Hippjokk

opis:

Folkowa.art.pl
To chyba najbardziej techniczna płyta Hedningarny. Tańce w rytmie polki przeplatają się z muzyką bliską techno. Kompozycje nie wychodzšce poza stały schemat.
Czyli łomoczący bęben z pogłosem, drony na lirze korbowej i hulaszcze melodie głownie na skrzypcach. Dialogi między instrumentami i przenoszenie motywu przewodniego z durowej tonacji w molową, bardziej liryczną stanowią, to również nieodłączny element tej misternej układanki.
Trochę brakuje tu dzikich czarownic, ale wynagradza to Wimme Saari, który podobnie potrafi wzruszyć do głębi swym jojkiem. Surowe, dramatyczne piękno połowy kompozycji miesza się z bardziej pogodnymi melodiami. Atmosfera przywołuje na myśl jakąś leśną grotę gdzie dzieją się dziwne rzeczy, a to za sprawą nadania niektórym instrumentom echa. Czasami klimat staje się naprawdę groźny i straszny a piękne słowa jakimi przemawia lira przypominają zaklinanie wiatru. We wzruszających, pierwotnych melodiach pobrzmiewają niekiedy nuty mające w sobie coś z muzyki tureckiej. Zostają one na długo w pamięci malując obrazy wspomnień o tym co odeszło bardzo dawno temu.
Nostalgiczne i liryczne brzmienie liry wzrusza i niepokoi, napawa nadzieją i powoduje dreszcze. Przeważają kompozycje instrumentalne, a jedną z tych gdzie pojawia się również śpiew jest opowieść o dwóch krasnoludach, które napadnięte przez trolle bronią się zaciekle. Jest też w jednym z utworów gitarowe solo, a płytę zamyka jojk na tle... dyskotekowego dudnienia. Jednak jest to tylko złudzenie, bo ten rytm podobny jest po prostu do bicia serca.
autor: Ahti


Hedningarna (poganie) - szwedzka grupa folkowa. Tworzą starodawną, skandynawską muzykę w nowoczesnym wydaniu. Słowa ich utworów opierają się na dawnej kulturze, wierzeniach i tradycjach. Zespół powstał w 1987 roku. Ich założycielami było trzech studentów szkoły ludowej w Skinnskatteberg: Hallbus Totte Mattsson, Anders Norrude oraz Björn Tollin. Pewien rozgłos zdobyli po napisaniu muzyki do sztuki "Wielki Gniew" w rok po założeniu zespołu.Ich pierwsza płyta zatytułowana "Hedningarna", ukazała się w roku 1989, wydana przez Alice Rrecords. Później do tria dołączyły dwie artystki zafascynowane tradycyjną muzyką skandynawską: Sanna Kurki-Suonio i Tellu Paulasto.

W roku 1991 zespół rozpoczął współpracę ze szwedzką wytwórnią Silence Records. Po wydaniu kolejnej płyty "Kaksi" (wrzesień 1992 rok) Hedningarna otrzymała nagrodę Grammy. "Kaksi" sprzedała się w 35 000 egzemplarzy w samej Szwecji. Sanne i Tellu musiały przerwać swój udział w nagraniach zespołu, ze względu na konieczność kontynowania studiów.

W 1993 roku Tellu odeszła z zespołu, a jej miejsce zajęła Anita Lehtola. W 1995 roku Hedningarne znała już cała Europa. Przy pracy nad albumem "Hippjokk" nie korzystano z pomocy wokalistek spoza zespołu, które zastąpił tradycyjny śpiew Wimmiego Saariego. Oprócz tego przy tworzeniu płyty uczestniczyli Knut Reiersrud, Johan Liljemark oraz basista Ulf Ivarsson.

Pod koniec roku 1998 do grupy powróciła damska część pięciorga. Niedługo po tym Björn oraz Totte zawarli chwilowy kontrakt z grupą Boot. W tym samym czasie, Sanna nagrała swoją solową płytę. W 1999 roku ukazał się ostatni krążek zespołu "Karelia Visa". Zespół formalnie istnieje nadal, ale od 1999 roku nie nagrał już żadnej płyty.