Archie Shepp: The Complete Remastered Recordings on Black Saint & Soul Note [4CD]

Avant Jazz / Free Improvisation / Avant-Garde
premiera polska: 07.03.2022
kontynent: Ameryka Północna
kraj: USA
opakowanie: Cardboardowe etui
opis:
Black Saint/Soul Note - kolekcjonerskie wznowienia nagrań z katalogu wytwórni, które przez 20 lat wyznaczały kierunki rozwoju muzyki free jazzowej i awangardowej!

multikulti.com:
Archie Vernon Shepp urodził się 24 maja 1937 w Fort Lauderdale, na Florydzie. Jest jednym z najbardziej cenionych afroamerykańskich muzyków jazzowych i bluesowych, saksofonistą (głównie tenorowy), pianistą, wokalistą, kompozytorem, poetą i dramaturgiem. Jedna z czołowych postaci free jazzu (improwizator, kompozytor, propagator).

Urodził się w Fort Lauderdale, ale dorastał na Wschodnim Wybrzeżu, w Filadelfii. Jako nastolatek chodził do szkoły (Germantown High School) w Germantown (obecnie dzielnica Filadefii). Jego ojciec grał na banjo, śpiewał bluesa. Jeszcze jako dziecko Archie słuchał w domu muzyki Duke’a Ellingtona, Oscara Pettiforda, Bena Webstera i in. Zaczął uczyć się gry na fortepianie mając dziesięć lat. Zanim ostatecznie wybrał saksofon tenorowy grał wcześniej na klarnecie i saksofonie altowym. Mając 16 lat przyjaźnił się z Lee Morganem (o rok od niego młodszym, ale już dobrym, utalentowanym trębaczem), dzięki któremu rozwinął swoje muzyczne umiejętności i wiedzę.

Zanim wybrał zawód muzyka, w latach 1955-1959 uczył się w Goddard College w Plainfield (Vermont). Początkowo zamierzał zostać prawnikiem, jednak po spotkaniu z wykładowcą-pisarzem Joe Rosenbergiem zmienił decyzję. W rezultacie w 1959 został absolwentem Goddard, otrzymując dyplom z zakresu literatury dramatycznej. W latach późniejszych uzupełniał swoją wiedzę studiując na Hunter College i New School for Social Research w Nowym Jorku. Podczas nauki kilka miesięcy spędził wraz z rodziną w Harlemie, gdzie miał okazję poznać nowojorską scenę jazzową. Po uzyskaniu dyplomu w 1959 Shepp wyjechał do Nowego Jorku wraz ze swą żoną, koleżanką z Goddard.

W Nowym Jorku Shepp podejmował pracę nauczyciela angielskiego w szkołach publicznych, bywał pracownikiem socjalnym, korzystał z pomocy opieki społecznej. Bez powodzenia starał się jednocześnie w nowojorskich teatrach o pracę zgodną ze swoim wykształceniem. W tym czasie powstawała jego pierwsza sztuka „The Communist” (1965), alegoryczna opowieść o sytuacji afroamerykanów. Sztuka została wystawiona przez Chelsea Theater (ale dopiero kilka lat po jej powstaniu, a pierwotny tytuł został zmieniony na „Juneburg Graduates Tonight”). Po tym tytułem ukazała się też drukiem. Wydano ją w Nowym Jorku w 1972 w antologii „Black drama anthology”. W Chelsea Theater wystawiono też „Lady Day: A Musical Tragedy” – o życiu Billie Holiday. Spektakl powstał przy współpracy trębacza i kompozytora Cala Masseya (1972). Natomiast trzy jednoaktówki Sheppa wystawił Public Theatre. Jeden z utworów poetyckich napisanych przez Sheppa w San Francisco w 1966 – „Revolution”, opublikowany został dopiero we wrześniu 2009 (przez francuskie pismo „L'Écho d’Orphée”).

Podczas ciąży żony Shepp, zmuszony do uzupełnienia domowego budżetu, przez jakiś czas grał na saksofonie altowym z zespołami grającymi na zabawach tanecznych. Brał też udział w jam sessions w jazzowych klubach (m.in. w Café Wha?). Karierę profesjonalnego muzyka rozpoczął w 1960, gdy dołączył do grupy awangardowego pianisty Cecila Taylora, polecony liderowi przez basistę zespołu – Buella Neidlingera. W ten sposób Shepp nawiązał kontakt z jazzową awangardą i, pozostając pod wielkim wpływem Taylora jako muzyka i człowieka, brał potem udział w nagraniach takich jego albumów jak: Air, The World of Cecil Taylor i Cell Walk for Celeste.

