this is a tightly-coiled storm of string-generated electronics that Bjornstad chisels away at with a succession of maniacal blast beats.

As its title suggests, ‘In The Court Of The Trolls’ pays homage to the heavy avant prog of King Crimson, its relentless, twisting riff owing much to Robert Fripp at his gnarliest. It’s also a showcase for the band’s battle-hardened live power, their performance here triggering something primal in the backbrain, its central theme grabbing at your limbs, even as it remains bound to a stake in the ground. When Mollestad finally pulls free to solo, she follows a compass only she can understand, intent on taking us to a strange new place whether we like it or not.

‘40’ is based around some Slint-esque minor key picking, uncertain and slippery, but again, content to sit on the same theme without intemperately dashing off. There’s a natural build-up of ambience, which culminates in what sounds like the laughter of mechanical crows and the deep foghorn of a cello. The album then closes with ‘Somebody Else Should Be On That Bus’ and another grinding Crimson-u-like riff from Brekken, rapidly establishing herself as the John Wetton of stand-up bass. The drums come lolloping in, and then Mollestad descends from the heavens, fierier than ever, leaving scorch marks on the earth. She builds to full-on shriek before bolstering the main riff, with proceedings ending on a strangely angry note.

At just 33 minutes, Black Stabat Mater is a commendably compact and condensed slab of heavy riffage and guitar concrete, both devastating and eerie. (Though if you can’t get enough HMT, there’s a live album – Evil In Oslo – being released in tandem with BSM that even the usually sedate Rune Grammofon are moved to describe as “kick ass.”)
by Joe Banks

muzycy:
Ivar Joe Bjornstad: Drums
Ellen Brekken: Bass
Hedvig Mollestad Thomassen: Guitar

utwory:
1. Approaching (Ellen Brekken / Hedvig Mollestad Thomassen) 7:07
2. On Arrival (Ivar Joe Bjornstad / Hedvig Mollestad Thomassen) 7:10
3. In the Court the of Trolls (Ellen Brekken / Hedvig Mollestad Thomassen) 8:15
4. -40 (Hedvig Mollestad Thomassen) 6:18
5. Somebody Else Should Be on That Bus (Ellen Brekken) 4:26

total time - 33:16
wydano: 2016
more info: www.runegrammofon.com