Charles Bradley: Victim of Love

Soul / Funk
premiera polska: 27.04.2022
kontynent: Ameryka Północna
kraj: USA
opakowanie: digipackowe etui
opis:
multikulti.com
Po bardzo udanym debiucie przyszedł na nie mniej udaną kontynuację, „Victim of Love” to druga płyta Charles'a Bradley'a, który robi zasłużoną acz mocno spóźnioną karierę na świecie. Charles Bradley wciąż jawi się na scenie retro soulu jako istny fenomen.

Produkcją albumu zajął się Thomas Brenneck, który wyjawił, iż krążek będzie znacznie różnił się od poprzedniego, jak mówi: będzie psychodeliczna, z motywami brudnych gitar.

Screenagers; ocena: 6/10
Charles Bradley na autorską studyjną płytę czekał długo: pierwszą („No Time For Dreaming”) wydał w 2011 roku, w wieku 63 lat. Wcześniej parał się rozmaitymi pracami, kompletnie nie związanymi z muzyką, od czasu do czasu występował jedynie jako „impersonator” Jamesa Browna. Jak podają biografie, to właśnie młodzieńcze uwielbienie dla funkującej sex-maszyny uczyniło z Bradleya aktywnego muzyka i wokalistę. Charles śpiewa z ekshibicjonizmem godnym Ojca funku, korzysta też z maniery i technik tegoż – szczególnie z sytuujących się na granicy bezdźwięku krzyków. Dlatego nie zdziwiłbym się, gdyby Bradley okazał się zaginionym bratankiem Browna. Ale też kuzynem wielkiego shoutera, Wilsona Picketta.

Album jest hymnem ku czci złotych lat funku i soulu - to zarazem jego największa zaleta i wada. Poza oczywistościami warto wyłowić hendrixowski groove circa „Band of Gypsys” („You Put A Flame On Me” i bas w 2:33). Gdyby „Confusion” podpisać nazwiskiem Jamesa Browna, nikt by się nie zorientował. Sielankowe struktury „Crying in the Chapel” prowadzą do blue-eyed soulowej estetyki. Willie Hutch znalazłby tu materiał na kilka soundtracków do filmów blaxploitation. I tak dalej, i tak dalej, a odwołania w większości można uznać za udane.

Dlatego też trudno wskazać na płycie słaby utwór. Wiele tu sprawnego muzykowania i udanych motywów, a charyzma Bradleya kruszy mury. Każda piosenka jest w zasadzie łamigłówką, wyzwaniem rzuconym naszej erudycji, a w przypadku niemożności rozwiązania - policzkiem dla tejże. Nie opuszcza wrażenie, że „Victim of Love” już gdzieś słyszeliśmy, niestety lub stety, ale mieszanina naleciałości to żaden postmodernistyczny bricolage. Charles Bradley sprawnie gra zdartymi kartami - wszystkim wychowanym na Brownie zakręci się łezka w oku.
autor: Michał Pudło

soulbowl.pl; ocena: * * * 1/2
Patrząc na historię Charlesa Bradleya można stwierdzić, że karma jednak istnieje. Żeby uświadomić sobie, czego doświadczył ten człowiek, warto obejrzeć dokument Charles Bradley: Soul of America. Dzięki temu filmowi możemy spojrzeć na nasze życie z innej perspektywy, a także dostrzec jaką przemianę przeszedł sam wokalista – od bezdomnego po ikonę soulu.

Przedstawiciele wytwórni Daptone Records twierdzą, że Victim of Love to najlepsza płyta jaką wydali. Nie można tego stwierdzić z całą pewnością, ale widać pewną różnicę między pierwszym a drugim albumem. Na No Time for Dreaming królował motyw biedy i ubóstwa, których doświadczył Bradley, zaś na Victim of Love zagościły miłość i nadzieja. Kiedy Krzyczący Orzeł Soulu — bo taki przydomek nosi wokalista — śpiewa swoim szorstkim, ochrypłym, surowym głosem I got the love w otwierającym „Stricly Reserved for You”, czuć całym ciałem, że Bradley nikogo nie bajeruje. Atomowy ładunek emocjonalny piosenek dostarczany przez jego wokal to największa zaleta obu płyt. Za to go pokochaliśmy i to stawia go w jednym szeregu z wokalistami pokroju Otisa Reddinga, Jamesa Browna czy Wilsona Picketta.

