search

Bolette Roed / Arte dei Suonatori: Royal Recorder Concertos [Hybrid SACD]

69,99 zł
Brutto

multikulti.com:
Najnowsza płyta najlepiej rozpoznawalnej na międzynarodowej scenie muzycznej polskiej formacji specjalizującej się w wykonywaniu muzyki barokowej i klasycznej - Arte dei Suonatori odbyła się na MidsommerBarok Festival w Kopenhadze, który jest największym festiwalem muzyki barokowej prezentującym muzykę dawną zgodnie z historycznymi praktykami wykonawczymi.
Płyta "Royal Recorder Concertos" zawiera odkryte niedawno kompozycje uznananych barokowych kompozytorów jak Johann Gottlieb Graun, Christoph Graupner, Johann Adolf Scheibe i Johann Christian Schickhardt, napisane na zamówienie wielkiego mecenasa sztuki króla Fryderyka IV. Miał być to w zamiarze zamawiającego, prezent dla królewskiej córki - Charlotte Amalie.

Ilość

 

Polityka prywatności

 

Zasady dostawy

 

Zasady reklamacji

Klasyczna Muzyka Barokowa
premiera polska:
2013-07-08,
Wydawnicto Audiofilskie

opakowanie: Jewelcaseowe etui
opis:

multikulti.com:
Najnowsza płyta najlepiej rozpoznawalnej na międzynarodowej scenie muzycznej polskiej formacji specjalizującej się w wykonywaniu muzyki barokowej i klasycznej - Arte dei Suonatori odbyła się na MidsommerBarok Festival w Kopenhadze, który jest największym festiwalem muzyki barokowej prezentującym muzykę dawną zgodnie z historycznymi praktykami wykonawczymi.
Płyta została właśnie wydana przez duńską wytwórnię Dacapo, a towarzyszy tutaj orkiestrze duńska flecistka Bolette Roed.
Orkiestra ma dzisiaj charakter międzynarodowy, a jej stałymi członkami, obok muzyków polskich, są artyści z Niemiec, Anglii, Holandii, Japonii, Francji, Finlandii, Szwecji i Danii.
Wydane dotąd przez zespół płyty spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem międzynarodowej krytyki muzycznej i licznymi wyróżnieniami prasy muzycznej (- Gramophone Award for Best Baroque Instrumental Recording, Diapason d'Or, Gramophone Editor's Choice, Choc du Monde de la Musique, Luister 10, 10 de Repertoire, Classics Today, Classic CD). Za swoją działalność orkiestra otrzymała "Medale Młodej Sztuki", nagrodę TVP Kultura oraz nominowana była do nagrody kulturalnej "Pegaza" i "Paszportów" tygodnika "Polityka" (kilkukrotnie). W 2006 roku uhonorowana została Nagrodą Artystyczną Miasta Poznania 2006 za wybitne osiągnięcia artystyczne i uczynienie Poznania europejskim centrum muzyki dawnej.
Płyta "Royal Recorder Concertos" zawiera odkryte niedawno kompozycje uznananych barokowych kompozytorów jak Johann Gottlieb Graun, Christoph Graupner, Johann Adolf Scheibe i Johann Christian Schickhardt, napisane na zamówienie wielkiego mecenasa sztuki króla Fryderyka IV. Miał być to w zamiarze zamawiającego, prezent dla królewskiej córki - Charlotte Amalie.
autor: Andrzej Matysiak

Editor's info:
Many important Baroque composers and their music found their way to Denmark – thanks not least to the music-loving King Frederik IV. This CD presents a unique musical panorama of the King's court music and combines concertos by Christoph Graupner, Johann Adolph Scheibe and Johann Gottlieb Graun with newly discovered dance music for the King’s daughter, Princess Charlotte Amalie, reconstructed for this world premiere recording by Danish recorder virtuoso Bolette Roed and the Polish Baroque ensemble Arte dei Suonatori.

opis wydawcy:
Królewskie koncerty fletowe Bolette Roed
Jaką muzykę grywano na flecie prostym w Kopenhadze w czasie, gdy w Lipsku żył i pracował Bach,
w Hamburgu Telemann, w Londynie Handel, w Wenecji Vivaldi, a w Paryżu Couperin? Barok był barwną epoką. Fascynujące może być myślenie o świecie, który kompozytorzy i muzycy poznawali w czasie swoich europejskich podróży, a także wyobrażanie sobie wydarzeń stanowiących historyczne tło dla pisanej wówczas muzyki.

