Uncharted Territories [2CD]

Straightahead / Mainstream Jazz
premiera polska: 2021-09-01
kontynent: Europa
kraj: Anglia
opakowanie: ecopackowe etui
opis:
JazzPRESS:
Dave Holland to nazwisko, które jest znane chyba każdemu miłośnikowi jazzu na świecie. Można by długo rozwodzić się nad artystami, z którymi brytyjski muzyk współpracował, i albumami, w których nagraniu wziął udział – a są wśród nich nie tylko płyty ważne, ale i te absolutnie najważniejsze w historii gatunku. Jednocześnie wydaje mi się, że kontrabasista w powszechnym odbiorze funkcjonuje głównie na dwóch płaszczyznach – jako muzyk zespołu Milesa Davisa i jako sztandarowy artysta wytwórni ECM. Niemniej Holland udowodnił wielokrotnie, że jest nie tylko kontrabasistą-muzykiem sekcji, ale także kontrabasistą-liderem, eksperymentatorem i solistą.

Przyznam szczerze, że nie śledziłem najnowszych działań artysty ze szczególną uwagą – po średnio udanej próbie reanimacji jazz rocka na albumie Prism mój entuzjazm w stosunku do nowych propozycji Brytyjczyka przygasł. Owszem, duetowe nagranie z Kennym Barronem z roku 2014 przypadło mi do gustu, ale już zarejestrowaną z Chrisem Potterem, Lionelem Loueke i Ericem Harlandem płytę Aziza sprzed dwóch lat całkowicie przeoczyłem i odkryłem ją dopiero przy okazji poszukiwań informacji do niniejszego tekstu. Możliwe, że jest to spowodowane zmianą wydawcy na niezbyt dobrze u nas promowany label Dare2 Records (który jest rodzinnym przedsięwzięciem muzyka), bo krążka nie uświadczyłem na żadnej sklepowej półce, a w sprzedaży internetowej dostępny jest wyłącznie jako zamówienie z importu. Nie zanosi się, aby najnowszy album artysty był łatwiejszy do zdobycia, ale domyślam się, że dystrybutorzy mają pewne obawy przed wprowadzaniem do oferty muzyki w odbiorze niełatwej, do tego szczelnie wypełniającej aż dwa dyski kompaktowe.

Do nagrania Uncharted Territories Holland zaprosił muzyków, których nazwiska powinny być gwarancją dźwięków jednocześnie nieszablonowych, kreatywnych, a przy tym – jak wspomniałem wyżej – nie najłatwiejszych w odbiorze. Evan Parker, Craig Taborn i Ches Smith, mimo że są przedstawicielami dwóch różnych pokoleń, to o muzyce, a w szczególności o jej kreatywnej odmianie, zdają się myśleć w bardzo zbliżony sposób. I choć mówi się, że nazwiska nie grają same, to ja nigdy nie czułem się zawiedziony, sięgając po płyty podpisane przez artystów współtworzących brzmienie najnowszego wydawnictwa Dave’a Hollanda, i jestem przekonany, że to jedni z najlepszych kandydatów na daleką muzyczną wyprawę.

Terytoria, które bada ten angielsko-amerykański ansambl, są umiejscowione gdzieś na obrzeżach muzyki freejazzowej, tam, gdzie kończy się mapa znanego nam lądu, i choć wyprawa to wymagająca, któż może podołać jej lepiej niż doświadczeni weterani wspierani przez jednych z najciekawszych instrumentalistów średniego pokolenia? Oczywiście, jak każde tego typu przedsięwzięcie i to niesie ze sobą ryzyko trafienia na mielizny. Wątpliwości może budzić fakt zaserwowania improwizacji czwórki muzyków w tak obszernej formie, jednak jeśli już ktoś decyduje się sięgać po tego typu dźwięki, musi liczyć się z tym, że będą wymagały one nieco czasu i skupienia.

Uncharted Territories należy jednak do albumów, do których można podchodzić na kilka sposobów. Słuchany w całości rzeczywiście wymaga sporego wysiłku włożonego w przebrnięcie przez ponad dwie godziny muzyki, jednak i poznawany wyrywkowo potrafi dostarczyć wiele satysfakcji, pozwalając przy tym odbiorcy kreować nowe układy z jego elementów. Swoboda wykonawcza przekłada się tutaj na swobodny sposób odbioru. W moim odczuciu Holland z kolegami nie serwuje słuchaczom twardo zdefiniowanej zamkniętej całości, a raczej zbiór, z którego można dowolnie wybierać, niejako tworząc ten album dla siebie i po swojemu.

