Ray Anderson & Bobby Previte: Double Trouble

Avant Jazz / Contemporary Jazz
premiera polska: 2023-10-27
opakowanie: Jewelcaseowe etui
opis:
multikulti.com * * * * 1/2
To, że Ray Anderson potrafi brzmieć jak orkiestra nie jest żadną tajemnicą. Słychać to chociażby na jego przedostatniej płycie "Marching On" (Double Moon Records, 2022). Ten album na solowy puzon skrzy się od zdumiewającej błyskotliwości i wielu technik, z których znany jest Ray Anderson. Kompozycje Ellingtona, Coltrane'a, Manciniego, Roswella Rudda i kilka własnych tworzą kompletną, zamkniętą, pełną wigoru i zaraźliwego humoru narrację. Nie może być inaczej skoro Ray Anderson, nazywany muzycznym wszystkożercą, to muzyk, który w swoim artystycznym DNA ma takich muzyków, jak Muhal Richard Abrams, Roscoe Mitchell i Amina Claudine Myers, ale także James Brown, Sly Stone i Jimi Hendrix.
Urodzony i wychowany w Chicago, ojczyźnie AACM, z którą był związany przez lata. Po przeprowadzce w 1972 roku do Nowego Jorku trafił do kwartetu Anthony'ego Braxtona. Współpracował z gigantami muzyki, jak David Murray, Charlie Haden's Liberation Music Orchestra, Dr. John, Luther Allison, Henry Threadgill, John Scofield, Roscoe Mitchell, Sam Rivers' Rivbea Orchestra, George Russell… Jest jednym z najważniejszych puzonistów w historii jazzu. Teraz w wieku 71 lat wszedł do nowojorskiego studio Three Horses in a Wood, czego efektem jest duetowe nagranie "Double Trouble".

Drugim bohaterem płyty jest Bobby Previte, drummer, z którym Anderson przyjaźni się od początku lat 80-tych. Previte zasłynął w latach 80. współtworząc obok Steve'a Colemana, Grega Osby’ego i Robina Eubanksa nowojorską scenę M-Base. Ma za sobą współpracę z Johnem Zornem, Billem Frisellem, Donem Byronem, Anthony Davisem i Markiem Heliasem. Prowadził własne zespoły - Weather Clear, Track Fast, Empty Suits i Voodoo Orchestra. W ostatnich latach można go usłyszeć w grupie The Coalition of the Willing, komponował muzykę filmową – m.in.. Do filmu Roberta Altmana "Short Cuts", w którym występował obok Elliotta Sharpa, Toma Waitsa, Annie Ross i Victorii Williams.

"Double Trouble" to album, w którym proporcje zostały idealnie wyważone. Niektórzy wrzucą pewnie ten krążek do worka z napisem "avant jazz", ja jednak zachęcam do lektury, bowiem Ray Anderson i Bobby Previte przez lata zbudowali swoją artystyczną pozycję na dystansie do muzycznego sekciarstwa. Fundamentem ich pracy artystycznej zawsze była otwartość i współpraca. Dlatego właśnie ich dialog jest tak zajmujący, tak pełen polotu i wielkiego wyczucia. I wcale nie są to tylko terabajty "muzycznych danych", które obaj muzycy mają w swoich głowach, nie tylko praktykowana przez kilka dekad przyjaźń i wspólna pasja do międzygatunkowych wyzwań.

Rozpoczynamy od "Homage for Charles Moffett" autorstwa puzonisty (perkusista wywarł duży wpływ na Andersona podczas jego wizyty w San Francisco na początku lat siedemdziesiątych). Puzon Andersona śpiewa, krzyczy, potrafi być liryczny, dość szybko słyszymy echa nowoorleańskiego jazzu, synonimu humoru i ulicznej zabawy.
W "Austerity" miarowy, pełen lekkości drumming Previte'a wdaje się w dowcipny dialog z puzonem Andersona.
Trzeci "Ecaroo" Andersona jest chwilami twarda i kompletnie nieprzewidywalna. Muzyka wibruje, jest pełna ognia, ale też chwilowych wyciszeń.
"Rollover" autorstwa perkusisty to wolniejszy rytm, niespieszne odpowiedzi puzonu. Previte po raz kolejny wychodzi poza rolę rytmiczną, przejmując "melodyczne lejce". Nieczęsto można przecież usłyszeć perkusję snującą śpiewną melodię! Ale to tylko preludium do kolejnego utworu na płycie.
W "Downgrading" Previte'a perkusista jest wszędzie, jest melodią i rytmem zarazem, jest dronem i kontrapunktem. Swoim maniakalnym i niespokojnym drummingiem lokuje się w najwyższych rejestrach sztuki perkusyjnej. Anderson eksponując głębokie, ciemne tony tworzy ciekawy brzmieniowy kontekst. Instrumentacja jest tu bardziej gęsta. Więcej się tu dzieje, a muzycy wchodzą w zaskakujące interakcje.
"Mumblypeg" Andersona to wyraziste bębny i zwinnie pełznący przy ziemi minorowy puzon. Przeważa klimat radosnego jamu i nastrój ten od startu udziela się słuchaczom.
Na koniec dostajemy "Not Since", najdłuższy utwór na płycie. Zaczyna się od pojedynczych, onirycznych dźwięków. Środowisko śpiewnego, łagodnego legato wyzwala inną niż dotąd energię, dominują szepty, szelesty i półcienie. Ich pełen namysłu dialog uwodzi polotem i wielkim wyczuciem.