Chciałabym gorąco podziękować wszystkim członkom Arte dei Suonatori za ich piękne muzykowanie, którym tak hojnie się ze mną dzielili. Jestem także bardzo wdzięczna Clausowi Johansenowi za to, że pozwolił mi skorzystać ze swej głębokiej wiedzy oraz pomógł w wyborze muzyki i usytuowaniu jej w perspektywie historycznej.

Liczymy, że uda się nam zabrać słuchaczy w podróż w czasie do barokowej Danii oraz że obudzimy Państwa ciekawość i zachęcimy do systematycznego poznawania tej epoki. Wybierając utwory na płytę, oprócz ich wartości historycznej, brałam pod uwagę oczywiście ich walory artystyczne. Mam nadzieję, że słuchacze będą delektować się tymi dźwiękami, kompozycjami i ich wzajemnymi związkami, w takim samym stopniu, jak my, gdy je odkrywaliśmy i wykonywaliśmy.

Czas muzycznego rozkwitu Jeppe Priess Gersbøll
Na początku XVIII wieku do Danii docierało wielu ważnych kompozytorów barokowych – osobiście lub za pośrednictwem swych dzieł. Działo się tak między innymi za sprawą uwielbiającego muzykę króla Fryderyka IV (1671-1730), który, zainspirowany podróżami do Włoch i Francji, wykazywał ambicje, by zapewnić muzyce szczególne miejsce na swoim dworze. W swoich pałacach, między innymi w Pałacu Frederiksberg, król utrzymywał niewielki zespół muzyczny, który przez pewien czas prowadził włoski kompozytor i skrzypek Bartolomeo Bernardi (1670-1732). Ten zespół, znany jako „Dworskie Skrzypce” („Hofviolonerne”), był protoplastą późniejszej Kapeli Królewskiej i stanowił jeden z kilku elementów składających się na życie muzyczne w Kopenhadze i jej najbliższych okolicach w czasach Fryderyka IV.

Możemy powiedzieć, że był to okres kosmopolityzmu i zarówno na koncertach orkiestry królewskiej,
jak i na balach maskowych oraz innych dworskich uroczystościach wykonywano muzykę obcego pochodzenia. W Danii pojawiła się więc twórczość Lully’ego, Torellego, A. Scarlattiego i Corellego,
a następnie Graupnera, Telemanna i Scheibego. Życie kulturalne stolicy wzbogacali zresztą niemieccy, francuscy oraz włoscy instrumentaliści i śpiewacy, którzy zatrzymywali się w Danii na krócej bądź na dłużej. Dominująca w monarchii duńskiej kultura i moda dworska były pochodzenia francuskiego, ale na dworze królewskim mówiło się po niemiecku i, ogólnie rzecz ujmując, było tam miejsce dla szerokiej palety nurtów kulturalnych. Z punktu widzenia historii muzyki nie możemy więc mówić o „duńskim stylu barokowym”, ale raczej o „mieszaninie” stylów, która obejmowała z jednej strony francuską suitę
i francuską muzykę taneczną, a z drugiej strony, styl włoski z charakterystycznymi dla niego koncertami i sonatami instrumentalnymi.

W XVIII wieku muzykę barokową w Kopenhadze grano nie tylko na dworze. Życie muzyczne toczyło się również na poziomie amatorskim, a amatorzy, zarówno dla lokalnych jak i przyjezdnych kompozytorów, stanowili ważną grupę docelową i entuzjastyczną publiczność, która oklaskiwała ich w czasie spotkań muzycznych organizowanych w kręgach bogatego mieszczaństwa. Muzyka domowa była integralną częścią życia -codziennego, podobnie jak muzyka wykonywana przez zespoły instrumentów dętych, która towarzyszyła świętom i innym uroczystościom, czy, jak w przypadku armii, żaglowce, na pokładzie których orkiestry wojskowe grały przy różnych okazjach. Na starych rycinach widzimy często scenki,
w których w takiej czy innej formie pojawiają się muzycy w akcji. Podczas gdy muzyka dworska była krainą nieosiągalną dla szerszej publiczności, to co działo się w kręgach mieszczańskich było dostępne dla każdego, kogo było tylko stać na taki luksus. Tak więc pierwsza połowa XVIII wieku jest okresem żywiołowego rozwoju życia muzycznego w Danii z centrum na dworze królewskim oraz w kręgach rosnącego w siłę stołecznego mieszczaństwa w związku z różnorodnymi okazjami i zgromadzeniami publicznymi. Muzycy miejscy aktywni byli też w coraz bogatszym życiu teatralnym Kopenhagi, np.
w Grønnegadeteateret, gdzie wykonywano najnowszą muzykę. Podobnie jak w innych częściach Europy, muzycy odnajdywali swoje miejsce również w coraz liczniej powstających kawiarniach i salonach.

