Niels Vincentz, Cameron Brown, Billy Hart & Tom Harrell: Is That So?

Straightahead / Mainstream Jazz
premiera polska: 2014-02-28,
Wydawnicto Audiofilskie
kontynent: Europa
kraj: Dania
opakowanie: digipackowe etui
opis:
multikulti.com:
Kilka lat temu duński magazyn Jazz Special nazwał saksofonistę Nielsa Vincentza "...jedną z najlepiej strzeżonych tajemnic w duńskiej jazzu...". Przez bardzo długi okres bowiem pozostawał on zupełnie nieznany, przez lata całe zresztą nie był aktywnym, koncertującym muzykiem. Prawie 14 lat temu zarejestrował on w Nowym Yorku materiał w trio z basistą Cameronem Brownem i perkusistą Billym Hartem, który - z rozmaitych powodów - ukazał się dopiero w 2011 roku. Entuzjastyczne przyjęcie skłoniło muzycznych partnerów do ponownego spotkania i oto otrzymujemy, która tylko potwierdza entuzjazm krytyków nad debiutanckim albumem tria.

Duński saksofonista jest nie tylko instrumentalistą - Vincentz nie sięga po standardy (z dwoma wyjątkami - jednym z nich jest triowa improwizacja), ale z uporem maniaka eksploruje własny dorobek kompozytorski. Nie są to kompozycje na miarę uniwersalnych standardów i w moim odczuciu do tej warstwy płyty muzycy nie będą powracać. Nie spotkamy się raczej z kompozycjami lidera tego nagrania na płytach innych muzyków. Nie będą do nich powracać i nagrywać. To nie znaczy, że są złe, nie. Nie są uniwersalne - napisane dokładnie na ten instrumentalny i osobowy. Ale przez to powinny być tym bardziej cenione - cóż bowiem łatwiejszego niż sięgnąć po standardy - sprawdzone i wszystkim znane - i nagrać album? W taką formułę jak ta potrzeba włożyć o wiele więcej wysiłku. Dotyczy to także słuchaczy - wszak lubimy tylko te utwory, które już świetnie znamy. Ciekawe aranżacje poszczególnych tematów - mimo wspomnianego już braku chwytliwych i przebojowych tematów - sprawiają, że powraca się do tej płyty bardzo często i z niekłamaną przyjemnością.

Trio - mimo okazjonalnego spotkania - gra niczym jeden organizm i wydaje mi się, że płyta ta nie potrzebuje więcej słów i rekomendacji. Jeżeli szukają Państwo maintreamowego jazzu, z niebanalnymi kompozycjami, wymagającego jednak odkrywania smaczków i niuansów, muszą Państwo sięgnąć po ten album. Warto!


Hi Fi i Muzyka - ocean: Muzyka * * * */ Realizacja * * * *com:
„Is That So?” nie jest nowością, od jej wydania minął już rok z okładem. Nie ma to jednak chyba znaczenia dla fanów jazzu, którym obca jest strategia koncernów płytowych, zakładająca, że ważne jest tylko to, co tu i teraz.
Niels Vincentz to saksofonista mieszkający w Danii, ale ukształtowany muzycznie w USA. Słychać to zresztą w jego grze. Nie ma w niej nic z charakterystycznej dla skandynawskich muzyków melancholii czy nostalgii. Vincentz gra raczej frazami krótkimi, nerwowymi, chciałoby się powiedzieć: miejskimi. Wrażenie podkreśla iście atomowa sekcja rytmiczna, złożona z weteranów amerykańskiego jazzu – kontrabasisty Camerona Browna i perkusisty Billy Harta. Zakrawa na paradoks, że najbardziej nostalgicznie, klasycyzująco i introwertycznie brzmi tu rodowity Amerykanin z Illinois – trębacz Tom Harrell. On jednak jest postacią bardzo specyficzną – od lat boryka się ze schizofrenią paranoidalną. Gra na instrumencie to dla niego jeden ze sposobów walki z tą poważną chorobą. Jest przy tym niezwykle wrażliwym, delikatnym artystą, który operuje drobnymi niuansami, skupiając się raczej na detalach brzmieniowych i urodzie frazy niż na instrumentalnej wirtuozerii. Cała ta personalna konstelacja powoduje, że „Is That So?” jest intrygującą płytą, przy której nie sposób się nudzić.
autor: Marek Romański
Editor's info:
A few years ago, the Danish magazine Jazz Special called Niels Vincentz “one of the best kept secrets in Danish jazz”... This is no longer true! Almost 14 years ago Vincentz recorded in New York in a trio format with bassist Cameron Brown and drummer Billy Hart. For various reasons the recording was not released by the SteepleChase label before late in 2011. It was titled EARLY REFLECTIONS and it was received ecstatically. The trio got together again and in 2012 they went on a tour, which ended with the recording of GRAVITY. Since then they have played jobs on both sides of the Atlantic, and on their third album, IS THAT SO?, recorded in New York in autumn 2013 and featuring trumpeter Tom Harrell. Vincentz’s collaboration with Brown and Hart has received due acclaim, and the accolades will surely be no less for their new release.

