Throat

Avant Jazz / Free Improvisation / Avant-Garde
premiera polska: 2021-10-18
kontynent: Ameryka Północna
kraj: USA
opakowanie: digipackowe etui
opis:
multikultiproject.blogspot.com, 2014-12
"Nad płyta "Throat" kwartetu Little Women unosi się duch dwóch niezwykłych patronów - Petera Brötzmanna i Alberta Aylera. I pewnie nie byłoby to czymś wyjątkowym - na ilu płytach odwołuje się do ich twórczości choćby Mats Gustafsson - gdyby nie sposób realizacji tych odniesień.

Od pierwszej sekundy muzyka tutaj bardzo intensywny i gęsty charakter, atakuje dosłowną lawiną dźwięków (jak, nie przymierzając, w "Machin Gun"). Ale jest to atak starannie zaplanowany i przemyślany, zakomponowany - trudno się oprzeć takiemu wrażeniu gdy słyszy się od początku do końca jednakową artykulację równo (ale jakby przesuniętego względem siebie o pół sekundy) kwartetu. Z niezwykłą intensywnością od pierwszych minut grają obaj saksofoniści i Andrew Smiley, a Jason Nazary też nie oszczędza swoich bębnów. To jest ten rodzaj grania i zaangażowania, który sprawia, że po koncercie Brötzmanna długo nie można zasnąć ze zdziwienie obserwujemy, że intensywność muzyki - choć wpłynęła na nas - to dla świata wcale nie była katalizatorem przemian. Tak jest i tu, i owo "włożenie" w muzykę nie tylko swojej fizyczności ale i ducha jest tu wręcz namacalnie wyczuwalne od pierwszych sekund.

Ale nie cała płyta jest tak intensywna. Zdarzają się "kompozycje" w których zespół zdecydowanie zwalnia i więcej czerpie z Aylera niż z niemieckiego mistrza saksofonów. tak jest w kompozycji czwartej, niezwykłej, wielowątkowej, która jest osią tego nagrania i wokół której cała płyta jest zbudowana. Jest to bowiem jedyna tak długa (prawie 12 minut) kompozycja na płycie i wyraźnie, poprzez swoją odmienność dzieli to nagranie na trzy części (sama stanowiąc jedną z nich). Czwarta część "Throat" rozpoczyna trzyminutowa introdukcja zagrana w czysto aylerowskim duchu, z brudem w nieco przesterowanych saksofonach i o wyraźnie modlitewnym charakterze. Potem jednak następuje zaskakująca zmiana - po wyraźnej pauzie kwartet odchodzi od jazzowej stylistyk, wyraźnie akceptując czyste brzmienia i niemal indie-rockową stylistykę i by ją porzucić kierując w bardziej naturalnie tu brzmiące, jazzowe rejony, wyraźnie posiłkując się co jakiś czas pięknymi, melodyjnymi tematami. Co ciekawe jednak, od pauzy, mimo wyraźnego przyspieszenia, muzyka ani na chwilę nie traci - w moim odczuciu - balladowego charakteru. Świadczy to niezwykłej umiejętności budowania przez Little Women nastroju, mimo zupełnie odmiennej formuły grania i brzmienia.

Ostatnia część płyty to jakby spięcie tego nagrania klamrą i powrót do brötzmannowskim odniesień, ale w nieco spokojniejszej, stonowanej nieco formie. Znów jednak jest intensywnie i gęsto, a perfekcyjne zgrania zespołu sprawia, że słucha się tego - mimo dzikości i zgrzytliwości muzyki - z niekłamaną przyjemnością.

W moim odczuciu to płyta znakomita, a jej przemyślana konstrukcja i zróżnicowany charakter sprawiają, że - zgodnie z założeniem wykonawców - słucha się niczym jeden utwór z - przynajmniej u mnie - wciąż wzrastającym zachwytem. Koniecznie!"
autor: Marcin Jachnik


allaboutjazz.com:
Little Women spans the divide between the primitive and the sophisticated in a manner that's true of so few. For this, its second release, it's useful to offer pointers such as Albert Ayler and Peter Brotzmann (whose "Machine Gun" is particularly pertinent in terms of sonic assault), but they serve merely to place what this quartet does. This is, in short, statically visceral music with an agenda of its own.

In view of the band's assertion that this is a program designed to be listened to in one sitting, it seems a little impertinent to discuss highlights. The seven tracks that make up "Throat" seem a little arbitrary in view of the overall discontinuity of the release, but in as much as this is music which has no time for a lot of preconceptions, that might be an inherent part of the band's intentions. The opening is where the Brotzmann reference comes into its own, but before the piece is over, the music's headlong rush is reminiscent of a band called Truman's Water, whose take on guitar rock is as singular as anything here.