Przez dwa lata (1962-1963) prowadził zespół, którego drugim liderem był Bill Dixon. Z nimi Shepp nagrał pierwszą płytę firmowaną już własnym nazwiskiem. Był to album Archie Shepp – Bill Dixon Quartet dla Savoy Records w 1962 (z kompozycjami Ornette’a Colemana).

Shepp był potem (1963) jednym z muzyków tworzących New York Contemporary Five (byli w nim też: trębacz Don Cherry, saksofonista altowy John Tchicai, basista Don Moore i perkusista J.C. Moses). Niedługo po nagraniu pozytywnie ocenionej przez krytykę płyty New York Contemporary Five Shepp – w 1964 – opuścił zespół, tworząc swoje własne grupy. W tym okresie bardzo go zajmowały, interesujące już dawniej, kwestie społeczne i polityczne. Wraz z innymi muzykami z kręgu free jazzu związany był z ruchem walczącym o prawa obywatelskie w Stanach Zjednoczonych. Został też członkiem założonej w 1964 przez Billa Dixona (przy wsparciu Cecila Taylora) Jazz Composers Guild. W zespołach prowadzonych przez Sheppa w tym okresie grali m.in.: Roswell Rudd, Bobby Hutcherson, Reggie Workman, John Tchicai, Beaver Harris i Grachan Moncur III.

Jako muzykowi cenionemu przez Johna Coltrane’a udało mu się podpisać kontrakt z wytwórnią Impulse!, co stało się zarówno źródłem pierwszych zarobków (granie free jazzu nie przynosiło na ogół dochodów), jak i krytyki ze strony innych członków Jazz Composers Guild. W 1964 powstała płyta: Four for Trane, którą wypełniały głównie kompozycje Coltrane’a z jego albumu Giant Steps. Nowe wersje Shepp nagrał wraz ze swymi długoletnimi przyjaciółmi: Ruddem, Workmanem i Tchicai, a jednym z producentów płyty był sam John Coltrane.

Pod koniec 1964 Shepp brał udział w sesjach nagraniowych albumu Coltrane’a A Love Supreme, jednak żaden z utworów, w których można go było usłyszeć, nie znalazł się na ostatecznej wersji tej płyty (pojawiły się natomiast na reedycji z bonusami -wydanie specjalne, dwupłytowe- w 2002). Nagrał jednak następne swoje albumy: Fire Music i On This Night (nieco później Impulse! wydało jeszcze Further Fire Music).

Fire Music to album będący dowodem pogłębiania się świadomości politycznej Sheppa oraz jego afrocentryzmu. Jedno z nagrań na płycie to „Malcolm, Malcolm – Semper Malcolm” wygłoszona poetycka elegia poświęcona Malcolmowi X. W tym okresie Shepp był jedną z bardziej widocznych postaci „pokolenia free”, swoje poglądy wyrażał zarówno poprzez muzykę, jak i nagrywane na płytach gniewne, antyrasistowskie wypowiedzi. W 1965 pracował z Johnem Coltrane’m przy nagrywaniu kolejnej płyty Asencion (razem z Tchicai i innymi muzykami obecnymi na Four for Trane).

Potwierdzeniem faktu, że Archie Shepp stał w pierwszym szeregu jazzowej awangardy, była płyta New Thing at Newport nagrana 2 lipca 1965 i podzielona pomiędzy dwóch muzyków: jedna strona to występ Johna Coltrane’a, druga – Archie Sheppa. Albumem The Magic of Ju-Ju (1967) wraca do Afryki i jej dźwięków. Związek muzyki z kontynentem afrykańskim pogłębiony został poprzez wykorzystanie charakterystycznych dla Afryki instrumentów perkusyjnych (dundun, tama, tam-tamy). W tym okresie wielu afroamerykańskich jazzmanów było pod narastającym wpływem afrykańskiej kultury i tradycji muzycznych. Pharoah Sanders i Archie Shepp byli jednymi z pierwszych i jednocześnie najmocniej zaangażowanych. The Magic of Ju-Ju ukształtowało brzmienie Sheppa na kilka następnych lat: awangardowe, free jazzowe dźwięki saksofonu łączone z rytmami i ideologią Afryki.

