With The Wide Hive Players

opis:
multikulti.com:
Kto by przypuszczał, że w drugiej dekadzie XXI wieku usłyszymy tak znakomitą dawkę fuzji muzyki funk i hippisowskiej psychodelii w jazzowym ujęciu, czego tu nie ma, blues, rock, soul i jazz tak orzeźwiająco zagrany...

Ten siedmioosobowy skład jazzowych wyjadaczy na z górą godzinnej płycie, zmieścił niewyobrażalną wprost dawkę atomowej energii i instrumentalnych szarży. Coryell dokonał rzeczy niemożliwej, z pełnym ognia i furii materiałem muzycznym, ale też z przesłaniem duchowym z tamtych pionierskich czasów dał dowód, że pewne Wartości w światowej kulturze pozostają nieprzemijalne. Wyśmienita płyta, nie tylko dla fanów muzyki jazz funk!

Nazwisko Larry’ego Coryella znane jest zwłaszcza miłośnikom jazz fusion. Niezwykła energia, oryginalne frazowanie i wyjątkowa wrażliwość to charakterystyczne elementy jego stylu gry, który zapoczątkował wykształcenie się nowego muzycznego gatunku, określanego mianem jazz-rocka. Od kilku dekad Larry Coryell jest inspiracją dla kolejnych pokoleń, a wpływy jego muzyki zauważalne są także w twórczości gitarzystów grających bluesa, rocka czy country. Dla samego Coryella największe znaczenie miała muzyka Cheta Atkinsa, Chucka Barry’ego, Johna Coltrane’a i Wesa Montgomery’ego, dzięki której postanowił zostać profesjonalnym gitarzystą.

Pierwszych nagrań dokonał w 1966 r. z zespołem Chico Hamiltona. W latach 1967–1968 grał z zespołem wibrafonisty Gary'ego Burtona. W 1969 r. był członkiem koncertującej grupy Jacka Bruce'a Jack Bruce & Friends.
Później tworzył własne zespoły jazzrockowe, takie jak Foreplay czy Eleventh House. W 1975 r. porzucił gitarę elektryczną i zaczął grać na gitarze akustycznej, nagrywając często w duetach i triach z innymi gitarzystami, takimi jak Philip Catherine, John Scofield, Joe Beck, Steve Khan czy John McLaughlin. W połowie lat 80. zakładał The Guitar Trio z Johnem McLaughlinem i Paco de Lucią, zastąpił go Al di Meola.


Płyta Larry Coryell "With The Wide Hive Players" dostępna jest na dwóch formatach:
standardowe CD i Vinyl 1LP


JazzTimes
(. . .) 'Return of the Shirtless' is the requisite meaty slab of funk, with fat horns, a fuzzy Fender Rhodes and crunchy electric guitar (. . .)

popmatters.com
(. . .) It’s an assured album, one that doesn’t make waves yet has a lot going for it in so many other areas. It won’t make anyone completely forget about those whacky Eleventh House days, but Larry Coryell with the Wide Hives has its small, subversive powers. The Wide Hive Players themselves don’t put a whole lot of blood on the line. So if Larry Coryell with the Wide Hives came out this decent, imagine if the band were to go for broke (. . .)

somethingelsereviews.com
(. . .) Coryell has made several returns to his fusion beginnings over the years, but it took this little house band from Berkeley to bring him back with the full-on fire, fury and spirit of those pioneering times. You don’t even have to be a fan of his or a guitar afficionado to dig this disc, anyone who likes that old school funky rock-jazz with a few delectable diversions will find a lot to like about it. The old Larry Coryell, the Father of Fusion Guitar, is back (. . .)

Editor's info:
After 45 years of making records, Larry Coryell may have just cut his best one ever. Larry Coryell with the Wide Hive Players is a collaboration with this Bay Area-based rhythm and horn section, and the results are astonishing. Throughout the 13 tracks, Coryell raises his freak-?ag high and ably resurrects the sound of pre-Mahavishnu fusion with style and precision. The correct elements are here – slightly grungy guitar tones, funky brass arrangements, sexy Fender Rhodes piano licks, and grooves to die for. Atop it all, Coryell jams with joyous abandon, mixing blues, rock, soul, and complex jazz phrases as only an old ’60s master can. No wonder he’s regularly touted as “the godfather of fusion” (if you’re in doubt, listen to landmark jazz-rock LPs like Chico Hamilton’s The Dealer from 1966,
or the Free Spirits’ Out of Sight and Sound from ’67).

Now, back to the present. Cue up “Terco” for a good example of Coryell’s acid-fusion nirvana. A deep, urban vamp provides the perfect backdrop for him to get funky with badass bends, post-bop phrases, and a not-quite-clean tone that evokes a gritty city scene. “The Last Drop” does what is unthinkable to today’s musicians, but which is to mix horns, Hammond organ, and acoustic guitar in a jazz tune. Larry smokes his solo nevertheless, playing without any trace of post-modern irony, he just delivers a great acoustic improv over an interesting harmonic situation. On “The Return of Shirtless,” the accent is on classic R&B á la Blood, Sweat & Tears or the Electric Flag, with Coryell employing a phase shifter to brilliant effect on a series of nasty solos. And in “Moose Knuckles,” you may think you’ve stumbled over a vintage jam from Terry-Kath-era Chicago or the original Steely Dan lineup – it’s a veritable time machine back to days of taste and tone.

After listening to Larry Coryell with the Wide Hive Players a few times, you may smack yourself on the forehead as you realize how hip fusion guitar was before speedsters like John McLaughlin and Al Di Meola cranked it through a Marshall stack. Cut by cut, Coryell reminds us that the genre’s true roots lie in hard bop, blues, ’60s soul, and funk music, not hard rock and prog (the retro typeface and artwork on the cover are no accidents either, allowing us to visually reconnect with old-school fusion in all its trippy, hash-fueled glory). The coup de grâce is that at age 68, Coryell is making some of the most exhilarating, ballsiest music of his career. Hats off, too, to the amazing Wide Hive Players for giving him plenty of room to prove he’s still got it.

by Pete Prown, Vintage Guitar