Kenny Garrett: Do Your Dance! [Vinyl 2LP 180g]

opis:
multikulti.com:
Amerykański saksofonista Kenny Garrett prezentuje swoją najnowszą płytę pod tytułem "Do Your Dance!"
Laureat GRAMMY AWARD, swoją karierę rozpoczął grając w Orkiestrze Duke’a Ellingtona, prowadzonej wtedy przez Mercera Ellingtona, syna legendarnego założyciela big bandu. Sześć lat późnej w 1984 roku dwudziestoczteroletni saksofonista nagrał swoją pierwszą płytę: „Introducing Kenny Garrett”.

W 1995 roku ukazał się album "Pursuance: The Music Of John Coltrane" krytycy (np. "Down Beat") określili album najwybitniejszym nagraniem jazzowym ostatnich lat, a ukończona w 1997 roku pierwsza, składająca się wyłącznie z autorskich kompozycji saksofonisty, płyta „Songbook” przyniosła mu nominację do nagrody GRAMMY.

Na przestrzeni swojej ponad trzydziestoletniej kariery występował u boku wielkich muzyków jazzowych, wśród których nie zabrakło Joe Hendersona, Freddiego Hubbarda, Briana Blade’a, Marcusa Millera, Chicka Corea, Pata Metheny’ego oraz Herbiego Hancocka. Jednak najważniejszy moment jego kariery to kilkuletnia współpraca z Milesem Davisem. Pozostawał w jego zespole od 1986 r. do 1991 r., czyli praktycznie do śmierci wielkiego trębacza. Kto był na pamiętnym koncercie Milesa Davisa w Sali Kongresowej na festiwalu Jazz Jamboree 1988, zapamiętał z pewnością młodego saksofonistę Kenny’ego Garretta. Miles w każdym utworze ustępował mu pola na kilka minut. Popisową solówkę miał Davis w przeboju „Human Nature” z repertuaru Michaela Jacksona. Pokazywał, jak z popowego hitu można zrobić jazzowy standard pełen pulsującego rytmu, zaskakujących harmonii, zmian tempa.

"Do Your Dance!" to czwarta płyta Garretta wydana pod szyldem Mack Avenue Records, a osiemnasta w jego dyskografii. Album wypełniają wyłącznie kompozycje lidera, ale to już norma, jak sam w wywiadach mówi "Nieustannie piszę, więc skomponowanie muzyki nie stanowi dla mnie trudności”.

Mulgrew Miller, pianista, jego wieloletni bliski przyjaciel napisał ostatnio, jeszcze przed śmiercią w DownBeat: "Kenny od zawsze miał wspaniałe brzmienie. Miał swoje własne, niepowtarzalne brzmienie, ale [dzięki własnym kompozycjom] to brzmienie przekształciło się w zniewalający, urzekający, poetycki głos”.

Kenny Garrett, który jest bez wątpienia obecnie najbardziej naśladowanym saksofonistą jazzowym, starannie dobiera muzyków. Dzięki temu, między innymi każdy kolejny jego album zasługuje na uwagę. Saksofonista nie przymila się. Doskonali duchową stronę życia, co potem przekłada się na grę, dzięki temu jeszcze ciekawszą.

Obecnie trzon zespołu Garretta stanowią: Vernell Brown, Jr. na klawiszach, Corcoran Holt na kontrabasie i za perkusją McClenty Hunter. Na płycie oprócz nich zostali zaproszeni goście: perkusista Ronald Bruner Jr., na instrumentach perkusyjnych Rudy Bird i w dwóch utworach rapujący Donald "Mista Enz" Brown, Jr. ("Wheatgrass Shot" i "Do Your Dance!").

longplayrecenzje.blox.pl:
To jedna z doprawdy niewielu nowych płyt, której już samo pojawienie się w okolicach odtwarzacza wywołuje wyjątkowe mrowienie związane z ekscytacją u każdego milośnika współczesnego jazzu. W ciągu ostatnich lat bowiem, przyzwyczailiśmy się do tego, iż jeśli Kenny Garrett publikuje nowy materiał, jest to muzyka od której nie uwolnimy się przez najbliższych kilka miesięcy. Na osiemnasty album powszechnie uznawanego Saksofonistą nr 1 Kenny'ego Garretta, czekali zarówno najbardziej zagorzali miłośnicy jego twórczości, pamiętający muzyka z formacji Mercera Ellingtona, Woody'ego Shawa, Mulgrewa Millera czy w końcu Milesa Davisa, jak i jego nowi fani, pozyskani dzięki serii trzech wyśmienitych albumów nagranych dla wytwórni Mack Avenue Records.

