Danilo Pérez: Panama 500

opis:
opis wydawcy:
Danilo Perez, jeden z prawdziwych wizjonerów współczesnego jazzu, ceniony pedagog na Berklee Collage of Music, działacz praw człowieka, przedstawia bardzo szczególny program, który powstał na 500-lecie odkrycia Panamy. Jego bogate doświadczenie artystyczne obejmuje współpracę z gigantami jazzu jak Dizzy Gillespie, Jack DeJohnette, Steve Lacy, Lee Konitz, Charlie Haden, Michael Brecker, Joe Lovano, Tito Puente, Wynton Marsalis, Tom Harrell, Gary Burton i Roy Haynes.

W 1513 roku hiszpański odkrywca Vasco Núnez z Balbao przepłynął Przesmyk Panamski stając się tym samym pierwszym Europejczykiem, który dotarł na Ocean Spokojny. Był założycielem pierwszej stałej osady europejskiej w obu Amerykach. Wydarzenia te nadal wspominane są po pięciu wiekach, jako przełomowe dla Panamy, która świętuje swój jubileusz. Na swoim nowym albumie wydanym przez Mack Avenue Panama 500 Danilo Perez dodaje swój głos, jako komentarz do niebywałego obrazu rodzinnego kraju, jego historii, bogatej kultury i zaciętych walk.

Na płycie z jednej strony usłyszymy trzy czwarte kwartetu Wayne’a Shortera (pianista Danilo Perez, kontrabasista John Patitucci i perkusista Brian Blade), który powiedział o Perezie "Danilo jest otwarty na wszystko co przychodzi, na swój sposób (...). Kiedy znajdujemy się w stanie nieważkości, on nie próbuje szukać czegoś, czego mógłby się uchwycić".
Z drugiej muzyków, z którymi Perez współpracuje od lat jak Ben Street czy Adam Cruz.

The New York Times tak napisał o pianiście „Koncepcja jazzu wg pianisty Danilo Pereza ma bardzo szeroki zasięg i jest egalitarna, jeśli nie utopijna. W sposób niemożliwy do granic wiąże tradycję, rytm i dyscyplinę".

Panama 500 to najbardziej ambitny z wszystkich dotychczasowych projektów Pereza i zarazem najdalej idąca ewolucja tego, co sam kompozytor nazywa muzyką „trójwymiarową”. Różnorodność wpływów, które ukształtowały Pereza sprawiają, że jest on idealnym kandydatem do bycia kronikarzem ojczystej historii — tak jak Panama chłonęła kulturę Europejską, Perez splata ze sobą jazz i tradycje folklorystyczne z różnych stron obu Ameryk, z dokonaniami europejskiej muzyki klasycznej.

"Długo pracowałem na to, aby tworzyć muzykę, której tożsamość pokrywa się z rolą, jaką Panama odgrywa na świecie" — mówi Perez — "to miejsce, gdzie łączy się wiele różnych kultur z całego świata".

Perez obecność dwóch sekcji tłumaczy różnym spektrum środków wyrazu, jakie wypracowali w trakcie współpracy: z Benem i Adamem korzystamy z języka Ameryki Łacińskiej, przez który docieramy do jazzu i rozszerzamy koncepcję clave, natomiast z Johnem i Brianem jest to ten nieopisywalny język, który wypracowaliśmy grając z Waynem przez te lata. Jest w nim element nieważkości, braku przyciągania, kiedy to pomysły pojawiają się zupełnie nieoczekiwanie.
Danilo Perez zaprosił perkusjonistów z trzech różnych krajów: Romana Díaza z Kuby, Rogério Boccato z Brazyli i Milagros Blades oraz Ricaurte Villarreal z Panamy. Na albumie usłyszymy także skrzypka Alexa Hargreavesa, absolwenta Berklee Global Jazz Institute - programu, którego dyrektorem artystycznym jest Perez.

Perez wyjaśnia, że skomponował muzykę na album Panama 500 prawie jakby tworzył partyturę filmową o przeszłości i teraźniejszości tego kraju. Pierwszy utwór: Rediscovery Of The South Sea, służy, jako uwertura do suity i opisuje wędrówkę hiszpańskich najeźdźców przez dżunglę. Śpiew i gra na instrumentach perkusyjnych (Roman Díaz). Przywołujące na myśl rdzennych mieszkańców Panamy są skontrastowane z melodiami o bardziej klasycznych wpływach. Perez śmiejąc się mówi: Jestem pewien, że Hiszpanie zgubili się wiele razy podczas tej wędrówki. Dlatego, kiedy weszliśmy do studia, powiedziałem Benowi i Adamowi żeby zagrali tę część jakby zgubili się w dżungli. Ścieżka kończy się narracją w języku ludzi Guna (rdzennych mieszkańców Panamy) - jest to świadectwo naocznego świadka, który zobaczył najeźdźcę.

"Bardziej niż poszukiwać i odkrywać powinniśmy skupiać się na celebrowaniu naszej historii, naszego życia, naszej muzyki i kultury" - konkluduje Perez. "Moją wizją jest tworzenie muzyki, która służy, jako kulturalny paszport, mam nadzieję z Panamą w roli światowego pomostu".

