Krzysztof Penderecki: Canticum canticorum Salomonis / Kosmogonia

Współczesna Muzyka Klasyczna
premiera polska: 2012-09-09
kontynent: Europa
kraj: Polska
opakowanie: Jewelcaseowe etui
opis:
"Canticum canticorum Salomonis" na 16-głosowy zespół wokalny i orkiestrę kameralną (1970-73) został zamówiony przez Fundację Gulbekian w Lizbonie

Tekst Pieśni nad Pieśniami jest od wieków przedmiotem teologicznych i filozoficznych dysput, starających się określić jego sens i miejsce w przestrzeni między sacrum a profanum. Pełen liryzmu i erotyki, jest jednocześnie wielką metaforą relacji między Bogiem a człowiekiem. Ten poetycki utwór, łączący wątki epitalamiczne (sławiące oblubieńców), bukoliczne i wyrastające z poetyki psalmu, składa się z szeregu pieśni utrzymanych w formie monologu lub dialogu.
Tworząc swoją wizję Pieśni nad pieśniami na 16-głosowy zespół wokalny i orkiestrę, Penderecki znalazł się w stosunkowo licznym gronie inspirujących się nią muzyków, obok m.in. Johna Dunstable’a, Giovanniego Pierluigi da Palestriny, Igora Strawińskiego i Petera Maxwella Daviesa. Tekst kompozytor potraktował selektywnie, wybierając fragmenty pierwszych pięciu pieśni. Oczyścił je z akcji, elementów epickich i dramatycznych, tworząc liryczną, homogeniczną całość – pieśń o miłości. Budują ją odcinki wokalno-instrumentalne przeplatane czysto orkiestrowymi intermezzami.
Przebieg muzyczny utworu przypomina pod względem dramaturgii Eclogę – po wstępie, rozwoju toku dźwiękowego i kulminacji na słowach „hortus conclusus” (ogród zamknięty, raj), mniej więcej w punkcie „złotego cięcia” następuje powrót do stanu początkowego. Choć oba utwory powstały w bezpośrednim następstwie i łączy je inspiracja miłosną liryką antyku, to w samym języku muzycznym Canticum Canticorum zauważyć można już wiele elementów odmiennych, swoistych, a nawet zapowiadających jakościową przemianę. W partii chóralnej pojawiają się niekonwencjonalne sposoby artykulacji, ale myślenie sonorystyczne nie opanowuje całkowicie utworu. Punkt ciężkości przesuwa się tu raczej w stronę tradycyjnych kategorii muzycznego piękna – eufonii brzmienia i ewolucyjnego rozwoju narracji.

muzycy:
Olga Pasichnyk (soprano) (Kosmogonia, Strophen)
Rafał Bartmiński (tenor) (Kosmogonia)
Tomasz Konieczny (bass) (Kosmogonia)
Jerzy Artysz (narrator) (Strophen)

Warsaw Philharmonic Choir and Orchestra
Antoni Wit: conductor

utwory:
1. Hymne an den heiligen Adalbert (1997) [5:48]
2. Song of Cherubim (1986) [6:34]
3. Canticum canticorum Salomonis (1973) [19:04]
4. Kosmogonia (1970) [18:26]
Strophen (1959) [7:26]

total time - 00:57:18
wydano: 2012
nagrano: Warsaw Philharmonic Hall, Warsaw, Poland, 10 September 2010 (Hymne), 28 November 2008 (Cherubim), 8-9 September 2009 (Canticum), 17, 19 November 2009 (Kosmogonia), 8 February 2010 (Strophen)
more info: www.naxos.com