Joo Kraus & The SWR Big Band: Public Jazz Society

opis:
multikultiproject.blogspot.com, 2016-05, ocena: * * * * *:
"Płyta niemieckiego trębacza Joo Krausa zarejestrowana wraz SWR Big Band to prawdziwy samograj. Kraus sięga bowiem do popowych tematów, z wielką maestrią instrumentalizuje je na duży zespół i nagrywa z tak niesamowitą energią, że czasem muzyka zatyka dech w piersiach.

Ten trębacz pierwszą płytę pod własnym nazwiskiem nagrał w roku 2003, ale był juz wtedy wielce doświadczonym instrumentalistą i liderem. Wcześniej był wszak połową Tab Two – zespołu acidjazzowego, który założył na początku lat 90. wraz z basistę Hellmutem Hattlerem. Pierwszy wyraz nazwy zespołu był skrótem od "Trumpet and Bass", a "Two" oznacza dwóch wykonawców (reszta muzyki była wykonywana na instrumentach elektronicznych). Razem byli obok US3 uznawani za ikony acid-jazzu. Stworzyli swój niepowtarzalny styl, który określali mianem "Hip-jazz" – połączeniem hip-hopu i acid-jazzu. W ich utworach często było słychać typowo hiphopowy wokal – zawsze po angielsku z elementami francuskimi, co było spowodowane znaczącym wpływem amerykańskiej kultury na muzyków w czasie młodości ich rodziców, gdyż mieszkali oni w Ulm w amerykańskiej strefie okupacyjnej Niemiec.

Ale i później był niesłychanie aktywny - współtworzył Kraan, Soulounge, Jazzkantine oraz słynne De Phazz. Jego muzyczne pomysły, brawurowa gra na trąbce oraz charakterystyczne brzmienie usłyszeć można w nagraniach zarówno jazzowych Pee Wee Ellisa (album "Diffrent Rooms"), grupy Passport Klausa Doldingera, albumach Johanesa Endersa ("Human Radio"), Petera Fesslera ("Lovers, Fools & Dreamers"), ale także w rockowych formacjach BAP, Furry In The Slaughterhouse, a nawet w nagraniach Nany Mouskouri i Tiny Turner.

W 2003 roku Joo Kraus po raz pierwszy nagrał płytę z big-bandem SWR - bestsellerowy album "Public Jazz Lounge", w którym nu-jazzowym brzmieniom poddał wielkie standardy jazzu ("Birdland" Joe Zawinula),soulu ("Gataway" grupy Earth, Wind & Fire) a nawet pop-rocka ("Venus As A Boy" Bjork, "Love Is All We Need" Mary J. Bliges ). ALe sięgał i do latin-jazzu - tak w nagraniach bigbandowyych, jak i płytach z innymi wykonawcami. Album "Sueno" jest specyficznym ukłonem w stronę tradycji Buena Vista Social Club i zaproszeniem do wspólnej muzyki Omary Portuendo, Compaya Segundo oraz muzyków legendarnego Afro-Cuban Allstars. Czy też ostatnio, gdy zarejestrował płytę z Omarem Sosą oraz Gustavo Ovallesem.

Ostatnio odchodził on od acid-jazzu i hiphopu, ale w dalszym ciągu interesowały go elektroniczne brzmienia i mieszanie ich z akustycznym instrumentarium. No i szczególnie mocno interesowała go pop-kultura czego owocem jest i ten, zrealizowany wraz z big-bandem album.

Tym albumem powraca do współpracy z SWR-big band i sięga po piosenki znane z rozgłośni każdemu, kto słuchał radia w latach osiemdziesiątych - po "In the Stone" autorstwa Davida Fostera, "Let's Dance" Davida Bowie, dwa utwory Michaela Jacksona: "Don't Stop'till You Get Enough" oraz zamykający płytę "Black or White", ale i znaną z interpretacji Simona i Garfunkela balladę "Scarborough Fair". Za starszych szlagierów znaleźć tu można "Birdland" Joe Zawinula oraz cudownie pastelowe "Bolero" Maurice'a Ravela. Całości dopełniają trzy kompozycje Krausa i Ralfa Schmida, stworzone jednak silnie w duchu aranżowanych przebojów - z motoryczną sekcją rytmiczną i dętą, kipiące energią i łatwo zapadające w pamięć zgrabną melodyką.

To płyta od której uwolnić się nie sposób, tylko co powiedzieć znajomym miłośnikom jazzu, gdy pod nosem nuci się "Black or White" Michaela Jakcsona? Świetny album!"
autor: Józef Paprocki