Old Land

opis:
Opis Wydawcy:
Old Land to najnowszy autorski projekt artystyczny Piotra Wojtasika oscylujący pomiędzy jazzem, world music a african music. U boku lidera muzyczne legendy – Billy Hart, Kirk Ligtsey, Essiet Okon Essiet i inni. Prezentacja podczas tarnowskiego festiwalu będzie koncertem premierowym.

Piotr Wojtasik – trębacz i kompozytor
Wielokrotnie nagradzany „Fryderykiem” (polskie Grammy), „Jazzowym Oscarem” (nagroda Telewizji Polskiej) w kategoriach: najlepszy polski artysta i najlepszy album jazzowy rok, oraz „Mateuszem” (nagroda Polskiego Radia). Wielokrotnie wygrywał również w dorocznych ankietach „Jazz Top” magazynu „Jazz Forum” jako najpopularniejszy polski jazzman.

Piotr Wojtasik nieprzerwanie od kilkunastu lat rozwija swoja karierę artystyczną nagrywając i koncertując u boku największych światowych gwiazd jazzu jak: Billy Harper, Kenny Garrett, Gary Bartz, Dave Liebman, Victor Lewis, Daniel Humier, Joachim Kuhn, Michel Donato i wielu innymi. Łącznie ma na swoim koncie nagranie ponad stu albumów muzycznych, z czego siedem pozycji stanowią jego autorskie krążki. Koncertował niemalże na wszystkich najważniejszych festiwalach i imprezach jazzowych świata od USA i Kanady poprzez scenę europejska kończąc na Afryce.

Billy Hart - perkusista
Ur. 1940-11-23, Waszyngton (USA)
Hart (właściwe nazwisko William W. Jabali) jest perkusistą samoukiem, który swój pierwszy jazzowy kontrakt otrzymał od wokalistki Shirley Horn. Po blisko trzech latach wspólnych koncertów Hart stał się często zapraszanym do współpracy muzykiem.
Już w 1964 r. koncertował z Jimmym Smithem, później z Wesem Montgomerym, Eddiem Harrisem, Pharoahem Sandersem i Marian McPartland, by w 1970 r. podjąć (blisko trzyletnią) współpracę z Herbiem Hancockiem.
W 1973 r. współpracował z McCoyem Tynerem, a rok później rozpoczął trwającą z przerwami do 1980 r. współpracę ze Stanem Getzem.
Przez wiele sezonów związany z duńską oficyną fonograficzną Steeplechase Records, dla której zrealizował wiele nagrań z gigantami jazzu: Milesem Davisem (1972), Jimmiem Rowlesem (1976), Nielsem-Henningiem Orstedem Pedersenem (1977-79), Clarkiem Terrym, (1979), Lee Konitzem (1979), Chico Freemanem (1980-82) i Jamesem Newtonem (1982-85).
Z perkusistami Freddiem Waitsem i Horace'em Arnoldem założył grupę Coloquium III, eksperymentalną, warsztatową formację perkusyjną. Najpewniej odnajduje się w bopie i modern jazzie, ale także w stylistyce jazz rocka i skrajnej, freejazzowej awangardy.

Wybrana dyskografia:
Jazz It's Magic (1957, z Curtisem Fullerem)
Mwandishi (1970, z Herbiem Hancockiem)
On The Corner (1972, z Milesem Davisem)
Live At Montmarte (1977, ze Stanem Getzem)
Live At Montreaux (1980, z Mingus Dynasty)
Luella (1983, z Jamesem Newtonem)
Commin' Home (1984, z Larrym Coryellem)
Enchance (1989)
Amethyst (1993)
Oceans Of Time (1997)

