Moonlight

opis:
magazyngitarzysta.pl:
Trzeci album amerykańskiego muzyka i producenta to rzecz z gatunku niezobowiązujących płyt gitarowych o garażowym posmaku.

Khatib jest u nas artystą raczej nieznanym, choć gustujący w serialach rodem z USA pewnie coś kojarzą, choć i to bardziej z melodii, niż nazwiska. Muzyk zdążył bowiem zaistnieć utworami w takich bestsellerowych serialach jak "Californication", "House", "Luther" czy "W garniturach". Amerykanie mogli usłyszeć go przy okazji swego wielkiego sportowego święta Super Bowl 2013, a gracze ślizgając się po wirtualnym lodzie w "NHL 14". Wymienione nie kończą jednak miejsc, gdzie Khatiba można było posłuchać - długo by pisać. Co ważniejsze, całkiem zacny dorobek wieńczą trzy długogrające płyty "Will the Guns Come Out" (2011), "Head in the Dirt" (2013) oraz recenzowany "Moonlight".

Utwory Khatiba mogą się podobać. Jest to rzecz z gatunku garażowego rocka z ukłonem trochę w stronę The White Stripes, a za sprawą brzmienia i wycofanego wokalu gdzieś w rejony ostatnich płyt Dinosaur Jr. albo The Jim Jones Revue. Nieźle sprawdziłoby się również porównanie do Neila Younga, Iggy'ego Popa oraz The Stooges, może nawet Davida Bowie i mniej zwariowanych The Clash. Charakterystyczna gitara o przybrudzonym, toporny, brzmieniu ala mniej demoniczne Black Sabbath, najpewniej też wspomagana przez lampowy wzmacniacz, prosta perkusja, atmosfera po trochu garażowa, trochę też postowa na modłę wczesnych Joy Division, The Cure a nawet Nicka Cave'a. Bez wątpienia spodoba się fanom prostych riffów wpisanych w estetykę rocka tworzonego przez lubujących się w brzmieniu lat '70 muzykach poukrywanych po piwnicach. Jest tu kilka niezłych numerów, jak balladowy "Mexico", napędzany prostą perkusją "When The Teeth Begin To Show" czy punkujący na clashowo "All Black".

Hanni El Khatibowi wyszedł całkiem przyjemny, niezobowiązujący album w klimatach garażowego rocka. Odpowiednio przybrudzony i pomysłowy, by przykuć na chwilę uwagę. Z niezłymi fragmentami, ale bez iskry czegoś wyjątkowego. "Moonlight" to zdecydowanie za mało, by podbijać świat, ale wystarczająco, by znaleźć swoją niszę.
Autor: Grzegorz Bryk

Editor's info:
On his 2011 debut Will The Guns Come Out, Hanni El Khatib tried something he’d never tried before—making a bedroom-style recording of his then stripped-to-the-skeleton guitar-and-drums rock ‘n’ roll mostly for the sheer joy of making it. For his ferocious 2013 follow-up Head In The Dirt, he tried something new again, showing up at producer Dan Auerbach’s analog-dreamland Nashville studio with nothing but the clothes on his back and an open mind.

But after Head In The Dirt’s release and almost a year of relentless
touring, Hanni knew he needed to go past ‘unpredictable’ all the way to ‘unprecedented.’ He needed isolation, time and the chance to experiment. So after 30 days locked in hand-picked L.A. studio The Lair, the result is the album Moonlight—the rarest and most welcome kind of album, made at that perfect point in life where confidence, experience, and technique unite to help an artist do anything they want.

That’s why it starts with a song that sounds like a Mobb Deep beat under a Suicide-style synth drone and ends with an ESG-meets-LCD Soundsystem gone italo-disco song about life and death. That’s why it collides crushing crate-digger drumbeats that’d be right at home on a Can LP or an Eddie Bo 45 with bleeding distorto guitar, bent and broken barroom piano and hallucinatory analog flourishes. (In fact, some smart producer is going to sample the drums from this album and complete the circle of life.) And that’s also why Moonlight feels like the album he’s always wanted to make: “What would it sound like if RZA got in the studio with Iggy Pop and Tom Waits?” he asks. “I don’t know! That was my approach on everything.”

It’s a personal album in the most primal sense, put together in any way that worked. Iggy Pop and David Bowie did this kind of thing on The Idiot, the Wu-Tang Clan did it on 36 Chambers and the Clash did it three times over on Sandinista. And now it’s Hanni’s turn, across 11 new lightning-struck songs, each written and recorded in its own flash of inspiration. It sounds like an album made by an endless list of collaborators, but really Moonlight was more like the first do-it-almost-all-yourself music Hanni ever made, except after six years recording and touring, he’d learned to do so much more.