Flet prosty i Holberg
W duńskiej muzyce barokowej flety proste stanowiły podstawową grupę instrumentalną, lubianą przez kompozytorów i posiadającą już spore grono wykonawców, którzy tworzyli bazę dla rozwoju stylu koncertującego. Czołowi kompozytorzy epoki baroku pozostawili bogaty repertuar, który uwzględniał flet prosty. Była to nie tylko oryginalna muzyka na flet prosty, ale także muzyka pisana, na przykład, na obój, flet traverso czy skrzypce, która mieściła się w skali fletu prostego. Do muzykowania wykorzystywano te instrumenty melodyczne, które akurat były pod ręką, więc kompozytorzy – również z powodów ekonomicznych, licząc na większe zainteresowanie i jeszcze lepszą sprzedaż – umieszczali na stronach tytułowych swoich dzieł nazwy tak wielu instrumentów, jak to tylko było możliwe. Cały szereg znanych kompozytorów, w większości pochodzenia niemieckiego, działało właśnie w tym okresie i wzbogaciło literaturę fletową o ciekawe i ważne dzieła.

Pośród najbardziej znanych duńskich wielbicieli fletu prostego był nie kto inny jakLudvig Holberg(1684-1754), którego życie wypełnione było nie tylko samą muzyką, ale także udziałem
w dyskusjach krytyczno muzycznych. Duńsko-norweski pisarz był w najwyższym stopniu kompetentnym flecistą, podobnie zresztą jak skrzypkiem, i ujawniał swój talent w czasie rozmaitych muzycznych spotkań w Kopenhadze. Pod koniec życia Holberga do grona jego bliskich przyjaciół należał urodzony
w Niemczech kompozytor Johan Adolf Scheibe (1708-1786) – reprezentowany na tej płycie przez koncert przeznaczony na flet prosty. Scheibe w ten oto sposób pisał o wielkiej, ale nie bezkrytycznej, miłości Holberga do muzyki: „Twierdził, że muzyka powinna trafiać prosto do serca, i nie miał żadnego szacunku dla harmonii, która mogła wywołać pozbawiony uczuć zgiełk. Tak więc z muzycznego punktu widzenia miał naprawdę dobry smak i wymagał, by muzyka nie tylko przemawiała do jego rozumu, ale także do jego uczuć”. Innymi słowy, Holberg miał sprecyzowane poglądy na muzykę, a w jego stosunku do niej, tak jak przedstawia to Scheibe, odnaleźć możemy postawę charakterystyczną dla typowego, wykształconego i dobrze zorientowanego uczestnika życia kulturalnego w barokowej Danii. Wynika z tego zresztą, że Holberg, podobnie jak wielu mieszkańców osiemnastowiecznej Kopen-hagi, był raczej konserwatystą i sceptycznie odnosił się do nowych prądów. Wyznacznikiem dobrego smaku była dla niego starsza włoska muzyka barokowa Corellego i A. -Scarlattiego, w analogiczny sposób, jak Molière był dla niego punktem odniesienia w przypadku twórczości teatralnej. Jeśli mielibyśmy uznać poglądy Scheibego i Holberga za typowe dla ich epoki, to piękne brzmienie i zrównoważona ekspresja byłyby wyrazem duńskiej świadomości muzycznej.