Kirk Lightsey - piano
Jako jazzman zaczął pracować w połowie lat 50., akompaniując najczęściej wokalistom, najpierw w Nowym Jorku (Melba Liston, Ernestine Anderson), następnie (na początku lat 60.) na Zachodnim Wybrzeżu (Damita Jo, Lovelace Watkins, O.C. Smith). W 1965 r. nagrywał z saksofonistą bebopu Sonnym Stittem, rozpoczął też współpracę z Chetem Bakerem (nagrali wspólnie pięć doskonałych albumów). Na początku lat 80 kariera Lightseya uległa znacznemu przyśpieszeniu, na cztery lata bowiem wszedł do zespołu Dextera Gordona (1979-83). Potem pracował z trębaczem Donem Cherrym, gitarrystą, Jimmym Raineyem (1983) i błyskotliwymi tenorzystami Cliffordem Jordanem i Jamesem Moodym, nagrywał takie i koncertował z chicagowską grupą The Leaders (trębacz Lester Bowie oraz saksofoniści Arthur Blythe i Chico Freeman). Zdobył reputację doskonałego solisty i nieprzeciętnego improwizatora. Doskonałymi przykładami są albumy "Isotope" (standardowe trio wzbogacone plejadą instrumentów perkusyjnych) oraz "Everything Happens To Me" (romantyczna sesja w rytm jazzu Cheta Bakera).

jazzarium.pl:
„Zbiorę 10. osobowy ensemble i nagram swoją najlepszą, dotychczasową płytę”. – tak zdecydowanie mógł wyglądać plan Piotra Wojtasika, przed nagraniem albumu „Old Land”. To muzyka najwyższych lotów: demoniczna, natchniona, ekspresyjna i bardzo emocjonalna.

Do swojego najnowszego projektu, Piotr Wojtasik zaprosił dziewięciu nieokrzesanych muzyków, istne jazzowe kolegium: Grzegorza Nagórskiego (puzon), Johna Betscha i Billy’ego Harta (podwójna perkusja), Sylwestra Ostrowskiego (saksofon), Kirka Lightseya (perkusjonalia), Essieta Essieta (kontrabas). Wizerunek projektu zaostrzają zaś ekspresyjne do granic możliwości, śpiewające nimfy: Angelika Anozie, Anna Maria Mbayo, Marta Florek. Panie te, za pojęcie „wokalistka jazzowa” z pewnością by się obraziły. Wydawane przez nie czyste emocje są naturalnym spoiwem dla reszty super grupy. Nad całością czuwa natomiast doświadczony lider, aranżer, kompozytor i trębacz – Piotr Wojtasik.

Old Land to tytuł bardzo adekwatny. Na płycie znajduje się bowiem 6 opowieści z dawnego świata. We wszystkich utworach zawarta jest przeszłość, rdzenne emocje, pierwotna ekspresja. Każdy z nich to osobna historia, przedstawiona jednak za pomocą tych samych, doskonale dobranych, przefiltrowanych słów: przejmujące wokalizy, podwójna perkusja nadająca uzależniający puls, coltrane’owski styl saksofonisty, a nad tym wszystkim unoszący się dźwięk długich, wysokich rejestrów Wojtasika. Kompozycje mają bardzo czytelną konstrukcję, są raczej długie (średnio 10 minut), a ich cechą charakterystyczną, jest wykonawcze uniesienie. Cały album brzmi niczym zapis z obrzędu, odprawianego przez grupę 10. szalonych aborygenów. Jest bardzo demoniczny, tętni życiem. Słuchać tego albumu, to jak uczestniczyć w gorącym, historycznym wydarzeniu, ze świadomością, że dzieje się coś przełomowego i wzniosłego.

Za kompozycje odpowiada lider grupy. Każda z powodzeniem mogłaby zostać promującym płytę singlem. Są unikalne. To wszystko przez rozbudowane frazy, łączące wielokulturowe wątki: egzotykę, jazz mainstreamowy, big bandowe motywy, elementy muzyki free we fragmentach improwizowanych. Muzycy na tym albumie są jednym wielkim, tętniącym życiem organizmem. Są optymalnie zespoleni: dźwiękowo i ekspresyjnie. Silniej, więcej, bardziej, lepiej – po prostu się nie da.

Piotr Wojtasik nie lubi udzielać wywiadów, stroni od prasy, nie ma nawet oficjalnej strony internetowej. Jednak cały czas, nieustannie od ponad 30 lat jest jednym z czołowych, najbardziej rozpoznawalnych trębaczy w Polsce. Nie dziwota, skoro nagrywa albumy klasy „Old Land”. Polecam pod choinkę, dla kogoś, kogo naprawdę się ceni.
autor: Marta Jundziłł