Inti

opis:
multikultiproject.blogspot.com, ocena: * * * * / * * * * *:
Bez dwóch zdań to nazwisko Dave'a Liebmana jest magnesem, który może przyciągnąć uwagę do tej płyty, choć w kręgach kreatywnego jazzu perkusista Tony Bianco (Elton Dean, Paul Dunmall, Evan Parker, Alexander von Schlippenbach, douBt) i gitarzysta Michel Delville (The Wrong Object, douBt) nie są bezimienni.

David Liebman swoją jazzową podróż zaczynał w latach 70-tych od mocnego wejścia. Pierwsze zespoły tworzył z Elvinem Jonesem, Milesem Davisem, Chickiem Coreą i innymi. W pierwszej poł. 70 lat kierował równocześnie grupą Lookout Farm, jedną z wielu, które wówczas próbowały łączyć jazz z muzyką Indii. prowadził też odnoszący spore sukcesy kwintet (w składzie Dave Liebman, Terumassa Hino, John Scofield, Ron McLure i Adam Nussbaum). W następnych dekadach umacniał swoją pozycję, którą potwierdzały kolejne nominacje do Grammy oraz prestiżowe wyróżnienia np. doktorat Honoris Causa Sibelius Academy (Helsinki), Order of Arts and Letters, przyznawany przez rząd Francji. Liebman jest założycielem oraz dyrektorem artystycznym International Association of Schools of Jazz (IASJ). Brał udział w nagraniu ponad 100 płyt.

Płyta “INTI” nie ma lidera, każdy z trójki muzyków z wielką wyobraźnią i improwizatorskim zacięciem prezentuje kawał kreatywnej muzyki XXI wieku, swobodna improwizacja w zwarciu z gęstą fakturą rytmiczną, szczelność struktury muzycznej, wywiedziona gdzieś z "Bitches Brew" Milesa Davisa rozbudowana zostaje o abstract ambientowe brzmienia, wszystko to z eksperymentatorskim zacięciem.

Swietną robotę wykonał Michel Delville na elektronice, doskonale wypada jedyna obca kompozycja na płycie, "In A Silent Way" Joe Zawinula, tutaj podszyta indyjską muzyką, nie sposób nie podziwiać Saby Tewelde, która przy niepokojącej, zaskakująco nastrojowej live-elektronice śpiewa przejmującą pieśń "The Secret Place", a pełne emocji improwizacje poszczególnych muzyków (jak chociażby w "Elisabeth") głęboko zapadają w pamięć.

“INTI” to krążek z gatunku wagi ciężkiej, jednak klasy mistrzowskiej, doskonały balans pomiędzy jazzową tradycją, artystyczną autentycznością i walorami eksperymentalnymi sprawia, że płyta zagnieźdźa się na długo w odtwarzaczu.
autor: Mariusz Zawiślak

jazzarium.pl:
Label MoonJune obserwuję uważnie od dłuższego czasu, bo jest on jednym z ostatnich bastionów sensownego fusion i rocka progresywnego. Z wydanych w tym roku albumów moją uwagę mimowolnie przyciągnęła biała okładka ze zdjęciem wnętrza budynku, pod którą był podpisany wyraźnie Dave Liebman, jeden z moich ulubionych saksofonistów. I chociaż nie ma on już tak potężnego zadęcia, jak w czasach gry z Milesem czy Lookout Farm, nadal świetnie odnajduje się w nowej elektryczno-jazzowej muzyce.

A kim jest tajemnicze Machine Mass? To umiarkowanie znani muzycy - belgijski gitarzysta Michel Delville oraz amerykański perkusista Tony Bianco. Obaj są aktywni od kilkunastu lat na współczesnej scenie fusion/post-Cantenbury, udzielali się m.in. na płytach nieżyjącego już Eltona Dean (Soft Machine) czy w projektach do dawnej brytyjskiej sceny około-jazzowej nawiązujących. Jednym z bardziej udanych nagrań obu panów jest LP „Never Pet A Burning Dog” grupy douBt, w którym potoki przesterowanych dźwięków leją się równie soczyście, co na koncertach Hendrixa.

