More Bach - Symfonies & n Brandenburg Concertos

Barokowa Muzyka Klasyczna
premiera polska: 2023-06-23
opakowanie: Jewelcaseowe etui
opis:
multikulti.com * * * * 1/2:
Urodzony w 1969 w Hamburgu Jürgen Gross należy do elity barokowej wiolinistyki. Współpracuje z wieloma barokowymi zespołami, w tym Akademie für Alte Musik Berlin, the Flemish Baroque Orchestra B'Rock i hiszpańskim Al. Ayre Espanol.
W 1999 Gross założył Elbipolis Barockorchester Hamburg, z którym koncertuje na całym świecie. Nagrywa dla Harmonia Mundi, MDG, Raumklang, Capriccio, Deutsche Harmonia Mundi i Challenge Classics. Dla tej ostatniej oficyny ukazała się jego najnowsza płyta "More Bach - Symfonies & n Brandenburg Concertos"

W XVII i XVIII wieku rodzina Bachów ze swoimi licznymi gałęziami zajmowała wyjątkową pozycję w życiu muzycznym Niemiec. Jej przedstawiciele przez kilkadziesiąt lat byli gwarantami wysokiego poziomu muzycznego na licznych dworach książęcych oraz w instytucjach kościelnych i miejskich.
Do najbardziej znanych utworów Jana Sebastiana Bacha napisanych w Köthen należy sześć koncertów instrumentalnych, które w marcu 1721 kapelmistrz zadedykował margrabiemu Christianowi Ludwigowi von Brandenburg, co zaowocowało powszechnie używanym dziś tytułem "Koncerty brandenburskie". Stylistycznie utwory te wpisują się w tzw. "koncert grupowy", szczególnie popularny wówczas w Niemczech. W tym gatunku koncertowym różne instrumenty solowe są łączone ze sobą, znacząco wzbogacając kolorystykę w ramach jednego koncertu.
W V Koncercie brandenburskim D-dur (BWV1050) flet poprzeczny, skrzypce i klawesyn przejmują partie solowe.
Z kolei III Koncert Brandenburski G-dur (BWV1048) w całości poświęcony jest instrumentom smyczkowym. Troje skrzypiec, trzy altówki i trzy wiolonczele tworzą trzychorałową strukturę nad continuo.
Jan Sebastian Bach został ostatecznie mianowany wiosną 1723 roku Thomaskantorem. Na tym nowym stanowisku był przede wszystkim odpowiedzialny za tworzenie muzyki kościelnej. Jednak pomimo tego czasochłonnego obowiązku udało się w latach lipskich znaleźć czas, aby poświęcić się muzyce instrumentalnej, w tym formom koncertowym. Koncert skrzypcowy a-moll (BWV1041) przetrwał, jako część zbioru z 1730 roku, który prawie na pewno wykonał dla swojego Leipzig Collegium Musicum.
Najstarszy syn, Wilhelm Friedemann, powszechnie uważany za "ulubionego syna" Jana Sebastiana Bacha, którego karierę śledził ze szczególną ojcowską miłością i troską jest tutaj reprezentowany przez napisaną w Dreźnie Sinfonię F-dur (Fk 67).
Młodszy o cztery lata od Friedemanna, Carl Philipp Emanuel, również otrzymał bogate wykształcenie muzyczne. To dyplomata i miłośnik muzyki Gottfried van Swieten zachęcił w 1773 roku C.P.E.Bacha do napisania nowych symfonii, w których kompozytor nie zważając na skalę trudności, jakie mogą pojawić się przy wykonaniu, mógł skupić się na uwolnieniu swojej wyobraźni, w której także jest miejsce dla drugoplanowych, małych, niewybijających się przy pierwszej lekturze składników muzycznego dzieła. Sinfonię in C Major (H. 659 Wq.182/3) cechuje dynamika retoryczna, wielkie kontrasty i zaskakujące motywy, świadczące o niepohamowanej pomysłowości ich twórcy.

