Common Ground

opis:

Opis dystrybutora:
Gary Burton - prawdziwa legenda jazzu. Z jednej strony stawiany obok takich mistrzów jak Lionel Hampton i Milt Jackson, z drugiej strony szczególnie ceniony za wzbogacanie gry na wibrafonie o własne, całkowicie nowe elementy, które zrewolucjonizowały technikę gry na tym instrumencie. Spopularyzował m.in. równoczesne stosowanie czterech pałek, co pozwala mu na osiągnięcie mniej perkusyjnego brzmienia i na realizację skomplikowanych pomysłów, które dotychczas były przywilejem muzyków grających na instrumentach dętych i przede wszystkim pianistów. W ten sposób wibrafon w jeszcze większym niż dotychczas stopniu zyskał na atrakcyjności, nie tylko jako instrument akompaniujący. Lista jego współpracowników jest bardzo długa, wymieńmy tylko najważniejszych: Stan Getz, Pat Metheny, Stéphane Grappelli, Keith Jarrett, Chick Corea, Michael Brecker, Carla Bley, Paul Bley, Astor Piazzolla czy B.B.King.

Jego nowy kwartet zasługuje na miano jazzowej supergrupy, spotykamy tu w końcu obok lidera Scotta Colley'a na kontrabasie i Antonio Sancheza na perkusji. Skład uzupełnia najmniej znany w stawce gitarzysta Julian Lage.

Wydawcą płyty jest nowojorska oficyna wydawnicza Mack Avenue Records mająca w swoim katalogu takich artystów jak Yellowjackets, Christian McBride, Danilo Pérez, Stanley Jordan, Kenny Garrett czy Rick Braun, wyrastająca powoli na istotnego gracza na jazzowym rynku.