W 1969 odbywa swoją pierwszą podróż do Afryki. Bierze udział w odbywającym się w Algierze Pan African Festival. W 1974 Shepp rozpoczął swą długoletnią karierę wykładowcy historii muzyki na University of Massachusetts w Amherst. Dwa pierwsze cykle wykładów Sheppa to: „Revolutionary Concepts in African-American Music” and „Black Musician in the Theater”. Wcześniej (1969-74) był profesorem na stanowym uniwersytecie w Buffalo (SUNY – The State University of New York).

Eksperymenty muzyczne kontynuował Shepp również w latach 70., włączając np. do składu swoich zespołów muzyków grających na harmonijce ustnej czy osoby mówiące (recytujące) utwory poetyckie, ale w jego utworach usłyszeć można było coraz więcej „czarnej Ameryki”: spirituals, pieśni gospel i tradycyjnego bluesa. Albumy z 1972: Attica Blues czy The Cry of My People zawierały – oprócz muzyki – jego wypowiedzi na temat praw człowieka. Attica Blues była reakcją Sheppa na wydarzenia w więzieniu w Attica w hrabstwie Wyoming (bunt więźniów). Jednak ton jego wypowiedzi nie był już tak radykalny jak w poprzedniej dekadzie.

Pod koniec lat 70. i później Shepp grał zarówno muzykę uprawianą dotychczas, jak i wkraczał na nowe obszary. W dalszym ciągu wykorzystywał muzykę afrykańską, ale jednocześnie nagrywał ballady czy spirituals – np. Goin’ Home z Horace’m Parlanem (1977), albo płyty o wyraźnie bluesowym charakterze – Trouble in Mind (którą w 1980 w ankiecie „Down Beatu” krytycy uznali za płytę roku). Wyrażał swoje uznanie dla takich jazzmanów jak Charlie Parker czy Sidney Bechet, nie kryjąc jednak swego zainteresowania rhythm and bluesem. W tym samym czasie nagrywał też z różnymi muzykami europejskimi: z Holendrem Jasperem van 't Hofem, pianistą pochodzącym z Beninu (dawn. Dahomej) – Tchangodei, duńskim basistą Nielsem-Henningiem Ørstedem Pedersenem czy węgierskim saksofonistą Dreschem Mihály’m.

Na początku lat 90. nawiązał kontakt, i potem często grywał, z francuskim trębaczem Erikiem Le Lannem, z którym w 1995 nagrał płytę Live in Paris. Rezultatem wspólnego grania z pianistą Horace Parlanem były płyty Black Ballads i Goin’ Home. W 1995 otrzymał nagrodę muzyczną (Music Award) przyznaną mu przez NEFA (New England Foundation for the Arts Achievement). W 2004, razem z Monette’m Berthomierem, założył w Paryżu (Francja) własną wytwórnię płytową – „Archie Ball”. Z wytwórnią współpracują i wydają w niej płyty tacy muzycy jak: Jacques Coursil, Monica Passos, Bernard Lubat i Frank Cassenti.

W 2006 Shepp wziął udział w nagraniu płyty francuskiego rapera Rocè „Identité en crescendo”. Współpracował też z innymi raperami i muzykami hip-hopowymi: Chuckiem D, Vicelowem czy Napoleonem Maddoxem, występując z nimi na scenie czy też nagrywając płyty. W listopadzie 2007 w paryskim klubie New Morning wystąpił razem z Raghunathem Manetem, hinduskim tancerzem i muzykiem grającym na vinie klasyczną muzykę indyjską. W 2006 występował na zaproszenie paryskiego muzeum sztuki współczesnej (Fondation Cartier) podczas cyklu imprez „Nomadic Nights”, tym razem nazwanych „Black Nights” i poświęconych kulturze afroamerykańskiej. W maju 2007, w 70. rocznicę swoich urodzin, wziął udział w „Sibiu Jazz Festival” odbywającym się w rumuńskim mieście Sybinie, gdzie wystąpił wraz z grupą Born Free Band. Towarzyszyli mu m.in. Rocè oraz pochodzący z Mali muzyk Cheick Tidiane Seck.