Jürgen Gross z Elbipolis Barockorchester Hamburg, który prowadzi od ponad 20 lat, po mistrzowsku szuka w dziełach muzycznych trójki Bachów owego fenomenu, potencjału interpretacyjnego, który następnie adekwatnie rozwija. Melomana czeka pełna satysfakcja ze śledzenia wspaniałego po wielokroć dynamicznego procesu wydobywania na powierzchnię ukrytego detalu i takiej przemiany dzieła, abyśmy mieli wrażenie odkrywania z dawna skrywanych tajemnic. Zasłuchani w Bachach muzycy dają dowód subtelności na każdym poziomie dźwiękowego wtajemniczenia!
Copyright © 1996-2023 Multikulti Project. All rights reserved

Editor's info:
Seven years have gone since third and latest Elbipolis Barockorchester disc was released by Challenge Classics
The new disc is devoted to the Bach family
Along two Brandenburg Concertos and the First Violin Concerto by Johann Sebastian, we find two symphonies by his most gifted sons: Wilhelm Friedmann and Carl Philipp Emanuel
The peculiar mark of the orchestra is even more evident: the freshness of the approach, the glittering sound, the lack of showing-off, the ingenious respect the score.

During the seventeenth and eighteenth centuries, the Bach family with its many branches occupied an exceptional position in Central German music life. Over several decades, its members were guarantors of high musical quality at numerous princely courts as well as at ecclesiastical and municipal institutions.
Among Bach’s best-known works written in Köthen are six instrumental concertos which the Kapellmeister dedicated in March 1721 to Margrave Christian Ludwig von Brandenburg, resulting in the title which is commonly used today, the “Brandenburg Concertos”. Stylistically, these works form part of the so-called “group concerto”, which was particularly popular in Germany. In this concerto genre different solo instruments are combined with each other, thus producing very different colours within one concerto.
In Brandenburg Concerto No 5 in D major (BWV1050), the transverse flute, violin and harpsichord take on the solo parts.
Brandenburg Concerto No 3 in G major (BWV1048), on the other hand, is entirely dedicated to string instruments. Three violins, three violas and three cellos form a trichoral structure above the continuo.
Bach was eventually appointed as Thomaskantor in the spring of 1723. In this new post, Bach was primarily responsible for composing and directing church music. Despite this workload, Bach also managed to find time in his Leipzig years to devote himself to instrumental music, including concertos. The Violin Concerto in A minor (BWV1041) survives as a set of parts from around 1730, which Bach almost certainly made for his Leipzig Collegium musicum.
The eldest son, Wilhelm Friedemann, is widely regarded as Johann Sebastian Bach’s “favourite son”, whose career he followed with particular paternal love and concern. He obtained his first position in 1733 as organist at the Sophienkirche in Dresden.
Wilhelm Friedemann Bach’s Sinfonia in F major (Fk 67) for string orchestra was almost certainly written during his Dresden tenure.
Friedemann’s brother Carl Philipp Emanuel, four years his junior, also received his musical training from their father. It was the diplomat and music lover Gottfried van Swieten who encouraged Bach in 1773 to write new symphonies in which the composer could “let himself go completely without taking into account the difficulties that might necessarily arise for the performance”. They are characterised by rhetorical dynamics, great contrasts and often bizarre motifs, bearing witness to the unstoppable inventiveness of their creator.

muzycy:
Elbipolis Barockorchester Hamburg
Jürgen Groß: violin

utwory:
1. C.P.E Bach: Sinfonia in C Major, H. 659 Wq.182/3 - I. Allegro assai (02:40)
2. C.P.E Bach: Sinfonia in C Major, H. 659 Wq.182/3 - II. Adagio (02:34)
3. C.P.E Bach: Sinfonia in C Major, H. 659 Wq.182/3 - III. Allegretto (04:28)
4. J.S.Bach: Brandenburg Concerto No. 3 in G Major, BWV 1048 - I. [no tempo indication] (05:24)
5. J.S.Bach: Brandenburg Concerto No. 3 in G Major, BWV 1048 - II. Adagio (00:43)
6. J.S.Bach: Brandenburg Concerto No. 3 in G Major, BWV 1048 - III. Allegro (04:39)
7. J.S.Bach: Brandenburg Concerto No. 5 in D Major, BWV 1050 - I. Allegro (09:49)
8. J.S.Bach: Brandenburg Concerto No. 5 in D Major, BWV 1050 - II. Affettuoso (05:25)
9. J.S.Bach: Brandenburg Concerto No. 5 in D Major, BWV 1050 - III. Allegro (05:29)
10. W.F.Bach: Sinfonia in F Major “Dissonant”, Fk 67 - I. Vivace (03:52)
11. W.F.Bach: Sinfonia in F Major “Dissonant”, Fk 67 - II. Andante (03:48)
12. W.F.Bach: Sinfonia in F Major “Dissonant”, Fk 67 - III. Allegro (03:30)
13. W.F.Bach: Sinfonia in F Major “Dissonant”, Fk 67 - IV. Menuetto I - Menuetto II - Menuetto I senza replica (01:57)

wydano: 2023-04
more info: www.challenge.nl