O ile pierwszy album wydany pod banderą tej wytwórni ("Sketches of MD: Live At The Iridium'', 2008) był krążkiem koncertowym, który trudno postrzegać przez pryzmat albumów z premierowym studyjnym materiałem, to fenomenalną płytą: ''Seeds From The Underground'' (2012) Garrett zawiesił poprzeczkę na wysokości nieosiągalnej dla większości współczesnych artystów jazzowych.
Mimo niewdzięcznej roli jaka przypadła kolejnemu albumowi saksofonisty: "Pushing The World Away" (2013), artyście udało się i tym razem stworzyć program dalece wybiegający poza ramy jazzowej przeciętności.

Rok 2016 przynosi album "Do Your Dance!" wypełniony dziewięcioma premierowymi kompozycjami Kenny'ego Garretta, zrealizowany z muzykami znanymi już z poprzednich albumów: pianistą Vernellem Brownem, basistą Corcoranem Holtem, grającymi przemiennie na perkusji McClentym Hunterem i Ronaldem Brunnerem oraz fenomenalnym perkusjonalistą Rudy Birdem, z którym Garrett przed laty grał u samego Milesa Davisa.
Niepokojącym novum wydawać się może zaangażowanie do dwóch nagrań ("Wheatgrass Shot" i "Do Your Dance!") rapera o podejrzanym pseudonimie: Mista Enz. Jednak po wysłuchaniu płyty okazuje się iż wszystko jest pod kontrolą, a zastosowane z wyjątkowym umiarem rytmiczne melodeklamacje posłużyły jedynie jako zgrabne urozmaicenie utworów.

Album rozpoczyna się długim fortepianowym intro, po czym jazzowa machina rusza z werwą wywołując efekt niemal kanonady dźwięków generowanych przez alt lidera, fortepian, kontrabas i perkusję. Od początku wiadomo iż mamy do czynienia z albumem nagranym przez muzyków doskonale czujących formułę do jakiej przyzwyczaił nas Kenny Garrett. Tutaj nikt się nie oszczędza pracując w każdej sekundzie na najwyższych z możliwych obrotach. Zasłuchując się w dowolnej chwili w którykolwiek z instrumentów, dostrzec można niebywałą wręcz precyzję, jaką mało który skład potrafi tak fenomenalnie połączyć z jednoczesnym feelingiem. Każdy dźwięk perfekcyjnie trafia w samo sedno w sposób oczywisty i naturalny.
Dynamiczne, soczyste tematy w rodzaju "Philly" i "Chasing The Wind" sąsiadują z utworami utrzymanymi w średnim rytmie ("Backyard Groove", "Do Your Dance!" i skoczne "Calypso"), a całość ozdabiają spokojne tematy w postaci "przegadanego" "Wheatgrass Shot", zwiewnej lirycznej "Bossy", przepięknej ballady "Waltz" (jedynej zagranej przez Garretta na saksofonie sopranowym) i orientalnego "Persian Steps".

Jak zwykle u Garretta, w wielu utworach (nie tylko w specyficznych tematach jakimi są "Bossa" i "Calypso Chant") natkniemy się na mnóstwo elementów latynoskich wplecionych w fakturę kompozycji. Przez lata muzyk wypracował rodzaj własnego, niepowtarzalnego, a zarazem doskonale rozpoznawalnego jazzowego dialektu, który z każdym albumem zdaje się być jeszcze bardziej wymuskany.

Kenny Garret gra doskonale, sprawiając wrażenie przekazywania poprzez dźwięki saksofonu cząstki swej osobowości. Jedna z najbardziej oczekiwanych płyt ostatnich miesięcy, zdecydowanie spełniła pokładane w niej nadzieje, pretendując tym samym do miana najlepszych jazzowych krążków 2016 roku.
autor: Robert Ratajczak

Editor's info:
More than any other artist in traditional jazz today, saxophonist/composer/arranger Kenny Garrett and his band are known to entice audiences to want to get up and groove. Be it in Spain where a man from Cameroon leaped up and broke out some African moves then was joined by a young break-dancer, or in Germany where a clearly classically trained ballet dancer was brought to his feet, in Poland where a fan literally jumped from the balcony onto the stage to dance, or at a festival in Barbados where music lovers got on up and grooved in the rain to “Happy People,” the spectacle is always the same: the spirit takes over and the movements come naturally. It is this spirit that Garrett has instigated and witnessed from stages around the world that fills Do Your Dance!–the saxophonist’s fourth for Mack Avenue Records.