fragment artykułu Piotra Iwickiego dla Jazz Forum

FENOMEN MACK AVENUE
Tego chyba nikt się nie spodziewał. W świecie jazzowej fonografii, skrupulatnie rozdzielonym między możnych tej branży nazywanych "majors", jedynie okraszonym manufakturami ukierunkowanymi na niszowe nurty bądź radykalną awangardę, pojawił się nowy gracz. Gracz, który dając totalną swobodę artystom spod własnych skrzydeł, przebojem wszedł do światowej czołówki - może jeszcze nie pod względem obrotów, ale artystycznej jakości produkcji.
Mack Avenue Records to dziecko mieszkającej w Detroit bizneswoman Gretchen Valade i biznesmena-pasjonata Toma Robinsona.
Pierwsze ślady wytwórni odnajdujemy już w 1999 roku, a nazwiska artystów wydających pod jej patronatem już wówczas mogły budzić nadzieje na sukces. Nominowani do Grammy Gerald Wilson, Oscar Castro Neves oraz George Shearing, czy obracające się w konwencji drum'n'bass duo Carl Allen & Rodney Whitaker wraz z "nowymi" w tej branży, jak Hot Club of Detroit, Ron Blake, Sean Jones, Tia Fuller i śpiewająca Sachal Vasandani okazali się świetnym wistem. Z czasem wytwórnia włączała w swoje struktury mniejsze manufaktury, często jak choćby Rendezvous Ent. brylujące wielkimi nazwiskami (np. Dave Koz i nieodżałowany Wyman Tisdale). Lista szybko się wydłużała, kolejne kontrakty z Kirkiem Whalumem, Alanem Broadbentem, Brainem Brombergiem, Jonathanem Butlerem i Brianem Simpsonem procentowały nie tylko świetnie przyjmowanymi albumami, ale i kolejnymi nominacjami do nagrody Grammy. Jednak ciągle brakowało nazwiska-headlinera, kogoś z ekstraklasy, kto pokazałby innym gigantom jazzu i ich fanom, że na boisku pojawił się nowy zawodnik.
I chyba zdarzył się cud, bowiem w 2008 roku pod szyldem Mack Avenue Rec. zaczęli wydawać Kenny Garrett, Stanley Jordan i Christian McBride. Ale co z tego, skoro to wszystko działo się po drugiej stronie Atlantyku i wydawnictwa opornie docierały do Europy. Zadziałała szybko zasada śnieżnej kuli, do "listy płac" wytwórni dołączali kolejni mistrzowie. W roku 2009 - Danilo Perez, w 2010 - Yellowjackets i Kevin Eubanks, a bodaj najbardziej spektakularnym transferem okazało się przyjście przed kilkoma miesiącami Gary'ego Burtona i jego nowego kwartetu z Julianem Lage - g, Scottem Colleyem - b i Antonio Sanchezem - dr. I jak by tego było mało wytwórnia posiadając znakomite zaplecze dystrybucyjne nawiązała współpracę z legendarną oficyną awangardy - Cryptogramophone Records z Los Angeles.
I tu warto zauważyć, że te wszystkie wysiłki poszłyby dla nas w Polsce na marne, gdyby nie błyskawiczna działanie poznańskiego dystrybutora Multikulti Project który albumy dostarcza na nasz rynek. Dlaczego to takie ważne? Ot choćby dlatego, że formacje takie jak Yellowjackets w pewnym momencie zniknęły z horyzontu dystrybucji ginąc w magmie internetowej oferty. Na szczęście powrócili w świetnym stylu ze świata wirtualnego do realu - świata rzeczy namacalnych, a zrobili to spektakularnie. Album "Timeline" nawiązuje do świetności płyt "The Spin" i "Greenhouse", atrakcyjności brzmieniu na pewno dodało zaanektowanie do składu trąbki (John Davers) i gitary (Robben Ford). Efekt? Dwie nominacje do Grammy (za album i kompozycję). Niestety, zespół właśnie ogłosił, że roczny urlop bierze Jimmy Haslip, a jego miejsce zajmie Felix Pastorius, syn legendarnego Jaco.
W temacie Grammy ten sam los podzielił najnowszy krążek big bandu Christiana McBride'a "The Good Feeling", który wraz z inną produkcją tej samej wytwórni - płytą Geralda Wilsona "Legacy" (w big bandzie grają m.in. Lewis Nash i Sean Jones) zdobył nominację w kategorii Best Large Jazz Ensemble. Przyznam, że nominacja dla McBride'a jest dla mnie zaskoczeniem, bowiem w mojej ocenie najlepiej wypadają na krążku momenty, kiedy dęciacy wypuszczają na plan pierwszy sekcję rytmiczną. Nieporozumieniem jest dla mnie skostniały styl śpiewającej Melissy Walker, zaś konwencję brzmienia osadzoną silnie w tradycji zbyt łatwo można porównać do orkiestry Wyntona Marsalisa JALC (to dla niej McBride w 1995 roku stworzył pierwszą swoją bigbandową partyturę Bluesin' in Alphabet City - jest też na tej płycie). Czyżby zbytnie zasłuchanie lidera w dokonania wielkiego Wyntona?
Dla mnie rewelacjami pod szyldem MAR są dwie pozycje: "Friends" Stanleya Jordana oraz "Common Ground", którą firmujeThe New Gary Burton Quartet. Na pierwszej, nieco zapomnianego zjawiskowego gitarzystę (lider w świetnej formie) wspierają tacy giganci-koledzy jak Bucky Pizzarelli, Mike Stern, Russell Malone, Charlie Hunter, Regina Carter, Kenny Garrett, Ronnie Laws, Nicholas Payton, Christian McBride, Charnett Moffett oraz Kenwood Dennard. Muzyka jest tak samo kolorowa, jak wielobarwne są stylistyczne preferencje wymienionych gigantów, no może z wyjątkiem Pani Carter, której światowy sukces jest dla mnie fenomenem niewytłumaczalnym, a przyznawane laury dalece na wyrost. "Friends" już otrzymał nominację do 2012 NAACP Image Award w kategorii Outstanding Jazz Album.
Na tym tle płyta Burtona, nawiązująca do formuły jego zespołu sprzed lat z Coryellem, Swallowem i i Haynesem, staje się pochwałą dla akustycznego jazzu, w którym tematy i ich misterna aranżacja (genialne dwugłosy, sztuczki polifoniczne oraz brawurowe, wręcz kaskaderskie unisona) zniewalają. To muzyka inteligentna, na miarę geniuszu lidera, którego sam Pat Metheny uznał największym współczesnym twórcą muzyki bez podziału na gatunki. Dla mnie w skali pięciogwiazdkowej, gwiazdek sześć. No i jeszcze jedno objawienie talentu - Julian Lage, gitarzysta, którego sam Burton określa mianem zjawiska na skalę Metheny'ego, Scofielda i Rosenwinkela.
Jakby tego było mało, szefostwo wytwórni anonsuje kolejny rarytas, pierwszy nowy od 2006 roku akustyczny album Kenny'ego Garretta "Seeds From The Underground" (Nat Reeves - b, Benito Gonzalez - p, Ronald Bruner - dr). Premiera w kwietniu, i wierzcie mi, na podstawie "jaskółek" w Internecie, album zatrzęsie swingującym światkiem.
Autor: Piotr Iwicki

Editor's info:
On Gary Burton's debut release on Mack Avenue Records, Common Ground, the Grammy-winning pioneer of the four-mallet technique of playing the vibes is not only delivering his first studio album since 2005, but is also introducing his latest band. Known as the New Gary Burton Quartet, the group is comprised of guitarist Julian Lage, bassist Scott Colley and drummer Antonio Sanchez. Common Ground features 10 tunes, including six remarkable originals by quartet members as well as two impressive numbers by pianist Vadim Neselovskyi (a former Burton band member), a gem from the Keith Jarrett Songbook and an intriguing arrangement of the standard "My Funny Valentine," spotlighting Lage.

