Crossroads Guitar Festival 2013 [2CD]

Blues & Rock/Rythm & Blues
premiera polska: 2013-11-18
kontynent: Ameryka Północna
kraj: USA
opakowanie: plastikowe etui
opis:
Opis Wydawcy::
Można zaniemówić z wrażenia! Hasło reklamowe "Ponad 30 najwspanialszych gitarzystów świata, grających wspólnie dwie noce pod rząd na jednej z najsłynniejszych scen świata" bynajmniej nie jest tutaj użyte na wyrost!

Podczas czwartej edycji (poprzednie odbyły się w 2004, 2007 i 2010 roku) festiwalu, który odbędzie się 12 i 13 kwietnia w nowojorskiej sali Madison Square Garden wystąpią: Albert Lee, Allan Holdsworth, Allman Brothers Band, Andy Fairweather Low, BB King, Blake Mills, Booker T, Brad Paisley, Buddy Guy, Citizen Cope, Dave Biller, Doyle Bramhall, Earl Klugh, Eric Clapton, Gary Clark Jr., Jeff Beck, Jimmie Vaughan, John Mayer, John Scofield, Jonny Lang, Keb Mo, Keith Urban, Kurt Rosenwinkle, Los Lobos, Quinn Sullivan, Robbie Robertson, Robert Cray, Robert Randolph, Sonny Landreth, Taj Mahal, Vince Gill.

Crossroads Guitar Festival 2013 to nie tylko największe na świecie święto gitary i muzyczna uczta. Festiwal jest koncertem na rzecz "Centrum Crossroads" - ośrodka walki z uzależnieniami, ufundowanego przez Erika Claptona na Karaibach w latach 90-tych.

magazyngitarzysta.pl:
Nie znam innego festiwalu muzycznego, który miałby równie atrakcyjny zestaw wykonawców. Na zaproszenie Erica Claptona zjeżdża się absolutna elita, giganci, ikony a obok nich również i ci trochę mniej znani, ale bardzo ciekawi artyści.
Każdy z nich występ na Crossroads Guitar Festival traktuje z pewnością jako wyróżnienie i zaszczyt, a już na pewno jako możliwość spotkania starych znajomych i zagrania kilku utworów w zupełnie wyjątkowych konfiguracjach osobowych. A co najważniejsze, wszystko to w bardzo szczytnym celu. Dobrym zwyczajem imprezy jest, że obok gitarzystów szeroko pojętego blues-rocka zapraszani są również muzycy reprezentujący inne style muzyczne.

Czwarta edycja festiwalu odbyła się w dniach 12-13 kwietnia 2013 w nowojorskiej Madison Square Garden, a fragmenty tej muzycznej uczty zostały opublikowane na różnych nośnikach. Ja miałem okazję zapoznać się z wydawnictwem składającym się z dwóch płyt DVD. Razem daje to około 5 godzin słuchania, oglądania i podziwiania z otwartą z zachwytu gębą.

Opisanie, nawet pobieżne, tego wszystkiego, czego można posłuchać i zobaczyć na obu płytach DVD zajęłoby pewnie objętość pracy licencjackiej, dlatego ja skupię się wyłącznie na tym, co akurat mnie w sposób szczególny zainteresowało. Wypada rozpocząć od seniorów. BB King w całkiem dobrej formie fizycznej wystąpił z towarzyszeniem zespołu Roberta Craya oraz Erica Claptona i Jimmie Vaughana. To zacne grono wykonało "Everyday I Have The Blues" i miło było popatrzeć na uśmiechniętą twarz Mistrza. U boku Buddy'ego Guy'a zaprezentował się młodziutki Quinn Sullivan. To jeszcze gimnazjalista (rocznik 1999!) a już ma na swoim koncie dwie płyty sygnowane własnym nazwiskiem, koncerty z gigantami bluesa czy też gościnny udział na albumie "Skin Deep" Buddy’ego Guy’a. Trudno przewidzieć jak potoczą się losy tego młodzieńca, ale bez dwóch zdań start do wielkiej kariery ma zupełnie wyjątkowy.