Kompozytorzy
Chociaż za życia uchodził za jednego z czołowych kompozytorów, Christoph Graupner (1683-1730) należy do grupy tych twórców barokowych, którzy znaleźli się w cieniu między innymi J.S. Bacha. Tymczasem Graupner, zaraz po Telemannie, był kandydatem na stanowisko kantora w Lipsku, które ostatecznie otrzymał dopiero trzeci na liście Bach! Z pochodzenia Saksończyk, większość zawodowego życia spędził jako szef teatru operowego w Prusach. Jego twórczość była różnorodna i bogata. Znamy nie mniej niż 1400 kantat, 86 uwertur, 44 koncerty na różne instrumenty solowe oraz 113 symfonii, które wyszły spod ręki Graupnera. Jego muzyka była dobrze znana i często wykonywana w Danii, gdzie
z Telemannem należeli do najpopularniejszych kompozytorów. Uwertura F-dur na flet prosty, smyczki i basso continuo (GWV 447) jest suitą orkiestrową w stylu francuskim z wyodrębnioną partią solową,
w której po wstępnej uwerturze następuje seria części tanecznych i fragmentów charakterystycznych. Koncert F-dur na flet prosty, smyczki i basso continuo (GWV 323) utrzymany jest w tradycyjnej włoskiej trzyczęściowej formie koncertowej.

Johann Adolph Scheibe (1708-1786) był niezwykle ważną postacią kopenhaskiego życia muzycznego
w połowie XVIII wieku. Chociaż urodził się w Lipsku, stał się wpływowym kompozytorem i krytykiem muzycznym w Danii jako „artysta, z powodu swej muzyki wyjątkowy nie tylko tutaj, ale nie mający wielu równych sobie w świecie”. Jak wielu innych kompozytorów zaczynał od studiów prawniczych, jednak to muzyka stała się ostatecznie jego przeznaczeniem. Scheibe ubiegał się o stanowisko organisty
w kościele św. Mikołaja w Lipsku w roku 1729, a więc w czasach, gdy mieszkał tam i pracował J.S. Bach. Ponieważ nie został zatrudniony, wyruszył w podróż w coraz większym stopniu poświęcając się twórczości pisarskiej. W latach 1737-1740 Scheibe był wydawcą pisma muzycznego Der critische Musikus, które zasłużyło na swoją nazwę pozbawioną złośliwości krytyką zarówno Bacha jak i opery włoskiej. Spędziwszy pewien czas jako kapelmistrz na dworze holsztyńskim, w roku 1740 przeniósł się do Kopenhagi, gdzie pisał kantaty, między innymi na okoliczność poświęcenia kościoła w nowo wybudowanym pałacu Christiansborg, i w końcu z rąk króla Krystiana VI (1699-1746) otrzymał tytuł królewskiego kapelmistrza.

Życie umysłowe pod rządami Krystiana VI – w przeciwieństwie do złotego wieku rządów jego ojca, Fryderyka IV – było zdominowane przez radykalny pietyzm i zorientowane na kulturę niemiecką, co służyło karierze Scheibego. Scheibe zajmował się przede wszystkim muzyką kościelną i pracą dla nowo założonego Towarzystwa Muzycznego (Musikalske Societet), a jego krytyka opery włoskiej wyjątkowo przypadła do gustu Krystianowi VI. Na nieszczęście dla Scheibego już w roku 1746 Krystiana VI zastąpił Fryderyk V (1723-1766) i wraz z nowym regentem powróciła moda na operę włoską i inne formy muzyki świeckiej. Krytykę Włochów propagowaną przez Scheibego poparł jeszcze jego przyjaciel Ludvig Holberg, ale nowy regent nie podzielił jego poglądów i w roku 1748 Scheibe stracił stanowisko królewskiego kapelmistrza. W roku 1749 zdecydował się na wyjazd do Sønderborg, gdzie pracował jako kompozytor i pisarz. W tym okresie Scheibe napisał, między innymi, wyczerpującą biografię Holberga
i przełożył szereg jego dzieł na niemiecki. Scheibe nie zerwał jednak zupełnie kontaktów z dworem i napisał między innymi muzykę żałobną na uroczystości pogrzebowe Fryderyka V, a w końcu, w roku 1762, powrócił do Kopenhagi. Przyjaźń z Holbergiem i związki z Danią były ważnym punktem zwrotnym w życiu Scheibego, a jego twórczość – w tym około 150 koncertów fletowych – była wysoko ceniona przez mieszkańców Kopenhagi. Koncert na flet prosty, smyczki i basso continuo B-dur jest klasycznym przykładem koncertującego stylu Scheibego, który był modny w Kopenhadze w połowie XVIII wieku.

