Varpai

longplay.blox.pl:
Andre Pabarciute to niezwykle oryginalna litewska wokalistka, tancerka i tzw.performerka dysponująca szeroką skalą głosu i wyjątkowym darem interpretacyjnym. Spotkanie Litwinki z niemieckim perkusistą Klausem Kugelem i ukraińskim kontrabasistą Markiem Tokarem do jakiego doszło w maju 2009 roku w jednym z kościołów w Niemczech, udokumentowane zostało płytą ''Varpai''.
O ile Kugel i Tokar stanowią team współpracujący regularnie z sobą od lat podczas najróżniejszych projektów (m.in. Five Spot: ''Poltva'', 2008, Undivided: ''Moves Between Clouds'', 2011 czy ostatnio ''Op Der Schmelz Live'', 2013), to współpraca z ekscentryczną wokalistką stanowiła dla obu instrumentalistów wielkie wyzwanie. Potrafiąca swym głosem i wyjątkową dramaturgią stworzyć jedyny w swoim stylu klimat Andre Pabarciute, doskonale wtopiła się w dźwiękowe kreacje Kugela i Tokara.
Pierwsza część płyty (''Symphonic Fields'') w ciągu dziewięciu minut całkowicie wciąga nas w niecodzienny klimat albumu. Kreowany przez wręcz chwilami upiornie niepokojące wokalizy Pabarciute nastrój potęgują efekty ''produkowane'' przez zwanego ''czarodziejem perkusji'' Klausa Kugela, w niezwykły sposób potrafiącego uwolnić muzykę z typowych ram konwencji i struktur. Mark Tokar bardzo często używa smyczka, a jak wiedzą znający go choćby z poczynań z formacją Undivided, potrafi w ten sposób uzyskać doprawdy niesamowity efekt tworząc ponadczasowe, bogate pejzaże dźwiękowe, brzmiące świeżo, organicznie i intrygująco.
Medytacyjny spokój wielu fragmentów płyty kontrastuje z rytmami szamańskich obrzędów czy nawet histerycznymi, dramatycznymi krzykami odgrywającej w ten sposób stan obłędu Pabarciute.
Zdecydowanie nie jest to muzyka łatwa w odbiorze, ale poświęcając jej więcej uwagi odkryć można jej niezwykłą moc i przekaz.
Mniej osłuchanym z Muzyką wyjątkowego maga jakim jest Klaus Kugel polecałbym jednak najpierw albumy zawierające łatwiej przyswajalne dźwięki jak choćby ''Carnival Skin'' (nagrana z Brucem Eisenbeilem, Perry Robinsonem, Peterem Evansem i Hilliardem Greenem) czy wspomniana wcześniej płyta ''Op Der Schmelz'' (z Tokarem, Roby Glod i Robertą Piket).

jazzalchemist.blogspot.com:
I grabbed this one after the Zimpel/Tokar/Kugel/Kusiolek concert during the Silent Movie Festival. And definitely find no reason to regret this decision, even if I'm not such a big fan of vocals in improvised music.

This is musical journey into the centre of the earth. Peaceful, meditative, with lots of extended techniques, little 'melody' but all sound, very organic and natural. Stripping the instruments (including the voice) of all expected notions of how it "should" be used. The silence and the resonance of the long-gone sounds are here as important as the sounds themselves.

In those You will hear shimmering water, wind brushing through leaves or going through hollow tree trunks in the forrest. Those natural inspirations can be quite easily traced in the tiltles on the album - "Symphonic Fields", "Wood Dance", "Echoes of the Trees". Varpai (if Wikipedia is any help) is lithuanian for 'bells' and You will also hear a lot of those, gongs, bows on plates, archaic or ritual objects, small sounds dying slowly in the time and space. All the 'self-composed' pieces were recorded in church and this music is also very spiritual, mystic, but I would say that this spiritualism is somehow of the pagan, ancient descendance, the whole performance being some kind of celebration and sonic decodification of Mother Earth. Music that manages to be rich and full-textured and spare and light at the same time. Completely abstract, yet strangely accessible and hypnotizing (lot of Air, Water, Earth but very little Fire). Escaping the common time and space reality it is, to cite the short liner notes, "otherwordly" and "rich with a sense of timeless". While avoiding the soothing cliches of new age music, this is captivating, engaging, very unique and rewarding listening experience.
Bartek Adamczak