„Inti” to jednak projekt zdecydowanie inny, bliższy nowoczesnemu podejściu do muzyki instrumentalnej, w której groove, ta wyrazista pulsacja kompozycji ustępują miejsce bardziej intuicyjnemu graniu, swobodzie dającej każdemu sporo miejsca. I już tylko od talentu i pomysłowości twórców zależy jak daleko razem zajdą. Przyznam, że „Inti” to rzecz wymagająca, z którą musiałem zmierzyć się parokrotnie, aby wczuć się w jej nietypową atmosferę.

W rozpoczynającym płytę utworze tytułowym łagodna, ambientowa elektronika i delikatny szum perkusji, do którego dołącza się Liebman grający ładne, budzące etniczne skojarzenia nuty, to typowa cisza przed burzą. Gdy wchodzi gitara i odzywają się posępne basowe loopy, zaczyna się lekki chaos, które każe się zastanowić czy na pewno chcemy słuchać dalej.

Na szczęście Machine Mass okazało się organizacją kreatywną i zaskakuje kolejnymi utworami. Muzycy raz odpływają przy hard-bopowym walkingu basu („Centipede”), raz odtwarzają mroczny nastrój wczesnego Mahavishnu („A Sight”), raz znakomitymi improwizacjami na tle intensywnej gry perkusji („Lloyd”). Największym zaskoczeniem okazał się dla mnie cover „In a Silent Way”. Wydawałoby się, że to kompozycja przegrana na wszystkie możliwe sposoby, tymczasem trio zagrało klasyczny utwór Zawinula w mocno hinduskiej aranżacji, z transowym dźwiękiem tambury, fletem i gitarą poruszającą się po orientalnych skalach.

W gronie naprawdę dobrych utwór znalazły się też dwa mniej zrozumiałe. Pierwszy to „The Secret Place” z żeńskim wokalem, całkowicie wyłamujący się ze stylistyki płyty, ale mam wrażenie takie zabiegi są ostatnio po prostu w modzie. Kolejny to 12-minutowy kolos „Elisabeth”, lekko noise’owy i snujący się bez większego sensu.

Na „Inti” zamieszczono muzykę ambitną, która powinna zadowolić fanów elektrycznego brzmienia z pogranicza jazzu, ale nie mogę się też oprzeć wrażeniu, że płyta powstała trochę na szybko, bez głębszego jej zaplanowania. Z pewnością by się jej to przydało.
Autor: Barnaba Siegel

Editor's info:
Much more than just a meeting of modern progressive jazz heavyweights, MACHINE MASS's Inti witnesses the seamless cohesion of extraordinary creativity fusing with technology. Reformed with renowned modern jazz legend, Dave Liebman, Machine Mass (formerly MACHINE MASS TRIO) utilizes rhythmically-complex loops "on the fly," while fusing their spontaneous interactions into a group dynamic that challenges music-making convention in the broadest sense.

... and the results are spellbinding.

Recorded live in the studio with no overdubs (in just one afternoon, no less!), this monumental session bears witness to three seasoned musicians in top form -- producing music that is fresh, challenging, profound and moving. Rules are acknowledged and rules are discarded, and the resulting sonic bouillabaisse, Inti, signals some truly exciting new directions for progressive music!

Michel Delville: Michel Delville was born in Liege, Belgium. He has been performing and composing alternative music since the mid-1980s. His most recent projects include the internationally acclaimed Nu-Rock-Jazz quintet The Wrong Object (2003- ), a band which has collaborated with luminaries of British jazz such as Elton Dean, Harry Beckett and Annie Whitehead, and toured extensively throughout Europe. Their latest studio album, Stories from the Shed, has generated countless raving reviews in such leading publications as Jazzwise, Guitar Player, Musica Jazz and All About Jazz. In 2010, he created the trio douBt with Alex Maguire and Tony Bianco. Other recent bands and projects include Belgian-Swiss punk-jazz combo TZGIV, Belgo-Dutch rock quintet The Moving Tones, Alex Maguire Sextet, and Comicoperando (tribute project to the great Robert Wyatt, feat. Chris Cutler, Dagmar Krause and Karen Mantler).

