Petit Oiseau

Avant Jazz / Free Improvisation / Avant-Garde
premiera polska: 2021-10-18
kontynent: Ameryka Północna
kraj: USA
opakowanie: digipackowe etui
opis:
diapazon.pl:
William Parker nie próżnuje, ale w przeciwieństwie do Johna Zorna, któremu zdarza się częściej niż rzadziej wypuszczać płyty o co najmniej wątpliwej wartości artystycznej, on nie schodzi poniżej nieosiągalnego dla innych poziomu. Co do "Petit Oiseau" nie mam żadnych wątpliwości, iż jest to płyta znakomita, a przy tym jakże inna niż zachwalane przeze mnie "Double Sunrise Over Neptune". "Petit Oiseau" jest trzecim albumem w dorobku tego kwartetu po "O’Neal’s Porch" i "Sound Unity" i to co najbardziej się w niej rzuca w oczy, a raczej uszy to właśnie ta tytułowa muzyczna jedność.

Niezliczoną ilość razy różni recenzenci muzyczni, w tym również ja, za co biję się we własne piersi, pisali o niesamowitej interakcji między muzykami, chwytania w lot pomysłów partnerów muzycznych, podążania ich śladem i początkowaniu nowej akcji muzycznej, która stanowi inspirację dla następnej improwizacji. Czasami te określenia były wydawane na wyrost, albo były nieco przesadzone, ale nie w przypadku tej płyty.

Każdy, kto przesłuchał chociaż kilka nagrań Parkera z Hamidem Drakem, nie może zaprzeczyć, iż obecnie jest to z pewnością najlepsza jazzowa sekcja rytmiczna, a ich wzajemne odczytywanie intencji jest wręcz telepatyczne (wiem, że to kolejne oklepane określenie, ale nie znajduje niestety innego).

Recenzując "O’Neal’s Porch" Paweł Baranowski określił tę muzykę jako "lekką, łatwą i przyjemną". Nie sposób się nie zgodzić, że na najnowszej płycie kwartetu właśnie taką muzykę również możemy usłyszeć. Nie znaczy to oczywiście, że mamy do czynienia z muzakiem bądź jak to niektórzy określają kotlet jazzem. Chodzi o to, że muzyka jest przejrzysta, klarowna, nie wymagająca od słuchacza maksymalnego skupienia, a z drugiej strony niebanalna i w swojej "prostocie" niewymuszenie piękna.

Słuchając "Petit Oiseau" wielokrotnie złapałem się na tym, że za każdym razem skupiałem się na grze innego instrumentalisty i jakkolwiek czuję respekt i szacunek do mistrzowskiej sekcji rytmicznej, to dźwięki dobywane przez Roba Browna bądź Lewisa Barnesa mogą też przyprawić o zawrót głowy.

Cóż można dodać poza stwierdzeniem, że jest to kolejna znakomita płyta Williama Pakera - chyba nic.
autor: Robert Żurawski

Editor's info:
Petit Oiseau is the gorgeous and profound new album from the William Parker Quartet, released on October 14, 2008. Just as I was preparing to write up some notes to post here, I saw a review written by Ed Hazell and published on Point of Departure, an online music journal that is distinguished by its insistence on intelligent and well-considered writings on music. I thought I could not have put it better myself, so here!

'Bassist-composer William Parker's quartet may be the best working band in jazz today ... No one in the band ever simply marks time, there's a stream of invention from reed player Rob Brown, trumpeter Lewis Barnes, drummer Hamid Drake, and the leader that never lets up. Their notes seem to have a gravitational attraction to one another, they fairly slam together and fuse into one joyful sound. Every track [here] contains examples of their unexcelled collective and individual brilliance. On songs (Parker's term) such as the 'Groove Sweet' medley and 'Four for Tommy,' the music undergoes continuous, beautifully synchronized transformation, the foursome's elaborations on the melodic and rhythm elements of the tunes growing ever more urgent and celebratory ... There's something singing at the center of Parker's deep woody sound, something that animates his bass lines with an intense warmth and humanity, and it radiates outward through the group. The quartet embraces every possibility in the music with equal enthusiasm-pure sound, melody, groove, pulse, are all treated as viable modes of expression. Their liberated and disciplined use of the music's possibilities makes this a deeply hopeful and uplifting album.' -Ed Hazell, POINT OF DEPARTURE

muzycy:
William Parker: bass, cedar flute
Hamid Drake: drums, balafon & frame drum
Rob Brown: alto saxophone, B-flat clarinet
Lewis Barnes: trumpet

utwory:
1. Groove Sweet (Groove #7, Hamid's Groove, Daughters Joy)
2. Talaps Theme
3. Petit Oiseau
4. The Golden Bell
5. Four For Tommy
6. Malachi's Mode
7. Dust From A Mountain
8. Shorter For Alan

wydano: 2008
more info: www.aumfidelity.com