IS THAT SO? is distilled jazz. The music cuts to the bone and is stripped of anything irrelevant and superfluous. The album features interaction on the highest level. Fronted by Danish saxophonist Niels Vincentz, the music leans on the tradition known from piano-less trios. Vincentz enjoys the sound of sax, bass and drums without a harmony instrument. He likes the naked expression. With inspiration ranging from Sonny Rollins and Steve Lacy to the sound of early free jazz, the trio follows its own path. Augmented by Tom Harrell on most tracks, they have gained new explosive dimensions of expression in a repertoire consisting of Niels Vincentz originals supplemented by two Cameron Brown tunes, “Baby Suite” and “Is That So”, and Ted Dameron’s “Hot House”.

Billy Hart is 73, Cameron Brown is 70 and Tom Harrell is 67, so 43-year old Vincentz has not chosen a group of kids. Their enormous experience brings the best out in a saxophonist who likes playing in the now. When you play with musicians on their level of accomplishment, a lot of things become possible, Niels Vincentz explained to Jazz Special. When playing this kind of music, there are always a lot of factors tahat are out of your control – whether it’s biorhythms, chemistry or whatever. It isn’t something you can control by will power.

Stylistically, Niels Vincentz has one leg in mainstream and one in an open, free expression. Born in Connecticut, USA, he grew up in Odense in Denmark and has moved around a lot. First he moved to another Danish city, Arhus, and later to Copenhagen, where he took his diploma from The Rhythmic Conservatory. Then he moved to New York where he worked as a musician. When he returned to Denmark, he settled in the countryside of Jutland, which he loves just as much as The Big Apple. He has played with just about everybody on the Danish jazz scene. There is so much happening on the drum kit, that it almost makes you dizzy. Billy Hart is a true legend and requires no further presentation after five decades as one of the most popular musicians in jazz, sought out by everyone from Miles Davis to Herbie Hancock, from Stan Getz to Charles Lloyd and Eddie Harris. The list is long, and he has often visited Denmark, where his work with Niels-Henning Orsted Pedersen, Doug Rainey and Ben Besiakov is remembered with special fondness. Billy Hart is a great musician, incredibly dynamic and quick to act on any idea, and always playing for the group and the music, leaving plenty of space for Cameron Brown’s rich bass.

Brown is another veteran of half a century emerging from the progressive jazz jungle in New York. A life-long affair with his bass has lead him through associations with Art Blakey, Don Cherry, Dannie Richmond, George Adams and Don Pullen, Joe Lovano, Don Byron, and not least Sheila Jordan, with whom he has a revered and well-known duo collaboration.

Trumpeter Tom Harrell is a very special musician. Despite his schizophrenia, his playing has an almost unbelievable presence and impressive depth. Despite his age, he is still among the most important trumpeters in the world. He started out in the orchestras of Stan Kenton and Woody Herman, played in Horace Silver’s band and spent a number of years with Phil Woods’ quintet. He also leads his own bands.

“... this trio is close to exceptional in interplay, tension/relaxation, dynamics [...] It says a lot about Vincentz, that he seems on a par with his much more experienced collaborators. It is extremely convincing.” – Jazz Special

“... saxophonist Niels Vincentz with bassist Cameron Brown and the wild drummer Billy Hart, lift your wig. For the past ten years, Vincentz has won an increasingly strong position in the already overloaded Danish jazz scene.” – Politiken

“There is a perfect balance here: nothing is overplayed nor underplayed [...] Vincentz is centered and focused, and it is easy to hear why these Americans dig him.” – Downbeat

muzycy:
Niels Vincentz: tenor sax
Cameron Brown: double bass
Billy Hart: drums
Tom Harrell: trumpet

utwory:
1. Jericho Rose
2. Haiku
3. Hot House
4. Cecilie
5. Modal Dancer
6. Baby Suite
7. Raison D’etre
8. Is That So?

total time - 58:24
wydano: 2014-02
more info: www.sundance.dk