Anthony 'Tony' Bianco: Tony Bianco was born in New York City. He has played and recorded with some of the most influential musicians of the international jazz scene, such as Dave Liebman, Evan Parker, Paul Dunmall, Elton Dean, Alex von Schlippenbach, Simon Picard, Reggie Workman, Paul Rutherford, Keith Tippett, Paul Rogers, Elliot Levine, Marcio Mattos, Luther Thomas, Jay Oliver and John Edwards. The sheer diversity of his discography reflects his need to be “loose and tense, free and strict” combine the sounds of straight and free jazz, closed and open form. His most recent releases include douBt's debut album Never Pet a Burning Dog (with Alex Maguire and Michel Delville), Vesuvius (Alex von Schlippenbach/Paul Dunmall/Paul Rogers/Tony Bianco), Line Ish (Tony Bianco/Dave Liebman/Tony Marino) and In a Western Sense, as well as the more groovy and post-Milesian experiments of Free Beat (with the late Elton Dean, and John Wilkinson) and Monkey Dance (feat. Dave Liebman).

Dave Liebman: The jazz legend's list of album appearances is a "who's who" list of the greatest modern jazz luminaries over the last five-plus decades. In a storied career which started back in 1967 (with his "Open Sky" trio, starting a long-standing musical affiliation with the great jazz drummer, Bob Moses), Dave has appeared as a band member or featured sideman with Miles Davis, John Abercrombie, Jack DeJohnette, Pat Metheny, Ritchie Beirach, and many, many more. Dave has traveled the world, many times, as an ambassador of jazz, both as a performer and an instructor. He has received numerous awards, has been inducted into the Hall of Fame of the International Association of Jazz Educators and was twice nominated for Grammys. His list of accomplishments is staggering (far too extensive to list here!) ... to view a more comprehensive biography of the incredible body of work amassed by Dave Liebman.

All About Jazz
Renowned saxophonist Dave Liebman's legacy as a musician who radiates illimitable vigor and a broad artistic expanse, hearkens back to his stint with Miles Davis and seemingly countless collaborations with a who's who in jazz amid an extensive resume as a leader. On this supercharged jazz-fusion gala he is the featured artist with spiraling young star, Belgium guitarist Michel Delville (The Wrong Object), ace drummer Tony Bianco (Elton Dean, and Alexander von Schlippenbach).

Delville's stinging phraseology, angular wah-wah licks, foreboding crunch chords, and Bianco's springy beats generate a simmering, multi-tempo gala as Liebman often sprays bullets across the studio when he's not scaling elevated peaks. Several passages boast a rough and tumble hardcore gait, and during "Centipede," the trio gels to a red hot bop express, complemented with some free-form jazz rock movements. However, Joe Zawinul's classic "In A Silent Way," is given a worldly makeover, partly due to Liebman's ethereal wooden flute lines atop the drummer's sweeping polyrhythms. Here, the musicians execute a flourishing modality, but shift the tide when Liebman switches to soprano sax and guides his cohorts into a more literal reading of the primary theme.

Vocalist Saba Twelde injects an intermission of sorts into the mix on the ambient electronic ballad "The Secret Place," which may have been intended to serve as a change of pace. Nonetheless, the trio preserves the steamy milieu on the 12-minute piece "Elisabeth," heightened by Delville's doomsday riffs, asymmetrical pulse, and a portentously designed climactic buildup, boosted by the saxophonist's capricious soprano sax escapades. Nonetheless, Machine Mass goes for the knockout blow via this feisty and rebel rousing exhibition that contains a surfeit of diametric contrasts and smoldering exchanges.
By Glenn Astaita