"Double Trouble" uwodzi poziomem intensywności, to dialog, który nie zatraca zdolności ogniskowania prawdziwych emocji, które z powodzeniem można ulokować w sferze emocji transcendentalnych!
autor: Mad
Copyright © 1996-2024 Multikulti Project. All rights reserved

Editor's info:
Ray Anderson, who turns 71 on October 16, can look back on a long and eventful career. Born and raised in Chicago, he was influenced at a young age by the Association for the Advancement of Creative Musicians, AACM for short, with musicians such as Muhal Richard Abrams, Roscoe Mitchell and Amina Claudine Myers, but rock musicians such as James Brown, Sly Stone and Jimi Hendrix were just as important to him. The jazz audience got to know Anderson in the late seventies when he played in the bands of Anthony Braxton and Barry Altschul, and he even founded the funk band Slickaphonics where he combined his avant-garde influences with danceable, humorous and razor-sharp funk. Later he played in bands such as the trombone quartet Slideride, the Pocket Brass Band, the George Gruntz Concert Jazz Band, Charlie Haden's Liberation Music Orchestra and the Vienna Art.. Orchestra. He has worked with musicians as diverse as Erika Stucky, Henry Threadgill, John Scofield, and Dr. John. He differs from elegant co-musicians such as Jay Jay Johnson or Albert Mangelsdorff in his expressive, dirty and cheeky style. He explores all possibilities on his instrument from noises to the echoes of early jazz from New Orleans, most recently on his solo album "Marching On" from last year.

On "Double Trouble", he allies himself with drummer Bobby Previte, who became famous in the 1980s in the M-Base environment of Greg Osby and Robin Eubanks, but also played with New York musicians such as John Zorn, Bill Frisell, Don Byron, Anthony Davis and Mark Helias. Previte founded his own bands in the nineties, such as Weather Clear, Track Fast, Empty Suits and the Voodoo Orchestra. In recent years he has been heard in the band The Coalition of the Willing, but he has also composed film music – for example for Robert Altman's episode film "Short Cuts", in which Previte can also be seen as a musician - and has played with Elliott Sharp, Tom Waits, Annie Ross and Victoria Williams.

Both musicians combine a mischievous sense of humor and a conception of jazz that knows no limits. Right on the opener "Homage for Charles Moffett” (the drummer strongly influenced Anderson during his visit to San Francisco in the early seventies), noises such as marbles, growls and moans play an important role before you hear the echo of traditional jazz from New Orleans from afar. In Previte's "Downgrading", the drummer takes on very great form and replaces a whole band with his manic and restless style, over which Anderson can produce his music, especially with deep tones. Anderson seems to speak through his trombone and tell stories that are not always entirely youth-free. "Double Trouble" ends with "Not Since"; it is the longest track on the album with more than eleven minutes of playing time. The record is more than a heartfelt musical encounter between two old friends. It shows that an exciting, free dialog in 2023 has nothing to do with dusty free jazz, but presents the downright encyclopedic comprehension and expressiveness of two exceptional musicians who have a lot to say to each other.

"Double Trouble" was recorded last January in a New York studio with the beautiful name Three Horses in a Wood. The two musicians produced the record themselves, and Bobby Previte mixed the music. The graphically striking cover is the work of Nikolaus Troxler, the founder of the famous Willisau Jazz Festival. The multi-award-winning Swiss graphic designer has designed many festival posters for this purpose.

"… Previte's percussion seems transparently chiseled in detail on a foundation of massive sound, but also conveys an embracing framework in free moments. Anderson's trombone talks and sings, whispers and explodes, always attentive to the impulses of the drum set…."
Jazzthing, 24-10-2023

muzycy:
Ray Anderson (trombone)
Bobby Previte (drums)

utwory:
01. Homage For Charles Moffet (Ray Anderson) 08:13
02. Austerity (Bobby Previte) 03:54
03. Ecaroo (Ray Anderson) 05:51
04. Rollover (Bobby Previte) 06:29
05. Downgrading (Bobby Previte) 05:27
06. Mumblypeg (Ray Anderson) 04:17
07. Not Since (Bobby Previte) 11:07

wydano: 03 November 2023
more info: www.doublemoon.de