Romance Language

opis:
longplayrecenzje.blox.pl:
Urodzony w 1958 roku saksofonista jazzowy i kompozytor Kirk Whalum znany jest poza światem jazzu z wspólnych koncertów i płyt nagranych z Whitney Houston (album: ''I'm Your Baby Tonight'', 1990 czy tenor Whaluma w jednym z największych przebojów Houston: "I Will Always Love You" z filmu:''Bodyguard'', 1992) oraz z gigantycznych koncertów Jeana Michela Jarre'a w 1986 roku, podczas których wykonywał partie saksofonu Rona McNair (ofiary katastrofy Challengera). Jego saksofon altowy usłyszymy na albumie J.M.Jarre'a: ''En Concert Houston - Lyon'' (1987). Współpracował też z: Quincy Jonesem, Barbrą Streisand, Lutherem Vandrossem i Alem Greenem. W świecie jazzu natomiast, jego muzyczne dokonania przyniosły mu dotychczas 12 nominacji do Grammy Awards, oraz nagrodę Grammy w kategorii: Najlepsza Pieśń Religijna w Interpretacji Jazzowej (''To What I Do'' w 2011 roku).

Płyta: ''Romance Language'' jaka ukazała się w Dzień Świętego Walentego 2012, nakładem renomowanej wytwórnii Mack Avenue jest jego 23. autorskim albumem, a zarazem swego rodzaju remake'm jednej z najcudowniejszych romantycznych płyt jazzowych świata: ''John Coltrane & Johnny Hartman'' (1963). Płytą tą w 1963 roku Coltrane zdefiniował niejako nową estetykę jazzową, która stanowiła podwalinę dla dzisiejszego nurtu smooth jazzu. Kojarzony dotąd z free i awangardą Mistrz Saksofonu pokazał wówczas jak doskonale zabrzmieć może ten instrument w połączeniu z ciepłym, intymnym wokalem Hartmana.Prawie 50 lat później Kirk Whalum postanowił nadać nagranym wówczas przez Coltrane'a standardom (m.in. Irvinga Berlina, Billy Strayhorna i tandemu: Rodgers & Hart), nowe brzmienie, godne XXI wieku. Zrobił to wyśmienicie, opracowując na nowo sześć zamieszczonych na legendarnej płycie z 1963 roku kompozycji, z zachowaniem ich naturalnej estetyki, nie pozbawiając ich magii -lecz osadzając je w ramach dzisiejszych możliwości studyjnych.

Płyta: ''Romance Language'' nie jest pierwszym albumem konceptualnym w dorobku Whaluma. Wcześniej nagrał płyty: ''The Babyface Songbook'' (2005) i "The Music Of Donny Hathaway" (2010). W kontekscie nowego concept albumu Kirka Whaluma warto z kolei pamiętać o dość chłodno przyjętej przez krytykę płycie Kurta Ellinga: ''The Music Of Coltrane And Hartman" (2009) zawierającej bardzo podobny materiał co niniejszy krążek.
A jednak płyta: ''Romance Language'' brzmi naprawdę zachwycająco!

Ciepły, kojący głos Kevina towarzyszący nam w większości utworów, wytwarza doprawdy niezwykłą atmosferę. Leniwie i zmysłowo snuje się utwór za utworem. W takich cudeńkach jak choćby: ''My One and Only Love'' czy: ''They Say It's Wonderful'' wyczuwalna niemal fizycznie jest miękkość i delikatność... niczym dotyk ukochanej osoby, niczym szept wyznania usłyszany tuż przed zaśnięciem... Saksofon odzywa się raz po raz w tle... ospale i łagodnie niczym powiew jedwabiu. Te pozornie pozbawione emocji dźwięki porywają nas jednak bez reszty podczas obszernych partii solowych. Doskonale snuje się ta Muzyka: koi i otacza nas niczym ramiona ukochanej zarzucone na szyi... hmm, chyba nie bez powodu płyta ukazała się 14 lutego…

Do sześciu utworów znanych z wersji Coltrane'a i Hartmana, wydanych przed 49 laty na płycie wytwórni Impulse!, Whalum dodał cztery utrzymane w podobnej estetyce. Być może w 1963 roku Coltrane, nie ograniczony ówczesnymi standartami płyty długogrającej (ok 45 minut) i gdyby te kompozycje istniały już 50 lat temu, sięgnąłby właśnie po: ''Almost Doesn't Count'', ''I Wish I Wasn't'', ''I Wanna Know'' i ''Spend My Life With You'' jakie kończą płytę: ''Romance Language'' w roku 2012.

