Ab Baars & Zlatko Kaucic: Canvas

opis:
Ab Baars / Zlatko Kaučič DUO z festiwalu Krakowska Jesień Jazzowa 2015.

Ab Baars, holenderski saksofonista, klarnecista, kompozytor i improwizator.
Urodził się w 1955 roku w Magrette. W wieku lat 15 zaczął grać na saksofonie w zespole Philips Marching Band i innych lokalnych bandach w Eindhoven w Holandii. Od 1976 do 1981 roku studiował grę na saksofonie u Leo van Oostroma w Konserwatorium Muzycznym w Rotterdamie, a nieco później u Roscoe Mitchella. Był stypendystą holenderskiego Ministerstwa Kultury w 1989 – studiował u klarnecisty i kompozytora Johna Cartera w Los Angeles. W tym samym roku otrzymał prestiżową nagrodę Boy Edgar Award. W 2005 r. rozpoczął naukę gry na shakuhachi (japoński flet bambusowy) u Christophera Blasdela i Takeo Yamashiro.
Od z górą dwudziestu lat prowadzi własne trio oraz duet z Ig Henneman, ale najbardziej znany jest jako saksofonista ICP Orchestra.
Przez lata grał, koncertował i nagrywał z najbardziej cenionymi muzykami świata jazzu i free improvu: Hanem Benninkiem, Jaapem Blonkiem, Alberto Braidą, Anthonym Braxtonem, Johnem Carterem, zespołem The Ex, Corem Fuhlerem, Benem Goldbergiem, Tristanem Honsingerem, Francois Houle, Georgem Lewisem, Michaelem Moorem, Sunnym Murray’em, Sonic Youth, Fabrizio Sperą, Cecilem Taylorem, Rogerem Turnerem, Kenem Vandermarkiem, Veryanem Westonem, Wolterem Wierbosem, Michiyo Yagi czy Mishą Mengelbergiem.
Współpracował także w interdyscyplinarnych projektach z poeta mi H.C. ten Berge’iem i Diane Régimbald oraz tancerzami: Beppie Blankert, Hisako Horikawą czy Masako Noguchim.


Zlatko Kaučič, urodzony w 1953 roku w Postojna, Słowenia. We wczesnych latach 70-tych wyemigrował do Włoch, nagrywał i koncertował z grupą Hero. W 1975 zaangażowany w liczne kolaborację z muzykami Szwajcarii, współpracował między innymi z Irene Schweitzer, Radu Malfatti, Duško Goykovich i Allen Blairman.
W 1976 przeprowadził się do Barcelony żeby grać w klubach i na festiwalach w kraju zarówno solo jak i z takimi artystami jak Peter Delphinich, Eric Peter, Tete Montoliu, Claude Guillot, Paul Stocker, Mike Osborne, Burton Greene, John Lewis, Steve Lacy czy Kenny Wheeler. W roku 1979 wziął udział w portugalskiej trasie z Paul Stockerem, dołączył do tria portugalskiego basisty Ze Eduardo i pianisty Antonio Pinho, koncertując intensywnie zarówno w kraju jak i w Macau (Chiny), by następnie grać w grupach Dona Rendalla, Michaela Garrika i saksofonisty tenorowego Rao Kyao.
W latach 1981-1983 uczył gry na perkusji w szkole jazzowej Taller de Músicos, jak i uczestniczył w warsztatach wraz z Chuckiem Israelsem, Ronem McClure czy Davidem Schnitterem.
Od 1984 roku mieszka w Amsterdamie. Dwukrotnie wystąpił na North Sea Jazz Festival, regularnie koncertuje w Hiszpanii z własnym trio, prowadzi własny oktet, jak i komponuje muzyke dla teatru i grup tanecznych. Jego specjalnością stały się niezwykłe recitale prezentujące jego własny styl ekspresji.
Dwukrotnie odwiedził Stany Zjednoczone: w 1987 w ramach warsztatów muzyczno-teatralnych Ithaca (stan Nowy Jork) oraz w 1989 w Atlancie wraz europejskim kwintentem jazzowym.
W Holandii grał z tak różnymi przedstawicielami sceny jak Misha Mandelberg, Toon Rose, Paul Stocker, Sean Bergin, Arnold Dojewerd, Wiebe Wilbers (Skidoo), Frank Graso Big Band, Peter Guidi, Paul Bley, Esiet „Okun” Esiet, Michael Moore, John Patituci, Paolo Fresu, Phone Booth (grupa teatralna), Lisa Pooh (grupa taneczna) etc.
W 1992 roku powrócił do Słowenii by wziąć udział w projektach z m.in. Paulem Bleyem (Lent Festival, Maribor), Steve Lacy, Thelonius Monk Project (Kontrada Festival, Kanal ob Soči), oraz z artystami takimi jak Enrico Rava, Gianluigi Trovesi, Chico Freeman, George Cables, Albert Mangelsdorff, Kenny Wheeler, Alexander Balanescu, Dave Biney, Paul McCandless, Irene Aebi, Trevor Watts, Javier Girotto, Frank Gratkowski, Szilárd Mezei, Marc Ribot, Greg Cohen, Saadet Türköz, Peter Brötzmann, Jean-Luc Cappozzo, Louis Sclavis, Evan Parker i Herb Robertson. Stworzył także muzykę do dwóch filmów dokumentalnych.
W 2011 otrzymał Prešeren Fund Award – najwyższe odznaczenie za zasługi o siągniecia w dziedzinie kultury przyznawane w Słowenii. Otrzymał nagrodę urzędu miasta Brda w ramach uznania swoich zasług jako kreatywnego muzyka cenionego na całym świecie. W książce „The Masters of Fire” Peter Amalietti umieścił wywiad ze Zlatko obok rozmów z takimi postaciami jak Archie Shepp, Sun Ra, John Cage, Paquito D’Rivero, Pat Metheny, Odeon Pope, Reggie Workman, Dennis Gonzalez i Woody Shaw.