Well-known throughout his five-decade career for his quartets (beginning with his 1967 group featuring Larry Coryell, Roy Haynes and Steve Swallow), Burton is returning to the configuration for the first time since the mid-'90s. He expresses great enthusiasm for the new band's alchemy.

"I've always liked the vibraphone-guitar sound," says Burton, whose masterful vibes glisten throughout Common Ground. "It's something that I discovered when Nashville country guitarist Hank Garland invited me in the '60s to record with him. The sound of the two instruments Together has an ideal timbre and coolness." For the quartet's rhythm section, Burton called Sanchez, who has played with the vibraphonist on and off in recent years. But Colley is new to Burton's employ. "Once I decided to have Antonio be a part of the group, I asked him what bass player he'd suggest, and he said Scott is the one," says Burton. "They are a terrific rhythm team."

Common Ground opens with the buoyant Neselovskyi composition "Late Night Sunrise," which Burton likes for its whimsy. "It's so melodic that it really works as the best piece to introduce the band," says Burton, who also chose for the album the pianist's "Last Snow," another lyrical beauty that "captures Vadim's Russian heritage. It has a light feel and is a fun piece to play."

Colley's contribution to the set list is the joyful "Never the Same Way," which features Lage delivering biting phrases on his guitar solo. "It's in 7/4 time, but because of the way Scott constructed the piece, it doesn't have that awkward feel that often happens with tunes in odd time signatures," says Burton. "We look into the audience and people are swinging and swaying to it, and probably don't even realize the time signature."

Sanchez brought two tunes to the session, including the title track, which the drummer wrote specifically for the band. "It was written for me in mind," Burton says. "We worked it around, and added a section. Antonio is featured with his solo. We've been using this as a set closer." The other Sanchez piece is "Did You Get It," based on the 12-bar blues form, but with two bars added every other chorus, and is taken at breakneck speed with another drum solo. The tune also features Burton and Lage in call-and-response conversation.

Lage has two originals in the collection: "Etude" and "Banksy." The first is based on music that the guitarist was thinking of using as a study piece for his students. "Julian visited me in Florida to work on material for the album, and he played me this," Burton says. "I loved it, so we figured out an arrangement so we could improvise on it. It's an impressive piece that's fast and difficult. I really had to practice to get it right." The second is another complex, almost mysterious piece with displaced rhythms in the bass part and a loping rhythm at the beginning. The title of the song is based on the name of the famous British graffiti artist. "I asked Julian why he chose the title," says Burton, "and he responded that it just sounded like a cool name."

Burton brings to the date the moving ballad "Was It So Long Ago?" He says, "I don't write tunes that often. But I sat down at the Piano and came up with a tango that I dedicated to Astor Piazzolla who I collaborated with in the '80s. And I knew how authentically Julian can play a tango from when he was in my 2004 Generations band."

Burton decided to take on the golden standard "My Funny Valentine," which he figures he's covered with different arrangements four times throughout the course of his career. He was on the fence about recording it again. "It's really a showcase for Julian who has an extended, gorgeous solo section that opens the piece," Burton says. "As it turns out, this tune brings the house down when we play it live, so I figured we had to include what has become one of the new quartet's signature tunes."

Common Ground ends with the quartet's sublime rendition of Jarrett's "In Your Quiet Place," a tune that the pianist wrote for the vibraphonist back in 1970 when they first met and played together. Back then, they recorded an album of Jarrett compositions, titled simply Gary Burton & Keith Jarrett. Burton says, "I've played this ballad as a solo in concerts over the years, which has worked well, but this new version is the first time it's been played in a band format since 1970."

While Burton has crossed multiple stylistic borders since he broke into the jazz ranks in the '60s, he finds that he often returns to the straight-ahead jazz quartet setting. That's why Common Ground by the New Gary Burton Quartet is so special to him. "Since my very first group in 1967, I can count maybe three times that one of my groups over the years clicked so perfectly," he says. "Whenever I start a new group, I often wonder how things will work, to see if the musicians will enjoy playing Together and are ready to take the music to a higher level. With the new band, I'm thrilled. It's proving to be one of the standout bands of my career and has already quickly developed its own identity."