Editor's info:
In 1513, Spanish explorer Vasco Núnez de Balboa crossed the Isthmus of Panama, becoming the first European to reach the Pacific Ocean and founding the first permanent European settlement in the Americas. Those events continue to resonate five centuries later as Panama celebrates the landmark anniversary.
On his new Mack Avenue release Panama 500, favorite son Danilo Pérez adds his voice to the tributes with a stunning portrait of his native land, its storied history, rich culture and fierce struggles.
Panama 500 is Pérez’ most ambitious project to date, the furthest evolution yet of what the pianist/composer calls “three-dimensional music.” His blend of influences makes him the ideal musical chronicler of his country’s history: already a land bridge between the Americas with a vibrant indigenous culture, Panama also began to absorb European culture into its own following Balboa’s arrival. Pérez similarly weaves together jazz and Pan-American folkloric traditions with influences from European classical music.
“I have been working for years to make music that has an identity very similar to the role that Panama plays in the world,” Pérez says. “It’s a place where a lot of influences from all over the world come together.”
Pérez refers to Balboa’s arrival as a “rediscovery,” a word that succinctly encapsulates both the importance of his accomplishment and the controversy inherent in European colonization. As he traces Panama’s evolution over the 12 tracks on Panama 500, he gives literal voice to the indigenous Guna Indians of Panama, who provide intermittent narration to lend their own perspective on that history.
As Harvard professor Davíd Carrasco writes in his liner notes, “The magical performances in this album emerge from the encounters of indigenous shamans, Spanish migrants of desire, the human agony of African slaves, multicultural love, and transcendent improvisations on agony and love.”
To realize his expansive vision for this music, Pérez pulled together a host of musicians from his various endeavors. The album features both of his longest-running rhythm sections—trio mates Ben Street and Adam Cruz, as well as bassist John Patitucci and drummer Brian Blade, with whom Pérez works in the acclaimed Wayne Shorter Quartet. “There’s a specific spectrum of language that I’ve developed with both trios,” Pérez says. “With Ben and Adam, we use Latin American vocabularies to connect closer with jazz and to expand on the idea of clave. And with John and Brian, it’s that language that we’ve developed playing with Wayne over the years that is indescribable. There’s a zero-gravity component to it, where things come out of nowhere.”
The rhythmic density is compounded throughout Panama 500 by percussionists from three different countries: Roman Díaz from Cuba, Rogério Boccato from Brazil, and Milagros Blades and Ricaurte Villarreal from Panama. The classical influence, as well as evidence of Pérez’ commitment to education, arrives in the form of violinist Alex Hargreaves, a former student of the Berklee Global Jazz Institute, the globally-minded program for which Pérez serves as artistic director.
Pérez explains that he composed the music for Panama 500 almost as the score for an imaginary film about the country’s past and present. It opens with “Rediscovery Of The South Sea,” which serves as an overture to the suite and loosely describes the Spaniards’ journey through the jungle. Díaz’ percussion and chanting are meant to invoke the indigenous people contrasted against the more classically influenced melody, Hargreaves later plays an Asian-inflected melody, hinting at the connection with the East that the opening of the Pacific would facilitate. A dense, freely improvised passage with Street and Cruz was added, Pérez laughingly says, because “I’m sure the Spaniards got lost many times. So we went into the studio and I told Ben and Adam to play in that section as if they were lost in the jungle.”

The track ends with the first of the Guna narrations, adding the insight of someone who was there to witness this portentous arrival. It briefly credits the “Great Father” and “Great Mother” with the creation of the Earth and claims that “this immense continent was granted to us as a loan so that we take care of it.”
The title track builds upon the rhythm of La Denesa, a traditional Panamanian folkloric dance, and builds into a celebration of how far the nation has come. And as with any celebration, by the end of the festivities things have loosened up a bit. “When the piano brings the melody back,” Pérez says, “I’m trying to play like it’s two o’clock in the morning and the left hand is drunk.”
“Reflections On The South Sea” opens with an elegant contrapuntal dance between the piano and
Sachi Patitucci’s cello. After the robust spirit of the previous track, Pérez intended this piece to lend a more somber remembrance from the perspective of the ocean itself. “It hasn’t been completely easy,” he says of the isthmus’ history. “It’s been full of struggles as well as victories. I always feel like the sea is the main witness to what happened. I wish we could understand what it has to say.”
Named for the Guna term for the Americas, “Abia Yala” begins with a duet between the piano and the native pan flute before segueing into a trio piece with Patitucci and Blade. Both the old world/new world collaboration and the multi-cultural aspect of the trio, Pérez says, “are striving to send a message of hope, acceptance, respect and peace.” The music, he continues, is an extension of his work as a UNESCO Artist for Peace. “I’m working every second to make examples of how music can become a tool for the commonality of humanity.”
“Gratitude” is an example of the expanded clave approach developed with Street and Cruz, and simply expresses the titular sentiment to so many of the mentors and loved ones in Pérez’ life. “I started thinking about everyone from my father and mother to my teachers, Dizzy Gillespie to Steve Lacy to Jack DeJohnette and Roy Haynes, all the way to Wayne Shorter, my wife, my kids. I felt so much gratitude while I was making this record. If you look at the world there’s a lot of people not eating or living in warzones. I have the opportunity to be here and do this, and I listen to this piece with tears coming out of my eyes.”
2014 marks the 100th anniversary of the opening of the Panama Canal, an occasion which Pérez marks in his three-part “Canal Suite.” Largely improvised in the studio, the piece further highlights Pérez’ educational endeavors by featuring percussionist Milagros Blades, a young student of the Panama City-based Fundación Danilo Pérez. Another Patitucci/Blade trio exploration follows, aptly titled “The Expedition.”
A pair of Guna narrations frames the final track, “Panama Viejo,” a standard penned by Ricardo Fábrega, whose lyrics serenade old Panama, left in now-beautiful ruins by brutal pirate attacks. These final pieces end the suite on a combination of reflection, reminiscence, hope and respect.
“More than focusing on rediscovery we should focus on celebrating our histories, our stories, our music, our culture,” Pérez concludes. “My vision is to create music that serves as a cultural passport, hopefully with Panama as the bridge of the world.”