“I look out and see people waiting for the songs that they can party to and express themselves,” confirms Garrett, the nine-time winner of DownBeat’s Reader’s Poll for Alto Saxophonist of the Year. “Do Your Dance! was inspired by audiences moved to rise from their seats and ‘lift a foot!’ Some are reluctant to participate because they think that others are better than they are. I tell them, ‘Do your dance.’ That means even if you have to ‘stay pocket,’ do the Funky Four Corners or the Nae-Nae, don’t worry about what the other person is doing. Let it all hang out and ‘do your dance!’ On the title track we combine the spirit of a `70s-style beach get down with just a touch of hip-hop-ever in search of the link between the two. I had it playing while I was talking to my daughter on FaceTime. When it got to the end with that new vibe, she smiled and I thought, ‘Uh huh–gotcha!'”

Do Your Dance! is a travelogue of rhythm from the melodic lilt of “Calypso Chant” and the soothing, Brazil-inspired “Bossa” to the summer barbecue spirit of “Backyard Groove” and “Philly.” Garrett elaborates, “‘Philly’ was inspired by people at an outdoor festival we played down the street from Temple University. That older generation was going in–dancing to hard bop, funkafied fire and calypso…anything we threw at them! That’s how people used to dance to jazz.”

Kenny GarrettIt was inspiration in liquefied form that resulted in the novel “Wheatgrass Shot (Straight to the Head),” one of two tracks featuring rapper Mista Enz (Donald Brown, Jr.) of Knoxville, Tennessee. Recalling the tune’s circuitous origin, Garrett explains, “A nurse friend told me about the health benefits of wheatgrass. You can cut it with honey or fruit juice but I took it straight to the head, and the bitterness sent my body into contortions (another form of dance). Later, I was at the piano messing with this minor 2nd interval. I recognized it as a musical metaphor for that wheatgrass going upside my head! As the music took shape, I felt it needed a rap.” Garrett reached out to several sources, then co-producer Donald Brown gently intervened, offering, “My son raps.” Enter Mista Enz.

“The first track Kenny emailed me sounded like they turned on a tape recorder mid-session,” Enz confesses. “I thought it was gonna be impossible to write to, but it was an honor for Kenny to consider me, so I had to make it work. I didn’t have time to try the wheatgrass, so I typed it in on the Internet. Kenny told me the effect it had on him was like a ‘shot to the brain.’ I equated that to euphoria…the way a woman makes you feel. I did part of it freestyle and part of it written to stay on subject. Kenny called back and said it was exactly what he was looking for.”

Rounding out Do Your Dance! are “Persian Steps” (built from the ground up with just Ronald Bruner, Jr. on drums and Garrett on piano, later adding flute, a chant and shruti box-an Indian accordion he discovered in Germany) and “Chasing the Wind” (Garrett composing a piece at top speed in the tradition of bop standards that jazz musicians challenge themselves with by playing at triple time). Garrett dedicated “Waltz (3 Sisters)” to his fairer siblings. “My sisters have always been my support system in every way. Wherever I show up, they’re the first ones there. Sometimes you take it for granted because that’s family…but it doesn’t have to be that way. So I wrote one for them.”

Aside from Bruner–who, since gigging with Garrett, has played with artists from Stevie Wonder to Kamasi Washington–the saxophonist is joined by another drummer, McClenty Hunter, who was first documented with Garrett on his last album, Pushing the World Away. Also returning from the previous album is bassist Corcoran Holt whom Garrett first encountered four years ago at Blues Alley in DC.

Percussionist Rudy Bird goes back with Garrett to a 1983 tour of Sophisticated Ladies, and has since played with Michael Jackson and Lauryn Hill. Then there’s notoriously obtuse pianist Vernell Brown, Jr. who has played with the saxophonist since 2002’s Happy People and its follow-upStandard of Language. Finally, there is Garrett’s longtime co-producer Donald Brown, an old friend from days when, as a pianist, he shared the bandstand in Art Blakey’s Jazz Messengers, and his right-hand man on sessions off and on since Garrett’s highest Billboard Jazz chart-topper to date,African Exchange Student, in 1990.