Rolę wokalisty na płycie pełni brat Saksofonisty: Kevin Whalum, obdarzony niezwykle nastrojowo brzmiącym, głębokim głosem odwołującym się do najwspanialszych tradycji wokalnych, choć kojarzący się bardziej z estetyką Nat King Cole'a niż Johnny'ego Hartmana, znaną z płyty sprzed 49 lat. W jednym utworze (''Almost Doesn't Count'') pojawia się wokal przywołujący swym sposobem interpretacji skojarzenia z Rayem Charlesem. To 83-letni Hugh ''Peanuts'' -stryj braci Whalum.

Oprócz wyśmienitego saksofonu leadera i wspaniale -chwilami kontrastującym, innym razem zaś doskonale harmonizującym z tenorem bądź sopranem Whaluma- wokalu, na płycie słyszymy wyśmienitych instrumentalistów, jak choćby: Johna Stoddarta (wspaniała partia elektrycznego fortepianu w: ''Lush Life''), czy gitarzystów: Kevina Turnera (epilog do: ''You Are So Beatiful'') i Michaela ''Nomad'' Ripolla (piękna gitara flamenco w: ''Autumn Serenade'').

To doprawdy wspaniałe iż po niemal 50 latach muzyka Coltrane'a i Hartmana nadal inspiruje i jest przyczyną nagrywania tak znakomitych albumów.
Jeszcze jeden bis? Koniecznie! Niech będzie to przecudnie płynące: ''I Wanna Know''…
autor: Robert Ratajczak

allaboutjazz.com:
"Romance Language is very appropriate for Valentine's Day-the perfect background for a romantic evening. Tenor saxophonist Kirk Whalum has teamed up with his brother, vocalist Kevin Whalum, on this recreation of the classic John Coltrane and Johnny Hartman (Impulse!, 1963).
Moreover, throughout this daunting task, the brothers succeed in brushing a smooth jazz veneer on the great ballads celebrated in the historic original release. The Whalums' effort follows vocalist Kurt Elling's tribute album, Dedicated to You: Kurt Elling Sings the Music of Coltrane and Hartman (Concord Music Group, 2009), recorded live at Lincoln Center.
While Elling branched off with new interpretations, Whalum favors Coltrane and Hartman's straightforward, no-frills approach, his ripe sax providing effective backing with important help from keyboardist John Stoddart, as well as arrangements replete with flutes, strings and brass. His brother's light tenor voice doesn't measure up to Hartman's great baritone, but whose would?
Supplementing John Coltrane and Johnny Hartman's six tracks with four additional selections, the ballads' steady rhythms, largely provided by drummer Marcus Finnie's rim shots, are much the same throughout.
Irving Berlin's "They Say It's Wonderful" establishes the CD's prevailing tone right away with a lush, mellow vocal enhanced by Whalum's feathery sax, and dreamy keyboards weaving in and out in support-sweet but not cloying. The saxophonist also shines in the long introductory solo to Wood/Mellin's "My One and Only Love."
Whalum's 83-year-old uncle, singer Hugh "Peanuts" Whalum, comes on strong on Brandy's R&B ballad, "Almost Doesn't Count," while the set's final three numbers feature Whalum's sax, with a wailing organ in the forefront.
Romance Language reflects the stature that the Hartman/Coltrane recording has held for almost 50 years. Doubtless, it will continue to be an inspiration to future generations.
by Larry Taylor