leaving knowledge, wisdom and brilliance / chasing the bird? [8CD - limited edition 300 copies]

opis:
multikultiproject.blogspot.com, 2014-11
"Ośmiopłytowy boks Sonny'ego Simmonsa to niezwykle - edytorsko i artystycznie - przedsięwzięcie. Artystycznie - bo kogóż dziś stać na wydanie ośmiu płyta materiału, który nie był nagrywany jako jedna całość, ale był właściwie poszukiwaniem, zapisem podróży swobodnej po świecie dźwiękowych doznań? Tym większa więc radość, że dzięki pracy francuskiej oficyny Improvising Beings możemy zapoznać się z tak niezwykłym wydawnictwem.

Sonny Simmons w ciągu wielu lat swojej muzycznej kariery miał wiele wzlotów i upadków. Koncertował i nagrywał z Ericiem Dolphym, Cliffordem Jordanem, Charlsem Moffettem, Elvinem Jonesem, Princem Lashą... Zniknął, gdy przeminęła moda na free jazz, a modny stał się jazzrock. Odkąd powrócił na dobre w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia jego muzyki staje się wciąż ciekawsza. Wspólny projekt z Michaelem Marcusem nie był jeszcze w pełni wykrystalizowany, ale już nagrania z norweskimi muzykami powstałe na początku tego stulecia zwiastowały znakomitą formę Simmonsa. Dopiero jednak płyty zrealizowane dla francuskiej oficyny pozwoliły w pełni docenić klasę, wyobraźnie i wirtuozerski kunszt Sonny Simmonsa - zwłaszcza, gdy grał on na rożku angielskim.

Tutaj otrzymujemy swoiste opus magnum Simmonsa. Towarzyszą mu (na pierwszych czterech płytach) - Bruno Gregiore na perkusji, Michel Kristof na esraju, sitarze, gumbri i perkusji oraz Julien Palomo na klawiszach i perkusjonaliach. Później dołączają jeszcze na gitarach wspartych rozmaitymi preparacjami Anton Mobin, AKA_bondage i Nobodisoundz. Muzyka tu zawarta nie ma przypadkowego charakteru i nie jest zlepkiem utworów z rozmaitych sesji, o różnym charakterze i emocjalnym nasileniu. Od początku zdaje się, że uczestniczymy w jakieś mistycznej ceremonii lub starożytnym obrzędzie - złowieszczy brzęk silnej perkusji i egzotyczny sitar nadają tym płytom właśnie takiego charakteru. Epicka gra Simmonsa, jego długie, poplątane linie tylko potęguje to wrażenie. To jakby podróż duchowa przez przestrzeń i czas - czasami pojawiają się fragmenty jazzowych standardów, wplatane w muzykę przez Simmonsa jakby przypadkiem. To tylko podkreśla jedność muzyki, nieprzystawalność stylistycznych podziałów, ale nie nadaje jej ani przez chwilę klubowego charakteru.

Wspaniałe nagranie."
autor: Józef Paprocki