Anthony Braxton, Chris Dahlgren: ABCD

opis:
Audio Video, 2006-05
(...) Najnowszy projekt Anthonego Braxtona ukazał się właśnie w krakowskiej oficynie NotTwo. Połowa materiału to kompozycje Braxtona - nagrana w czterech wersjach, w oparciu o partytury wizualne Composition No.316 zwiastuje kolejną zmianę w twórczości saksofonisty - Falling River music - pozbawioną dużych skoków interwałowych, ciągle zmieniającą się i niezwykle gęstą dźwiękowo muzykę. Współautorem (druga połowa materiału to 'Penumbra for Woodwind(s) & bass(es)) jest jeden z jego uczniów z Wesleyan, basista Chris Dahlgren. Moim zdaniem - rewelacja (...)

diapazon.pl, 2006-06
'...mógłbym pewnie o płycie tej powiedzieć teraz mnóstwo słów. Rozpisać na drobne jak to z klocków powstają poszczególne 'improwizacje', poszczególne wersje. Mógłbym napisać o wspaniałych współbrzmieniach obu muzyków. Mógłbym napisać o pięknie, nostalgicznej na swój sposób muzyki. Mógłbym poświęcić chwilę kunsztowi obu artystów, ale tego nie zrobię.
Powiem jedno - to pierwsza płyta jaką legenda nowej muzyki o międzynarodowej sławie wydała legalnie w Polsce. Tej płyty nie wolno po prostu nie mieć. Czy się spodoba? Cóż, jeśli nie od razu, to myślę, że jej piękno jeśli nie dotrze od razu to uderzy w słuchacza we właściwym czasie. Wówczas przyjdzie pora na rozglądnięcie się za innymi produkcjami obu muzyków. Mam nadzieję, że nie będzie za późno i będą one jeszcze dostępne.
Tymczasem ja oddam się zasłuchaniu, które jest moim udziałem od chwili posiadania tej płyty...'
autor: Paweł Baranowski

GAZ-ETA, 2006-09
'...To pierwsza w Polsce płyta Anthony'ego Braxtona, wydana oczywiście dzięki operatywności Marka Winiarskiego (postać zapewne nieznana szerokim kręgom jazzforumfanów). Braxton na czterech rurach (ach, te brzmienia - sonorystyczne niebo w moich uszach!) plus znany nam z innych pozycji z katalogu Not Two - Chris Dahlgren na kontrabasie i elektronice (!). Cztery wersje jednej kompozycji naszego bohatera i tyleż muzycznych peregrynacji autorstwa Dahlgrena. Bardzo wysmakowane wycieczki dźwiękowe. Panowie bardzo ciekawie koegzystują w oparach rozszarpywanych harmonii, okraszając się wzajemnie inspirującymi kontrapunktami, zwłaszcza gdy nad brzmieniem duetu zawisa piętno elektronicznych przekształceń i znie-kształceń. Zwracam szczególnie uwagę na utwory parzyste (Dahlgrena), gdzie słuchać wyraźnie poważne zabiegi postprodukcyjne, albowiem wytrawne ucho Waszego recenzenta słyszy przynajmniej trzech Braxtonów i dwóch Dahlgrenów (odsyłam do cyfr zawartych w tytułach utworów). Efekt fascynujący, trafnie konstytuujący tezę o wyjątkowej klasie całego albumu. Nagranie mamy z roku 2003, co dowodzi także nadal wysokiej formy AB, zwłaszcza w formule duetowej. Piosenki jak zwykle niełatwe i długie (całość przekracza 76 minut), choć tytuł płyty sugerowałby coś z natury prostego...'
autor: Andrzej Nowak