The third part is shot through with off-the-wall humour, with the music's headlong momentum simultaneously in thrall to the moment even while the sonic assault goes on. Jason Nazary's drumming, buried in a mix which serves above all else to depersonalise individual contributions, monkeys around with meter while Andrew Smiley on guitar shows himself to be a shredder of the type for whom the riff is something to be avoided at all costs, perhaps because it signifies only an established order that has long since outlived its capacity to shock.

"Throat IV" is as close as the music gets to reflective. The wired nobility of Darius Jones
' alto sax and the tenor sax of Travis Laplante seems entirely at odds with the group's aesthetic but when the exposition evolves to take in the whole group, the level of interplay is such that the mood is maintained even while Smiley and Nazary get relatively hyperactive. By the time the track closes out however the effect is of static music purged of any meaning outside of the primal.

In view of what's preceded it, the vocal noises of "Throat VII" are a little anomalous. The collective gives 'throat' more to feral utterance than primal scream but this serves the purpose of taking down the density of the rest of the program, as if the band appreciates how difficult it is to get reconciled with dull reality.
author: Nic Jones

Editor's info:
This intergenerational partnership seamlessly meshes the talents of two of the most restlessly inventive and deeply gifted instrumentalists-composers-improvisers-leaders working today.

Darius Jones and Matthew Shipp are two of the most rightfully acclaimed instrumentalists-composers-improvisers-leaders working today, their Cosmic Lieder duo project seamlessly meshes these prodigious talents.

The Darkseid Recital is their brand new collection of cosmic lieder, triple distilled from NYC engagements at Jazz Standard and The Stone. It is yet another unimpeachably potent work, devoid of cliché.

“A fascinating blend of intellectual wizardry and emotional whimsy. Influenced as much by the alternately sleek and woolly fantasia of DC Comics (the source of many of the song titles) as from the clinical precision of Euro-classical music and the experim

The intergenerational partnership of alto saxophonist Darius Jones and pianist Matthew Shipp seamlessly meshes the talents of two of the most restlessly inventive and deeply gifted instrumentalists-composers-improvisers-leaders working today. They are also both rightfully acclaimed for same. This singular duo project was first revealed in 2011 on the 13-part song cycle Cosmic Lieder (AUM066), widely hailed as a wholly original and deeply compelling work of great emotional and intellectual heft, and seemingly arriving from the future. Since then Jones & Shipp have continued to develop and broaden their exclusive language live in performance. The Darkseid Recital is their brand new album of cosmic lieder, triple distilled from NYC engagements at Jazz Standard and The Stone. It is yet another unimpeachably potent work, devoid of cliché.
The songs’ approaches here range widely from entrancingly lyrical & gentle ear candy to liquid flows of notes designed to caress to a shredding intensity that can potentially be quite frightening. All of the songs are rendered with laser-sharp focus and intent toward catharsis, resulting in a whole that is both warmly accessible and uncompromisingly inventive.


Press response to their debut release, Cosmic Lieder: "A form of pure expression that transcends notions of genre or style." –Daniel Spicer, Jazzwise (UK)

“They pack more genuine drama into three minutes than many performers could create in an entire album.” –Jeff Jackson, Jazziz

"These duo performances are truly sympathetic and move at the molecular level, making each piece wonderfully dense with information and ideas." –Jason Bivens, Dusted

"This engrossing union fascinates for its emotional and conceptual richness. They both lock into a game of convergence and divergence that succeeds for their forceful individuality and unforced alchemy." –Kevin Le Gendre, BBC.com

"Lied in the singular simply implies song with some degree of literary quality behind it, but Lieder tend to deliver some kind of cyclical narrative, some sense of journey or soul’s progress, and that is exactly what these two remarkable musicians have created here: a sequence of out-of-body journeyings significant as much in their silences and elisions as in anything actually said, full of dark matter and tonal dust, interrupted by violent outbursts, punctuated by calms that seem prepared to run on forever." –Brian Morton, Point of Departure

muzycy:
Travis Laplante: tenor saxophone
Darius Jones: alto saxophone
Andrew Smiley: guitar
Jason Nazary: drums

utwory:
1. Throat I
2. Throat II
3. Throat III
4. Throat IV
5. Throat V
6. Throat VI
7. Throat VII

total time - 41:14
wydano: 2010
more info: www.aumfidelity.com