Kosmiczna, jedyna w swoim rodzaju orkiestra czyli The Allman Brothers Band zaprezentowała się na płycie w dwóch utworach, w tym i nieśmiertelnym "Whipping Post". Nie wiem, ile razy słyszałem tę kompozycję ale za każdym razem mam to samo. Muzyka po prostu płynie, wylewa się z głośników, otacza i zniewala słuchacza. Czysta magia! "Why Does Love Got To be So Sad?" wykonany z gościnnym udziałem Erica Claptona to swoista podróż historyczno-sentymentalna. To przecież utwór z repertuaru zespołu Derek And The Dominoes i rzecz jasna łącznikiem jest tu postać Duane Allmana. Te dwie kompozycje nie wyczerpują aktywności muzyków zespołu podczas festiwalu. Gregg, Warren i Derek zagrali jeszcze mały akustyczny set (pięknie zaśpiewany na głosy "Midnight Rider") a sam Trucks pojawiał się jeszcze wielokrotnie i to zarówno z gitarą akustyczną jak i elektryczną w ręku.

Gary Clark Jr. na scenie Madison Square Garden zaprezentował się w trzech bardzo różnych odsłonach. Najpierw jako gość seta, w którym gospodarzem był Doyle Bramhall II. Obaj panowie zaserwowali psychodeliczny, korzennie brzmiący "She’s Alright" gdzie niepodzielnie królowały dwie pięknie sfuzowane gitary. Potem można było podziwiać Garyego jako one man show ("Next Door Neighbor Blues"), czyli dokładnie tak, jak lata temu, kiedy zaczynał swoją karierę. Zaśpiewał przygrywając sobie na gitarze dobro, jedną nogą obsługiwał bęben basowy a drugą hi-hat. No i był również Gary Clark Jr. w swojej najbardziej aktualnej odsłonie z towarzyszeniem zespołu. Nawet słabiutki "Please Come Home", ozdobiony piękną gitarową solówką, zyskał na atrakcyjności. Każde pojawienie się Gary’ego na scenie potwierdza, że jest on jednym z najciekawszych wykonawców współczesnego bluesa pięknie łącząc tradycję i nowoczesność.

Mój wielki podziw wzbudził Sonny Landreth, zwłaszcza w swoim solowym popisie ("Next Of Kindred Spirit"). Niesamowita technika i panowanie nad instrumentem - na kciuku metalowy pazur, na palcu szklana rurka, zagrywki slidem wymieszane z rockowymi riffami a wszystko brzmi jakby na scenie grało, co najmniej dwóch gitarzystów. Landreth wystąpił też w porywającym duecie z Derekiem Trucks’em.

Pięknie się oglądało występ duetu Taj Mahal i Keb’ Mo’. Obaj zagrali na gitarach rezofonicznych prezentując m.in. klasyk "Walkin’ Blues". Imponująco wypadł finałowy utwór "High Time We Went". Na scenie trudna do policzenia liczba gitarzystów, a co jeden to sławniejszy. Za ich plecami cała bateria wzmacniaczy różnej maści. Jak się okazało nie każdy miał gdzie wpiąć swój instrument ale od czego ma się przyjaciół. Gary Clark Jr. wyciągnął kabel ze swojej gitary i podał stojącemu obok muzykowi (jak dobrze rozpoznałem był to bodaj Kurt Rosenwinkel), a ten po odegraniu solówki zwrócił "pożyczkę", dzięki czemu Gary mógł zagrać swoją partię. To jeden z przykładów, chociaż bardzo spektakularny, obrazujący niezwykle serdeczną i przyjacielską atmosferę panującą wśród muzyków bo uśmiechów, uścisków, przybijanych "piąteczek" była cała masa.

To tak w dużym skrócie, bo na płytach umieszczono jeszcze występy Johna Mayera, Los Lobos, Roberta Craya, Bookera T. (oczywiście zagrał "Green Onions"), jazzowych gitarzystów Earla Klugha (akustycznie) i Kurta Rosenwinkela (elektrycznie), Jeffa Becka (również w duecie z Beth Hart), niezniszczalnego Keitha Richardsa i wielu innych.

Jestem pełen podziwu dla ekipy technicznej, która była w stanie całe to gigantyczne przedsięwzięcie ogarnąć. Pewnym ułatwieniem ich pracy była obrotowa scena pozwalająca za kulisami przygotować oprzyrządowanie kolejnego występu, ale nie zmienia to faktu, że dobrze się spisali.