Archie Shepp jest też honorowym przewodniczącym i, niejednokrotnie, aktywnym uczestnikiem festiwalu „Jazz à Porquerolles”, który od 2002 odbywa się w lipcu na wyspie Porquerolles, u południowych wybrzeży Francji. W 2009 Uniwersytet w Liège przyznał mu doktorat honoris causa.

Zebrane w boksie, zarejestrowane dla wytwórni Soul Note albumy pochodzą w przeważającej mierze z lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia (lata 1984-1987) i prezentują nowe, bardziej mainstreamowe oblicze muzyka, czasami także odwołujące się muzyki spirituals. Tylko album pierwszy, pochodzący z roku 1975 „A Sea of Faces” mocniej odwołuje się do free jazzu oraz afrykańskich tradycji muzyczny. Wszystkie cztery albumy, niezależnie od stylistycznych konwencji, prezentują Sheppa z najwyższej możliwej formie instrumentalnej i znakomitej, niebanalnej kreatywności. Polecamy!
Editor's info:
THE COMPLETE REMASTERED RECORDINGS ON BLACK SAINT & SOUL NOTE is a monographic box-set collection aimed at recounting the most beautiful chapters that revolutionised the history of jazz. This new series was launched in March 2010 with the simultaneous release of four box-sets, including albums by some of the artists who participated in the success of the outstanding labels. A philological work, beginning with the original recordings on multi-track master tapes, patiently integrally remastered paying strict attention to the sound quality.

A relatively small slice of the long and storied career of tenorist Archie Shepp – but a great one too, and a set of records that marks some of Shepp's more spiritual modes at the time! The package might well be worth it alone for the classic Sea Of Faces – a great little set from Archie Shepp – one of his strongest of the 70s, and a real return to the kind of spiritual jamming he was doing at the end of his time with Impulse Records! The album's well-known for it's great track "Song For Mozambique" – a spare and righteous number that features Bunny Fox singing in a sweet spiritual mode, while Charles Greenlee and Shepp recite chants over the jamming grooves of the band. Fox also sings on the mellow and soulful "I Know Bout The Life", and the Shepp group picks up a straight but hard mode on Cal Massey's great track "Lookin For Someone To Love". The extended jammer "Hipnosis" takes up all of side one – and it's a great little groover that builds nicely with a comping rhythm, yet which gives the band some nice room to solo in an exploratory fashion. Down Home New York is an overlooked killer from Archie Shepp – a set that almost recalls some of the spiritual moments of his later Impulse work, and which definitely has him moving past some of the straighter sounds of this period in his career! Things are never too outside or free, but there's a balance with straightness that's really great – so that when the rhythms are gentle, Archie might really take off in an edgey solo – or when the grooves have more force, he might hang inside with a soulful core energy, holding the whole group together. There's some great use of electric bass on the date – played by Saheb Sarbib – and other players include Charles McGhee on trumpet, Ken Warner on piano, and Marvin Smitty Smith on drums. Players vocalize a bit at times – in an older Shepp way – and titles include "Down Home New York", "May 16th", "Down Home New York", "Straight Street", and "The 4th World". Little Red Moon features some nicely spiritual currents too – with a group that includes Enrico Rava on trumpet – on titles that include "Naima", "Impromptu", "Whisper Not", and "Little Red Moon". California Meeting is a live set from the west coast – featuring some very long tracks with George Cables on piano, Herbie Lewis on bass, and Eddie Marshall on drums – plus bluesman Royal Blue on one track too. All four albums come in a box, in tiny recor-style sleeves!

"A Sea of Faces"
"A great little set from Archie Shepp -- one of his strongest of the 70s, and a real return to the kind of spiritual jamming he was doing at the end of his time with Impulse Records! The album's well-known for it's great track "Song For Mozambique" -- a spare and righteous number that features Bunny Fox singing in a sweet spiritual mode, while Charles Greenlee and Shepp recite chants over the jamming grooves of the band..."