Johann Gottlieb Graun (1703-1771), którego nie należy mylić z bratem, śpiewakiem i kompozytorem, Carlem Heinrichem Graunem, został przedstawiony przez Charlesa Burneya jako „jeden z największych skrzypków swoich czasów, i bez wątpienia kompozytor pierwszej klasy”. Graun studiował we Włoszech u Giuseppe Tartiniego, był nauczycielem skrzypiec Wilhelma Friedemanna Bacha, został zatrudniony na dworze w Berlinie, a od roku 1740 działał jako Konzertmeister w operze miejskiej. Po śmierci, Graun był ceniony szczególnie za muzykę instrumentalną, która utrzymana jest w stylu przejściowym między barokiem a klasycyzmem. Wiele jego koncertów na instrumenty solowe, w tym koncert podwójny na flet prosty, skrzypce, smyczki i basso continuo C-dur (WilG 3), ukazuje talent kompozytora do pisania muzyki, która może być wykonywana zarówno przez profesjonalistów jak i amatorów. Właśnie z tego powodu jego dzieła znajdowały się tak często w programach spotkań muzycznych organizowanych
w Kopenhadze.

Johann Christian (albo Jean Chrétien) Schickhardt (1682-1762) pracował w czasie swojej kariery na wielu północnoeuropejskich dworach książęcych i jest szczególnie znany z licznych dzieł przeznaczonych na flet prosty. Wolna, trzecia, cześć z sonaty nr 4 c-moll, która zamyka płytę pochodzi ze zbioru 6 sonat na skrzypce lub obój wydanego w roku 1709 i zadedykowanego właśnie Fryderykowi IV. Był to ten sam rok, kiedy w czasie pobytu w Wenecji, król otrzymał dedykowany sobie zbiór sonat skrzypcowych od Antonio Vivaldiego. Ta wyrwana nieco z kontekstu trzecia część sonaty – moment na spokojną refleksję po tak wielkiej porcji fletowych dźwięków – jest też podziękowaniem, że zechcieliście Państwo tej płyty posłuchać. Cały niezwykle piękny zbiór sonat, do którego należy wart jest uwagi… ale to już historia do opowiedzenia przy innej okazji.

Suita księżniczki
Nie jest łatwo odnaleźć nuty z czasów Fryderyka IV. Królewskie zbiory muzyczne znajdowały się
w Zamku Christiansborg, który spłonął w roku 1794, a sama Kopenhaga ucierpiała w dwóch wielkich pożarach w latach 1728 i w 1795, a także w czasie wojen napoleońskich, gdy Anglicy zbombardowali stolicę w roku 1807. Przyczyniło się to do zniszczenia królewskich archiwów. Stracone zostały niemal wszystkie nuty z najstarszą duńską muzyką barokową. Jednak od czasu do czasu pojawiają się interesujące archiwalia zawierające nieznane materiały nutowe, a także dokumenty i przekazy, które odnoszą się bezpośrednio do życia muzycznego na dworze duńskim w epoce baroku.

Córka Fryderyka IV, księżniczka Szarlota Amalia (1706-1782) grała na gitarze, a jej kolekcja muzyczna zachowała się do dzisiaj. W większości, co zrozumiałe, składa się z muzyki gitarowej, zapisanej przez jej nauczycieli: Johanna Friedricha Fibigera (ok. 1680-1782) i Nathanaela Diesla (ok. 1692-1745). W zbiorze znajduje się, między innymi, 12 suit na gitarę „Suittes sur la Guittarre de Schickard”, które najprawdopodobniej zostały napisane na podstawie wcześniejszych dzieł Johanna Christiana Schickhardta. W kolekcji znajduje się ponadto bogaty zbiór fragmentów tanecznych z wyższymi głosami zapisanymi w formie tabulatury gitarowej i z należącym do nich głosem basowym. Fragmenty taneczne oryginalnie były najprawdopodobniej muzyką orkiestrową, która została, ku uciesze księżniczki, zaaranżowana na gitarę przez Fibigera, Diesla lub kogoś innego.