Warstwa muzyczna schodzi nieco na drugi plan przy wokalnych możliwościach Charlesa. Płyta osadzona jest w klimacie końca lat 60. i początku 70. Na uwagę zasługują tytułowe akustyczne „Victim of Love”, funkowe „Love Bug Blues” oraz „Confusion”, które wprowadza słuchacza w świat psychodelicznego soulu i brzmi podobnie do „(Don’t Worry) If There’s a Hell Below We’re All Going to Go” Curtisa Mayfielda. Muzyka na tej płycie jest prosta, tak jak prostolinijny jest człowiek, który do niej śpiewa. To sprawdzony patent z poprzedniego albumu, więc jeśli to brzmi dobrze, to nie ma sensu tego zmieniać.

Bradley nie zanotował znaczącego progresu swoim drugim wydawnictwem, jednak trudno się przyczepić do jakości płyty jako całości. Jeśli zdecydujemy się przesłuchać album od pierwszego do ostatniego utworu, nie odnotujemy wyraźnych odstępstw od wysokiej formy. Wszystko trzyma się solidnego poziomu. Sięgając po tę płytę spodziewać się można pasjonującego śpiewu, od którego włos jeży się na głowie. Jeśli podobał Wam się pierwszy krążek, sięgniecie także po ten. Charles Was nie zawiedzie.
autor: TEOFIL NIEDZIALKA

www.t-mobile-music.pl
(. . .) Charles Bradley bardzo późno rozpoczął karierę, ale gdy już w końcu dostał swoją szansę, idzie przed siebie jak burza (. . .)
autor: Andrzej Cała


Editor's Info
Since the release of 2011’s award winning debut, No Time for Dreaming, Charles Bradley has transformed from a rising star in the Daptone galaxy into a bona-fide headliner, now affectionately known across the globe as "The Screaming Eagle of Soul." The raw emotion and soulfulness of Bradley's voice lifts him up among the greats of the golden age of Soul - Otis, JB, Wilson Pickett, and Darrell Banks. Anyone who has had the privilege of hearing him sing has experienced how Bradley can captivate an entire audience with a simple "Ooooo..."

Bradley and writer/producer/multi-instrumentalist Thomas “TNT” Brenneck returned to Dunham studios and recorded the most exciting Daptone release to date, Victim of Love. On this album, Bradley moves past his "Heartaches and Pain" to the great promise of hope and love. Though quite at home among the music that has affirmed Daptone as the world’s #1 authority on Soul Music, Victim of Love proves to be a genre-bending masterpiece, picking up where the early 70’s Temptations left off and edging boldly forward into psychedelic soul exploration.

Rolling Stone - One Of The Best Albums of 2013

www.pitchforkmedia.com – rating: 6/8
With a roster that has boasted singers like Sharon Jones, Lee Fields, Naomi Shelton and the sadly departed Joseph Henry, Brooklyn-based label Daptone Records have forged their retro soul ethos for a decade now with a very calculated method: correcting history’s mistakes by signing aging soul starlets who have fallen through the cracks of time. So how label co-founder Gabriel Roth must have fussed when he came across Charles Bradley, a James Brown impersonator with a harrowing backstory. Enduring homelessness, extreme illness and the murder of his brother (all of which are outlined in the festival circuit documentary Charles Bradley: Soul of America), Bradley came with a marketable narrative and a dynamic stage presence. Most importantly, his voice gives Daptone’s house musicians a leading man who can channel not just Brown, but Otis Redding, Al Green, and Teddy Pendergrass to boot.