"Down Home New York"
"Archie Shepp was the picture of rebellion and anger in the 1960s, but he became the voice of swing, blues and classicism in the 1980s. Shepp displayed his penchant for honking R&B and soulful blues on this 1984 date. The title piece was a jaunty stroll, as was the celebratory "Straight Street." Shepp turned to impressionistic fare with his version of Thelonious Monk's "Round Midnight." The group included a great drummer in Marvin Smith and also other competent players, although Saheb Sarbib sometimes did not offer as full and aggressive a backbeat as needed. ButShepp's swaggering, confident tone and style maintained the pace." (source: AllMusic.com, R.Wynn)

"Little Red Moon"
"Serious collectors and devoted Sheppherds only..."
(source: The Penguin Guide to Jazz on CD - Eighth Edition)

"California Meeting: Live "On Broadway""
"Archie Shepp recordings in the 1980s are hit and miss; this is one of the more interesting ones. Shepp does make the mistake of playing soprano on "A Night in Tunisia" (his abilities on that instrument pale next to his tenor) and having a guest singer (Royal Blue) brought out of the audience to sing "St. James Infirmary." But Shepp's tenor playing is excellent on a roaring "Giant Steps" and the ballad "My Romance," and his sidemen (pianist George Cables, bassist Herbie Lewis and drummer Eddie Marshall) are flexible and versatile enough for the diverse music. Not essential but this CD is worth picking up by Archie Shepp's fans." (source: AllMusic.com, S. Yanow)
"An intriguing live programme with a very good band." (source: The Penguin Guide to Jazz on CD - Eighth Edition)

muzycy:
CD 1: Archie Shepp "A Sea Of Faces"
Archie Shepp: tenor and soprano saxophones
Bunny Foy: vocal
Cameron Brown: bass
Charles "majeed" Greenlee: tambourine
Rafi Taha: vocal
Beaver Harris: drums
Dave Burrell: piano, voice

CD 2: Archie Shepp "Down Home New York"
Bazzi Bartholomew Gray: vocal
Charles McGhee: trumpet, vocal
Kenny Werner: piano, synthesizer
Marvin Smith: drums, vocal
Saheb Sarbib: bass, electric bass
Archie Shepp: tenor and soprano saxophones

CD 3: Archie Shepp "Little Red Moon"
Clifford Jarvis: drums
Siegfried Kessler: piano, synthesizer
Wilbur Little: bass
Enrico Rava: trumpet, flugelhorn
Archie Shepp: tenor and soprano saxophones

CD 4: Archie Shepp "California Meeting: Live "On Broadway""
Eddie Marshall: drums
George Cables: piano
Herbie Lewis; bass
Royal Blue: vocal
Archie Shepp: tenor and soprano saxophones

utwory:
CD 1: Archie Shepp "A Sea Of Faces"
1. Hipnosis 26:19
2. Song For Mozambique... 8:13
3. I Know 'Bout The... 5:28
4. Lookin' For Someone... 9:38

Archie Shepp: tenor and soprano saxophones
Bunny Foy: vocal
Cameron Brown: bass
Charles "majeed" Greenlee: tambourine
Rafi Taha: vocal
Beaver Harris: drums
Dave Burrell: piano, voice

CD 2: Archie Shepp "Down Home New York"
1. Down Home New York... 10:59
2. 'Round About Midnight... 9:17
3. May 16th 9:12
4. The 4th World 6:8
5. Straight Street... 6:39

Bazzi Bartholomew Gray: vocal
Charles McGhee: trumpet, vocal
Kenny Werner: piano, synthesizer
Marvin Smith: drums, vocal
Saheb Sarbib: bass, electric bass
Archie Shepp: tenor and soprano saxophones

CD 3: Archie Shepp "Little Red Moon"
1. Little Red Moon 18:0
2. Impromptu 4:0
3. Naima 7:52
4. Whisper Not 9:9
5. Sweet Georgia Brown... 7:0

Clifford Jarvis: drums
Siegfried Kessler: piano, synthesizer
Wilbur Little: bass
Enrico Rava: trumpet, flugelhorn
Archie Shepp: tenor and soprano saxophones

CD 4: Archie Shepp "California Meeting: Live "On Broadway""
1. St. James Infirmary... 7:25
2. A Night In Tunisia... 13:45
3. Giant Steps 6:59
4. My Romance 12:27

Eddie Marshall: drums
George Cables: piano
Herbie Lewis; bass
Royal Blue: vocal
Archie Shepp: tenor and soprano saxophones

wydano: 2015
more info: www.CamJazz.com