A-Kineton

opis:
Opis Wydawcy:
W połowie lutego ukaże się nowa płyta kolektywu kolektywu Kamila Patera, Rafała Gorzyckiego, Pawła Urowskiego i Irka Wojtczaka, artystów związanych z takimi zespołami jak Sing Sing Penelope, Contemporary Noise Sextet, Ecstasy Project czy Freeyo. Krążek będzie nosił tytuł A-kineton.
Muzycy w podobnym składzie nagrali w 2009 roku płytę Dziki Jazz z udziałem Aleksandra Kamińskiego na saksofonie, która otrzymała nominację do nagrody "Fryderyki 2010" w kategorii Jazz - Fonograficzny Debiut Roku. Tym razem pozycję saksofonisty przejął Irek Wojtczak znany ze współpracy z Leszkiem Możdżerem i Tymonem Tymańskim. Na płycie gościnnie wystąpił trębacz Maurycy Wójciński

Jazz Forum, 2012-07, ocena: * * * * 1/2:
"A-kineton" to druga płyta formacji dowodzonej przez gitarzystę Kamila Patera. Debiut sprzed trzech lat nagrany był w odrobinę innym składzie - bez gościnnego udziału trębacza Maurycego Wójcińskiego, a ponadto saksofon zamiast Irka Wojtczaka dzierżył Aleksander Kamiński. Tamten album (sygnowany nazwiskami muzyków, a zatytułowany "Dziki jazz") wypełniały nastrojowe, niekiedy nabierające mocniejszego i bardziej eksperymentalnego wyrazu utwory, nawiązujące do twórczości Billa Frisella czy balansującego na pograniczu postrocka i klimatycznego, nieco filmowego jazzu AlasNoAxis Jima Blacka, a także europejskiej melancholii w duchu ECM.
Niniejszy krążek znów korzeniami sięga - z jednej strony - gitarowych płyt ze stajni Manfreda Eichera, a z drugiej - estetyki nowojorskiego downtownu (jednakże w jego umiarkowanym wydaniu). To dzieło bardziej erudycyjne i dopracowane od poprzednika. Najkrócej rzecz ujmując można by rzec, że to nowoczesny groove'owy jazz (czy też jazz-rock), zarazem poetycki, ale i niepozbawiony pazura, a nawet odrobiny przewrotności.
Pater - autor większości kompozycji - ma talent do pisania doprawdy zgrabnych, nośnych tematów. Najciekawiej wypadają jednak te fragmenty, w których muzycy dają się porwać improwizacji - co realizują zawsze z pomysłem, czy to w momentach bardziej energetycznych, czy spokojniejszych, statycznych. Na pierwszy plan wybija się często świetny, wyrazisty sopran Irka Wojtczaka, wyśmienicie prezentują się jego dialogi z liderem. Gra samego Kamila nie poddaje się łatwemu zaszufladkowaniu - operuje on wieloma technikami, zróżnicowanym frazowaniem i brzmieniem - raz delikatnym i miękkim, a niekiedy szorstkim, czasem mocno przetworzonym. Ważne, że cały czas czuć jego dużą muzykalność (co w zasadzie można powiedzieć o wszystkich występujących tu instrumentalistach).
"A-kineton" nie jest jakimś przełomem czy objawieniem, ale to ze wszech miar rzetelna, przemawiająca bogatym językiem współczesnego jazzu, umiejętnie operująca emocjami, inteligentna płyta. Gratulacje!
autor: Łukasz Iwasiński