Nie umniejsza to jednak płynności dźwięków, z którymi obcujemy na najnowszej płycie kontrabasisty – to nie wyrywne i dzikie free, a raczej kontemplacyjna wariacja na temat muzyki swobodnie improwizowanej. Zachowanie owej płynności jest tym bardziej godne uwagi, że nie mamy tu, wbrew pozorom, do czynienia z regularnym kwartetem. W kolejnych fragmentach albumu nie zawsze słuchamy wszystkich czterech muzyków. Pojawiają się oni w różnych zestawieniach – także jako duety i tria, a dodatkowym smaczkiem, ale i znakiem czasów jest elektronika, którą Craig Taborn operuje z wyczuciem i nawet pewną dyskrecją.

W Uncharted Territories jest coś, co każe mi myśleć o albumie w kontekście baśniowo-bajkowym. Odrealniona, nieostra narracja zmusza słuchacza do uruchomienia wyobraźni. Brak zapamiętywanych fraz nie jest tu wadą – przyczynia się raczej do zatopienia w muzyce i pozwala ruszyć w podróż na równi z artystami. Z góry trzeba jednak wziąć pod uwagę, że jest to wyprawa dla słuchaczy, którzy nie boją się nawigować bez wyraźnych wytycznych i mają za sobą zdobycie nieco mniej wymagających punktów na mapie muzyki jazzowej. W przeciwnym przypadku może się okazać, że zostają bezradni niczym turyści w nieznanym sobie terenie, bez potrzebnego sprzętu i umiejętności, a właśnie zapada zmrok, który nie wiadomo, co przyniesie.
autor: Rafał Zbrzeski (dziennikarz Radia Kraków)

Editor's Info:
UNCHARTED TERRITORIES reunites Dave Holland with saxophonist Evan Parker, a longtime friend from their early days in London. They are joined by Craig Taborn, on piano and electronics, and Ches Smith on percussion. In addition to quartet improvisations, they also broke off into every possible subset of duo and trio configurations. The group also recorded two compositions by Smith and one by Holland.The resulting 23 tracks present a series of deep, multi-layered conversations between the musicians, some of whom were interacting for the first time. credits

DwonBeat * * * *:
On this triple-vinyl set (or two-CD alternative), bassist Dave Holland returns to the improvising freedom of his early years, a period in the late 1960s and early ’70s, when he worked with Chick Corea’s Circle and the Spontaneous Music Ensemble. On Uncharted Territories, Holland rekindles that SME collaboration with saxophonist Evan Parker, alongside a pair of younger Americans, keyboardist Craig Taborn and percussionist Ches Smith.

The results linger between free improvisation and what used to be more popularly termed “Third Stream.” Parker occasionally moves toward his trademark spiraling, but just as often paints a tonally rounded tenor picture, exploring lyrically rich routes. When Smith switches to hard kit-drumming, and Taborn sits out, the results can sound remarkably close to Parker’s trio with Barry Guy and Paul Lytton. The joy of having 23 tracks is that just as many approaches are available, from soft, tentative transparency to agitated, emphatic spikiness.

“QT12” offers a free-jazz scamper, all hands full-tilt, whereas “Organ-Vibes W1” involves a delicate gathering of tones, Taborn highlighting the percussiveness of his keys, Smith producing an eerie shimmer that would be at home on a soundtrack to one of Roger Corman’s old Edgar Allan Poe movies. During the course of these sessions, it’s exciting to hear Holland move back toward abstraction, but it’s equally desirable to find Parker in a jazzier setting.
By Martin Longley

muzycy:
Dave Holland - Bass
Evan Parker - Tenor Sax
Craig Taborn - Piano, Keyboards, Organ and Electronics
Ches Smith - Percussion

utwory:
CD1:
1. Thought On Earth 07:37
2. Piano - Bass - Percussion T1 05:47
3. Q&A 04:40
4. Tenor - Percussion W2 03:25
5. QT12 06:10
6. Tenor - Bass W3 02:44
7. QW2 08:17
8. Tenor - Piano - Bass T2 05:36
9. Organ - Vibes W1 06:14
10. Bass - Percussion T2 05:07
11. Tenor - Piano - Percussion T1 09:34

CD2:
1. QT13 06:25
2. Tenor - Bass - Percussion T2 04:10
3. Piano - Percussion W3 05:01
4. QT5 06:54
5. Tenor - Bass W1 04:16
6. Piano - Bass - Percussion T2 05:36
7. Unsteady As She Goes 05:39
8. Bass - Percussion T1 06:02
9. QW5 02:26
10. Tenor - Bass - Percussion T1 05:18
11. Tenor - Bass W2 03:46
12. QW1 10:06

wydano: 2018-05-11
more info: www.ecmrecords.com
more info2: www.daveholland.com