Na płycie zarejestrowane zostały rearanżacje wybranych fragmentów tanecznych, które ułożone zostały następnie w formę suity, w tym wypadku w tonacji d-moll o następującym układzie części: uwertura, allemand, courant I i II, saraband, vivace oraz na koniec wariacje na temat „La Follia”. Muzyce nadaliśmy taki kształt, jaki mogła mieć, gdyby wykonywana była przez orkiestrę. Styl inspirowany jest muzyką francuską, ale nie udało się niestety wskazać żadnych konkretnych źródeł muzyki tanecznej należącej do księżniczki – w znanym repertuarze nie odnaleziono śladu ani głosu basowego ani głosów melodycznych. Partytury nie przypominają też kompozycji Fibigera i Diesla. Być może dalsze badania rzucą światło na to zagadnienie. Części suity zostały wybrane i zestawione ze sobą przez Henrika Bøggilda, który dysponuje głęboką wiedzą na temat tego unikalnego zbioru nutowego. Punktem wyjścia dla rekonstrukcji jest pięciogłosowa partytura orkiestrowa z koncertującym głosem fletowym, co daje ciepły oraz silny dźwięk orkiestrowy, który odpowiada francuskim ideałom barokowym. Na potrzeby tego nagrania rekonstrukcji wszystkich części suity dokonał Maciej Prochaska.

Muzyka barokowa w Danii
Naszą płytą przywracamy do życia mały fragment muzycznej historii Danii. Suitę księżniczki obramowują dzieła kilku spośród najważniejszych kompozytorów baroku związanych z Danią, dając nam historyczny obraz od muzyki dworskiej z czasów Fryderyka IV (Schickardt), poprzez barok (Graupner), aż po przełom między muzyką barokową a rodzącym się klasycyzmem (Graun, Scheibe). W ten sposób słuchacze płyty mogą zapoznać się z coraz obszerniejszym rozdziałem w żywej historii muzyki, który możemy zatytułować „muzyka barokowa w Danii”.
Tekst oparty na pomyśle i badaniach Clausa Johansena.

muzycy:
Bolette Roed: Recorder
Arte dei Suonatori

utwory:
RISTOPH GRAUPNER (1683-1760)
Ouverture in F major for recorder, strings and basso continuo GWV 447 (c. 1740)
1. Ouverture: [...] - Allegro
2. La Speranza: Tempo giusto
3. Air en Gavotte
4. Menuett
5. Air
6. Plaisanterie

JOHANN ADOLF SCHEIBE (1708-1786)
Concerto a quattro in B flat major for recorder, strings and basso continuo
7. Allegro
8. Adagio
9. Poco allegro

JOHANN GOTTLIEB GRAUN (1703-1771)
Double Concerto in C major for recorder, violin, strings and basso continuo WilG 3 (1760)
10. Allegro
11. Adagio
12. Allegro

CHRISTOPH GRAUPNER
Concerto in F major for recorder, strings and basso continuo GWV 323 (1735-37)
13. Allegro
14. Andante pizzicato
15. Allegro

ANONYMOUS (arr. Majiec Prochaska)
"The Princess's Suite" in D minor for recorder, strings and basso continuo
From the music collection of Princess Charlotte Amalie, c. 1730
16. Ouverture
17. Allemand
18. Courant 1 & 2
19. Saraband
20. Vivace
21. Folie d'Epsagne

JOHANN CHRISTIAN SCHICKHARDT
Sonata in C minor, op. 8 no. 4, for recorder and basso continuo
22. Adagio
23. Vivace
24. Più vivace
25. Allegro

wydano: 2013
more info: www.dacapo-records.dk
more info2: www.artedeisuonatori.pl

6220630

Opis

Wydawca
Dacapo Records
Kompozytor
Christoph Graupner, Johann Adolph Scheibe, Johann Gottlieb Graun
Artysta
Bolette Roed / Arte dei Suonatori
Nazwa
Royal Recorder Concertos [Christoph Graupner, Johann Adolph Scheibe, Johann Gottlieb Graun]
Zawiera
SACD
Data premiery
2013-07-08
chat Komentarze (0)
Na razie nie dodano żadnej recenzji.