The Power of Light

opis:
diapazon.pl, 2009-01:
'...Historia jego postaci jako muzyka skłania też do nieco ironicznego spojrzenia na przemiany w świecie jazzu w ostatnich czterdziestu latach. Wcześniej, gdy muzyka zmieniała się diametralnie z dekady na dekadę, byłoby czymś raczej nie do pomyślenia, żeby np. John Kirby zniknął nagle z orkiestry Fletchera Hendersona, a potem powrócił równie niespodziewanie po trzech dekadach i udanie koncertował z Ornettem Colemanem, albo np. żaden z wędrownych muzykantów z końca XIX w., nie załapałby się raczej do pierwszych zespołów rodzącego się właśnie jazzu trzydzieści lat później. Postać Grimesa wskazuje, jak widać, na coś innego.
W 2007 roku wytwórnia Not Two wydała koncert nagrany rok wcześniej (tj. w 2006 r.) z Oluyemi Thomasem, postacią związaną głównie ze sceną nowojorską, z muzykiem, który najchętniej grywa swobodną kameralną muzykę, a najlepiej wypada chyba właśnie w duetach.
Nagrany występ skłania do wniosku, że z Grimesem nie należy muzycznie rywalizować. Można tylko pozostawić go w jego własnym świecie i zagospodarowywać przestrzeń, którą zostawia lub polec. Thomas dostrzega to dopiero pod koniec pierwszego utworu, kiedy to muzycy znajdują szczęśliwie wspólny język. Odtąd grają już zgodnie, nie popadając ani w monotonię, ani nie potrzebując żadnych kuglarskich sztuczek do ożywienia koncertu. Thomas nie próbuje już więcej grać żadnych dłuższych i autonomicznych partii. Kierunek muzyce nadają gwałtowne sążniste tąpnięcia basu Grimesa przypominające łamiący się w mroźne popołudnie lód, przed którymi ucieka 'łyżwiarz' Thomas. Najciekawiej wypada on, gdy gra na musette w utworach drugim i szóstym, artykulacją przypominającą brzmienie japońskiego shakuhachi, czy następnie przebojowo komentując grę Grimesa. W trzecim 'Fractured Flow' dorzuca swoje trzy grosze grając długo przetrzymywanymi migotliwymi frazami na sopranie. Dodaje też do basu medytacyjny flet i wreszcie odnajduje sposób by zbliżyć się do Grimesa także na klarnecie basowym, gdy gra na nim pastelowym dźwiękiem w wysokim-średnim rejestrze...'
[Michał Zathey]
pełny tekst recenzji na diapazon.pl