To both Bradley and Daptone’s credit, the singer’s first album, No Time for Dreaming, didn't cash in on his distressing life story, but world-weariness did seep into his songwriting. It was as though harsh life lessons had taught Bradley not to expect a great deal from his apparent "big break." The love songs weren’t so much passionate romantic odes as they were desperate declarations of reliance, while the record’s marquee song, “Why Is It So Hard”, offered a cold flipside to the American dream. But what a voice. This wasn’t revivalism for revivalisms sake (a sneer sometimes made at Daptone), but a collection of songs sung with earnestness and authority that it trumped any such criticism.
Two years on, Victim of Love is a more optimistic record, from the Motown-inspired catchy pop-soul number “You Put the Flame on It” to the gorgeous “Through the Storm”, a quiet elegy to bury his past traumas. But these fuzzy moments are offset by new forays into more coarse instrumentation. “You Put the Fame on It” aside, producer Thomas Brenneck pushes his artist from the 1960s into more 70s R&B than he’s previously been accustomed to. Think Curtis Mayfield’s transition from the swinging doo-wop of the Impressions to his solo, psychedelic blues of the early 70s. “Hurricane” trods much the same path as “Freddy’s Dead”, albeit replacing Mayfield’s drugged out nightmare with an environmental warning, while his handprint is all over the sizzling funk workout “Confusion”. Elsewhere, “Strictly Reserved For You” could easily slide into Al Green’s golden 1972-1975 run, and the chipped guitar lines that recall his great collaborator “Teenie” Hodges are matched with some fuzzy Sly Stone-esque axe.

But Victim of Love is ultimately a less successful record than No Time for Dreaming. For one, Bradley seems less connected with this set. “Love Bug Blues” offers him some blaxplotiation-style cool to ride on-- all nasty guitar lines, fluttering jazz flutes, and forceful horn stabs-- but the lyrics uncomfortably cast him as a horny singleton who has caught glimpse of a potential new conquest. His major flaw, however, has been and continues to be his lack of ability to interact with his band. At times, like on overwrought ballad “Let Love Stand a Chance", he sounds completely detached from what’s going on around him, as if he cut his vocal a capella in studio far away from his collaborators. This isn’t helped by Brenneck, who turns Bradley’s voice way up in the mix. Considering the singer’s sheer power it’s sometimes an imbalance. For example, the title track is a bare acoustic jam only backed up with some soft background “oohs” and “ahs”, yet Bradley attacks the arrangement with full speed gusto and his potent voice begins to overwhelm.

These blemishes underline that Bradley is still something of a novice to professional recording and requires guidance to funnel his talents onto wax. That’s the job of Brenneck and the Daptone hierarchy, who are probably calling the shots when it comes to his evolving sound. But Bradley has a rare gift of being a singer worth hearing regardless of the material, and this alone is worth the price of admission.
By Dean Van Nguyen

muzycy:
Charles Bradley: vocal

Menahan Street Band:
Tom Brenneck guitar, bass, drums, organ, piano
Homer Steinweiss: drums
Nick Movshon: bass, drums
Mike Deller: piano, organ
Dave Guy: trumpet
Leon Michels: tenor sax, piano, organ, conga, flute

utwory:
1. Strictly Reserved For You 3:43
2. You Put The Flame On It 3:49
3. Let Love Stand A Chance 3:59
4. Victim Of Love 3:29
5. Love Bug Blues 3:00
6. Dusty Blue 3:22
7. Confusion 3:45
8. Where Do We Go From Here 3:11
9. Crying In The Chapel 3:55
10. Hurricane 3:32
11. Through The Storm 4:42

total time - 40:21
wydano: Jul 14, 2016
nagrano: Recorded At Dunham Sound Studios

more info: www.daptonerecords.com
more info2: www.thecharlesbradley.com