jazzalchemist.blogspot.com
Relacja z koncertu na festiwalu Krakowska Jesień Jazzowa 2015:
Muzyka improwizowana to miejsce spotkań. Międzykulturowych, międzypokoleniowych. To zasypywanie różnych takich miedz, łączenie natur sprzecznych oraz konfliktowych. Piszę o tym z dwóch powodów – obu dotyczących ostatniego w tym miesiacu koncertu w ramach Krakowskiej Jesieni Jazzowej. Z jednej strony, spotykając się mniej więcej w połowie drogie, przybywają do nas muzycy z przeciwstawnych kierunków geograficznych. Z drugiej strony duety perskusja – dęciak w moim rozumieniuto jest właśnie wygrywanie na różne sposoby konfliktu i rozbieżności natur tych dwóch instrumentów.Rytm z jednej, melodia z drugiej strony. Na pozór oczywiście bo wszelkie role i atrybuty są w muzyce improwizowanej płynne. Ab Baars wydobywając rwane, chropowate tony z saksofonu tenorowego, skupia się raczej na brzmieniu poszczególnych dźwięków a nie na ich melodycznej konstrukcji, Zlatko Kaucic za tradycyjnym zestawem perkusyjnym, płynnością swojej gry akcentuje z kolei właśnie pewną linearność muzycznej narracji. Kiedy Baars sięga po klarnet, cieszy moje uszy jeszcze bardziej, a w jego grze, obok tonalnej abstrakcji, pojawiają się echa zdecydowanie bardziej jazzowych fascynacji - głównie grą Johna Cartera, ale gdzieś, być może za jego pośrednictem, pojawia się jakaś bluesowa nuta.Muzycy często urywają frazę, zawieszając dzwięki w próżni, po to by wznowić grę z nową energią. W ramach pierwszego setu w medytacyjny nastrój wprowadza liryczna sekwencja, za sprawą długich, pojedynczych dźwięków (rezonujące gongi i “oddychający” saksofon) poczucie czasu ulega pewnemu rozmyciu a muzyka nabiera pewnego baśniowego charakteru.Drugi set rozpoczyna się gęstym solem perkusji oraz, delikatną miniaturą na flet bambusowy. Ale ozdobą koncertu jest główna jego część, w której rockową motoryką zaskakuje gra na perkusji Zlatko Kaucica, saksofonowe okrzyki Aba Baarsa nabrały w takiej oprawie dodatkowego pazura.Jestem fanem duetów tego rodzaju, podoba mi się pewna bezpośredniość muzyki granej w takim składzie, bez ogródek, bez zbędnych upiekszeń. Taki skład wymusza bezwzględnie szczerość muzyków względem publiczności ale też siebie nawzajem na scenie, absolutne partnerstwo. I z tej perspektywy koncert należy uznać za jak najbardziej udany. Na następne wrażenia w ramach festiwalu, w tym na powrót Ab Baarsa, należy poczekać (nie)cierpliwie do listopada.
Autor: Bartosz Adamczak