Recenzując wydawnictwo DVD wypada parę zdań poświęcić stronie wizualnej - scenografii, oświetleniu, reakcji publiczności, realizacji obrazu czyli całej pozamuzycznej otoczce. Powiem szczerze, że po pierwszym obejrzeniu obu płyt nie byłem w stanie przypomnieć sobie jak to wszystko wyglądało, i to nie dlatego, że gapa ze mnie albo, że mam kłopoty ze wzrokiem. Muzyka i muzycy zawładnęli mną bez reszty na tyle skutecznie, że kompletnie nie zawracałem uwagi na to wszystko co się wokół nich dzieje.

To pierwsza edycja festiwalu Crossroads zorganizowana "pod dachem" i uważam, że jest to bardzo dobry pomysł. W końcu wszystkie koncerty odbywają w jednakowych warunkach oświetlenia bez ostrego słońca, jakie często towarzyszyło występom w poprzednich edycjach, nagłośnienie też jest zdecydowanie lepsze, nie wspominając o tak zwanej przyjemności oglądania, choć to akurat kwestia bardzo subiektywnej oceny każdego widza.

Wielkie słowa szacunku i uznania należą się głównemu "sprawcy" tego wydarzenia czyli Ericowi Claptonowi. To on powołał do życia fundację Crossroads, a potem festiwal i to dzięki niemu raz na trzy lata miłośnicy muzyki mają swoje święto. Niech się niesie w świat piękna muzyka, a razem z nią szlachetne przesłanie fundacji Crossroads.
autor: Robert Trusiak

Editor's info:
For the first time ever, audio highlights from the festival will also be released on CD and digitally, featuring 32 tracks.

In addition to rousing performances of blues classics and renowned hit songs, many of the most memorable performances saw artists coming together for some stirring collaborations. Among the highlights were the surprise pairing of John Mayer and Keith Urban for the Beatles' "Don't Let Me Down," Vince Gill and Clapton taking on "Lay Down Sally," Keb Mo and Taj Mahal covering the Sleepy John Estes' song, "Diving Duck Blues," Gill performing "Tumbling Dice" with Urban and Albert Lee and members of the Allman Brothers - Gregg Allman, Warren Haynes and Derek Trucks - joined forces for a haunting acoustic cover of Neil Young's "The Needle and the Damage Done."

As you would expect, Clapton features prominently throughout the show, including with his own band for "Tears In Heaven." The legendary guitarist also tore through the Derek and the Dominos' classic "Why Does Love Got to Be So Sad" with the Allman Brothers Band, revisiting the time in 2009 when he joined the band during their annual residency at the Beacon Theater in New York.

utwory:
CD1:
1. Tears In Heaven - Eric Clapton
2. Lay Down Sally - Eric Clapton with Vince Gill
3. Green Onions - Booker T. with Steve Cropper, Keb' Mo' , Blake Mills, Matt "Guitar" Murphy & Albert Lee
4. Heavenly Bodies - Kurt Rosenwinkel
5. This Time - Earl Klugh
6. Mirabella - Earl Klugh
7. Great Big Old House - The Robert Cray Band
8. She's Alright - Doyle Bramhall II with Gary Clark Jr.
9. Bullet And ATarget - Doyle Bramhall II with Citizen Cope
10. Queen Of California - John Mayer
11. Don't Let Me Down - John Mayer with Keith Urban
12. Next Door Neighbor Blues - Gary Clark Jr.
13. Damn Right, I've Got The Blues - Buddy Guy with Robert Randolph & Quinn Sullivan
14. Why Does Love Got To Be So Bad - The Allman Brothers Band with Eric Clapton

CD2:
1. Congo Square - Sonny Landreth with Dereck Trucks
2. Change It - John Mayer with Doyle Brahmall II
3. Ooh - Ooh - Ooh - Jimmie Vaughan
4. Save The Last Dance For Me - Blake Mills with Derek Trucks
5. Don't Worry Baby - Los Lobos
6. I Ain't Living Long Like This - Vince Gill with Albert Lee
7. Diving Duck Blues - Taj Mahal with Keb' Mo'
8. When My Train Pulls In - Gary Clark Jr.
9. Mná Na Héireann - Jeff Beck
10. The Needle And The Damage Done - Allman, Haynes, Trucks
11. Midnight Rider - Allman, Haynes, Trucks
12. Key to The Highway - Eric Clapton with Keith Richards
13. Gin House Blues - Andy Fairweather Low with Eric Clapton
14. Got To Get Better In A Little While - Eric Clapton
15. Sunshine Of Your Love - Eric Clapton

total time - 02:33:51
wydano: 2013-11-18
more info: www.repriserecords.com
more info2: www.crossroadsguitarfestival.com