Amore e Acciaio

opis:
multikulti.com:
Któż nie zna płyty 'La Tarantella (Antidotum Tarantulae)' zespołu l'Arpeggiata, uchodzącego za jeden z najciekawszych zespołów muzyki dawnej?
Jeśli jednak są tacy, to powiem tylko, że płyta ta, jak mało która przypadła do gustu zarówno i wtajemniczonym, na co dzień słuchających muzyki dawnej, barokowej jak i tym niewtajemniczonym, którzy swoje muzyczne sympatie lokowali raczej gdzie indziej.

Bohaterką tej płyty była włoska pieśniarka Lucilla Galeazzi, której charyzmatyczny głos stał się emblematem nagrania.

Płyta 'Amore E Acciaio' będąca projektem z pogranicza klasyki i muzyki tradycyjnej jest o potędze miłości, jej nieprzemijalności.

Artystyczna mądrość i dojrzałość Lucilli pozwalają jej na takie posługiwanie się głosem, że włoskie pieśni opowiadające o miłości, miłości intensywnej, pełnej gwałtowności, namiętności i zazdrości, czasami bezmyślnej, bez pamięci o konsekwencjach w jej wykonaniu po prostu porywają.

Kompozycje przypominające te z płyty 'La Tarantella (Antidotum Tarantulae)', rytmiczny wigor i zapierająca dech swoboda i wirtuozeria muzyków, atmosfera jazzowego jam session i zarazem folkowej biesiady tworzą piękno prawdziwe, pełne i doskonałe.
autor: Tomasz Konwent



Editor's info:
Love and steel are the lodestar of the studies pursued by Lucilla Galeazzi, a musician from terni who has achieved international recognition. Lucilla began to sing several of these songs (about the factory layoffs of 1953, the murder of Luigi Trastulli) more than thirty years ago, even before she decided to dedicate her life to music. These are songs that spring from the roots of Lucilla's personal and local identity, through the history of her family, her city, her social class, songs not at all fashionable but steeped in history, all the more necessary today inasmuch as history seems to repeat itself in terni with still other layoffs and other struggles. These songs speak of the dignity and pride of a world of steel to wich we owe perhaps the most important values of everyday life. But they also speak of a religious fervour made of flesh (and Alfonso Di Nola, one of our most respected historians of religion, loved to hear Lucilla sing 'La panza beata di nostro Signor' ['The blessed stomach of Our Lord']) and of ritual. And they are songs about women who take care of others, who defend themselves and fight tooth and nail, who love (and hate), as in the new songs written by Lucilla with pop music ringing in her ears. To record such songs today, old and new together, is one way of affirming a full artistic, civil and individual maturity through the knowing sound of a voice beyond compare.
by Sandro Portelli