Detroit-born Kenny Garrett is a five-time GRAMMY® Award-nominee and 2010 GRAMMY® Award-winner (as a member of Chick Corea’s and John McLaughlin’s co-led Five Peace Band), and the recipient of an Honorary Doctorate from Berklee College of Music in 2011. His distinguished credits extend from starting with the Duke Ellington Orchestra (under son Mercer Ellington) to Freddie Hubbard, Woody Shaw, Donald Byrd and Miles Davis (with whom he ascended to international stardom), to contemporary stars Marcus Miller, Sting, Meshell Ndegeocello, Q-Tip and funkateers Cameo.

“It’s been a whirlwind,” Garrett concludes. “Records and concerts are about me taking people on the ride I want to take them on. It can be pretty ballads, some intensity, and then we can party! When they leave, I hope they feel like we took them on a journey. And when they come back to see us or put that CD in the player years later, I hope people have a deeper perspective on the music than the first time.”

londonjazznews.com:
Multi-instrumentalist Kenny Garrett likes to make people dance, and on Do Your Dance! he wants people to do whatever dance they like. He's produced a record of largely optimistic, energetic music to help you along.

Two drummers help him out, Ronald Bruner on four tracks and McLenty Hunter on five, on four of which he's also joined by percussionist Rudy Bird. Vernell Brown plays piano and Corcoran Holt bass on all tracks bar one, Persian Steps, on which Garrett plays piano and flute. On most of the tunes Garrett plays alto sax, playing soprano only on one, Waltz (3 Sisters).

They are joined joined on Wheatgrass Shot (Straight to the Head) by rapper Mista Enz, son of co-producer Donald Brown. Over a opening piano rhythm, the rap feels integral to the music rather than something bolted on after the event. This is jazz, with spoken words. The jazz is good, too: it's not that the words are covering anything up.

Mista Enz has a few lines at the end of Do Your Dance!, too. Most of the tune is a rocky riff with an appropriately fast beat over which Garrett lays down a choppy solo. Then, a coda to the main tune, they slow down, Enz entreating us to dance.

Garrett seems to invoke his influences throughout this album. The first track, Philly, starts with some sombre piano chords before tearing into a fast hard bop piece worthy of Blakey, with whom Garrett played early in his career. It is hard not hear Coltrane in Garrett's saxophone here, and Vernell Brown sounds uncannily like McCoy Tyner, who coincidentally came from Philadelphia.

The Coltrane influence is also present in Chasing the Wind, the closing track. This is a fast tune reminiscent of Giant Steps or Miles Davis' Seven Steps to Heaven, and Garrett plays it with speed and fluency, producing a dazzling cascade of notes. Bruner keeps his cymbals swinging, driving the rhythm forward, Vernell Brown lays down another exciting piano solo. A great hardbop finish!
by Patrick Hadfield

rte.ie - ocena: * * * *:
Do Your Dance! opens with a marvellous piece of bop called Philly – well, it’s hard to avoid the word ‘blissful’ when alto sax specialist Garrett is pictured on the back of the album with a big smile on his face. Philly, incidentally - or maybe not so incidentally - is one of the most uplifting pieces of music you may hear this year.

That cheeky smile – and the mugging he does on another inside pic - is Garrett’s calling card and blissed-out funk also informs track two, Backyard Groove. Vernell Brown Jr on piano, Corcoran Holt on bass and drummers McLenty Hunter and Ronald Bruner Jr, along with various other guests, are colourfully on song throughout the guts of an hour. The players are always within the leader’s radar, and never out of bounds or self-indulgent.

Wheatgrass Shot (Straight to the Head) weds jazz with a rapping lyric from Donald `Mista Enz’ Brown Jnr, while the next one, Bossa samples Tom Jobim’s classic O Grande Amor to fine effect, leading one to conclude that Master Garrett is a veritable poet of the sax. Anyone who looks to the bossanova genre nowadays - so painfully neglected it would seem - has to be checked out.

On it goes on its waft of seductive power, the emphatic funk of the title track, the sprightly but stately sun dance that is Calypso Chant, the tender soul of Waltz (3 Sisters), the Eastern vibe of Persian Steps. The latter teases over the confines of one riff with effective mantra or chant and echoes of Coltrane. The multi-instrumental Garrett plays flute and piano on that track and also a Shruti Box, an Indian accordion which Garrett discovered in Germany. By the time Chasing the Wind, the frenetic closing track comes round, you may well be up on the floor Do(ing) Your Dance! Garrett certainly aims to please.

In conclusion, Garrett’s latest offering for the Mack Avenue label is a supple, vibrant and hyper-athletic album, full of healthy fibre (that wheatgrass, right?) and pulsing with youthful enthusiasm.
by Paddy Kehoe