Gidon Kremer, Giedre Dirvanauskaite, Daniil Trifonov - Preghiera - Rachmaninov Piano Trios

Klasyczna Muzyka Kameralna
premiera polska: 2017-02-24
opakowanie: kartonowe etui
opis:
Opis wydawcy:
Album pełen jest współzależności, a jego koncepcja jest przejrzysta i zrozumiała. Ani Gidon Kremer, ani żaden z jego muzycznych kompanów nie przywiązuje wagi do wirtuozerskich popisów. Zależy im na odkryciu prawd i dotarciu do przekazu, który ukryty jest w muzyce. “Według mnie – tłumaczy Kremer - bycie artystą zawsze wiąże się z powołaniem”. Po czym dodaje: “Nie chciałbym, żeby zabrzmiało to pretensjonalnie, ponieważ to nie ja jestem w tym wszystkim ważny. To muzyka jest źródłem, z której czerpię energię. Ja tylko próbuję przekazać tę energię słuchaczom. Czynię to za pomocą nut, wykonując dany repertuar, dzięki muzykom, których wybieram. Szukam takich, z którymi będę mógł swobodnie konwersować w języku muzyki”.

Kremer znalazł właściwych instrumentalistów w osobach Daniila Trifonova oraz Giedre’a Dirvanauskaite’a. Wszystkich trzech artystów łączy głęboka przyjaźń.

Dla Trifonova jest to kolejny rozdział w dyskografii, który muzyk dedykuje wybitnemu pianiście i kompozytorowi, swojego idolowi – Rachmaninowowi. Oddaje również pokłon swojemu przyjacielowi i mentorowi – Gidonowi Kremerowi. Dirvanauskaite to z kolei uznany wiolonczelista, który świetnie czuje się w świecie muzyki kameralnej, Występował razem z Kremerem już wiele razy, między innymi w roli pierwszego wiolonczelisty zespołu Kremerata Baltica.

Oba tria fortepianowe Rachmaninowa opatrzone są przydomkiem "Elegiaque" (żałobny). Są to mroczne, pełne pasji dzieła skomponowane pod wyraźnym wpływem Czajkowskiego. Pierwsze z nich to krótki utwór, który charakteryzuje typowa dla Słowian sentymentalność. Drugie, to osobiste upamiętnienie Czajkowskiego, które z jednej strony celebruje jego życie i twórczość, z drugiej zaś - opłakuje śmierć. Specjalnym bonusem na płycie jest utwór „Preghiera” (Modlitwa), poruszająca transkrypcja słynnego tematu z II Koncertu Fortepianowego Rachmaninowa na fortepian i skrzypce, autorem której jest Fritz Kreisler.

Grając Rachmaninowa na żywo, trio spotkało się z wielkim uznaniem:
“Kremer nie chciał być za wszelką cenę modny. W zamian, niczym Czechow, odnajdywał inspirację w rozmaitych zawiłościach. Trifonov wniósł koncentrację i dzikość, a Dirvanauskaite dodał frenetyczną, uduchowioną ekspresję. To był koncert życia!” – LA Times.

kulturaliberalna.pl - Najciekawsze płyty z muzyką klasyczną w 2017 roku:
Gidon Kremer, który należy do najbardziej wszechstronnych skrzypków naszych czasów, postanowił uczcić swoje urodziny wydaniem płyty zawierającej utwory kameralne Sergiusza Rachmaninowa. Na wiolonczeli towarzyszy mu Giedre Dirvanauskaite, pierwsza wiolonczelistka Kremeraty Baltiki, i Daniił Trifonow, jeden ze sztandarowych interpretatorów Rachmaninowa młodego pokolenia.

Kremer nie pomylił się, wybierając tych właśnie muzyków i te utwory na płytę. Mówiąc „Rachmaninow”, większość ludzi ma na myśli w pierwszej kolejności muzykę fortepianową, a kameralistyka kompozytora wydaje się lekceważona. W triach, które trafiły na płytę, z łatwością można rozpoznać tę chwytliwość, która sprawiła, że Rachmaninow stał się tak popularny, a jednocześnie krytykowany. Album rozpoczyna tytułowa „Preghiera”, czyli „Adagio sostenuto” z „II Koncertu Fortepianowego” w transkrypcji Fritza Kreislera. Można by się obawiać, że przebojowe „Adagio” w wersji Kreislera, ocierającego się często o kicz, wypadnie jarmarcznie. Kremer i Trifonow grają jednak ten utwór w sposób wymykający się tej cukierkowej estetyce.

Dominantą albumu jest „Trio élégiaque” nr 2 d-moll, op. 9 – zespół powołany do życia przez Kremera znakomicie czuje się w monumentalnych formach, a także w przeważającym tu idiomie lamentu. Najciekawiej natomiast ze względu na rozegranie kontrastów wypada w ich wykonaniu część druga, która jest 20-minutowym cyklem wariacji. W tym zespole nikt nie stara się górować nad pozostałymi, Trifonow potrafi się podporządkować, a nawet wycofać, by wykreować intymną atmosferę. Płytę zamyka efektowne, porywcze w romantyczny sposób „Lento lugubre – piu vivo” z „Trio élégiaque” nr 1 g-moll, w którym szczególnie pięknie brzmi wyeksponowana w wielu fragmentach partia wiolonczeli.

Można w tym nagraniu znaleźć pewne uchybienia. Świetnie pasuje tutaj cytat z jednego z ulubionych dyrygentów Kremera, Nikolausa Harnoncourta, który stwierdził, że „nie należy dążyć do perfekcji, ponieważ stoi ona w sprzeczności z pięknem”. Trzeba jednak podchodzić do tych słów ostrożnie – sentencja Harnoncourta nie nadaje się na wskazówkę dla początkujących i nie jest całkowicie uniwersalna, ale artysta tego formatu, co Gidon Kremer, może sobie pozwolić na podążanie za nią.
autorzy: Gniewomir Zajączkowski i Szymon Żuchowski

utwory:
1. Rachmaninov: Preghiera (Arr. By Fritz Kreisler From Piano Concerto No. 2 In C Minor, Op. 18, 2nd Movement)
2. Rachmaninov: Trio élégiaque No. 2 In D Minor, Op. 9 - I. Moderato
3. Rachmaninov: Trio élégiaque No. 2 In D Minor, Op. 9 - II. Quasi variazione
4. Rachmaninov: Trio élégiaque No. 2 In D Minor, Op. 9 - III. Allegro risoluto
5. Rachmaninov: Trio élégiaque No. 1 In G Minor

more info: www.dgclassics.com