New Direction

opis:
Audio:
Niezależna wytwórnia Mack Avenue pozyskała kolejnego utytułowanego jazzmana, perkusistę Herlina Rileya. Urodzony w Nowym Orleanie, w rodzinie muzyków, zaczął grać na perkusji mając zaledwie trzy lata.

Uczył się także gry na trąbce, ale po szkole wrócił do perkusji. Przez cztery lata występował z zespołem pianisty Ahmada Jamala, by w 1988 r. dołączyć do zespołu kolegi z podwórka - Wyntona Marsalisa. Razem wystąpili m.in. w Sali Kongresowej, gdzie zwróciłem uwagę na niesamowitą zręczność perkusisty i umiejętność gry w kilku różnych tempach równocześnie.

Później Herlin Riley stał się podporą Jazz at Lincoln Center Orchestra, występował z Harrym Connickiem Jr., Dr. Johnem i George`em Bensonem. Z Wyntonem nagrał nagrodzony Pulitzerem album "Blood on the Fields". Znany i wysoko ceniony w roli sidemana nagrał tylko trzy albumy jako lider. Dziś pełni rolę, jaką niegdyś odgrywał Art. Blakey, zgromadził w zespole młodych, jaki doświadczonych muzyków.

Najnowszy "New Direction" jest wzorcem nowoczesnego mainstreamu. Dzięki energetycznej, wręcz błyskotliwej grze lidera jesteśmy świadkami erupcji wulkanu rytmów, tym bardziej, że wspomaga go wirtuoz kongów Pedrito Martines z Kuby.

Największe wrażenie zrobiły na mnie dwa tematy w tradycyjnym, nowoorleańskim stylu: "Connection To Congo Square" i "Tutti Ma". Pulsujący rytm poderwał mnie z fotela, a wibrujące frazy trąbki Bruce`a Harrisa zagotowały mi krew w żyłach. Dobrze, że stonowane akordy gitary Marka Whitfielda uspokoiły mnie nieco.
autor: Marek Dusza

longplayrecenzje.blox.pl:
Amerykański perkusista Herlin Riley zasłynął w latach 80-tych jako muzyk koncertujący i nagrywający z pianistą Ahmedem Jamalem. W kolejnych latach pojawiał się na scenie w składach z udziałem takich muzyków jak m.in. Wynton Marsalis, Harry Connick Jr. czy Dr. John.
Płyta "New Direction" to autorski projekt perkusisty nagrany z udziałem Bruce'a Harrisa (trąbka), Haitańczyka Godwina Louisa (saksofony), pianisty Emmeta Cohena i jamajskiego basisty Russella Halla, oraz gościnnym udziałem gitarzysty Marka Whitfielda i grającego na congach Kubańczyka Pedrito Martineza. Album wypełnia 7 kompozycji Rileya, oraz świetne interpretacje tradycyjnego tematu "Tootie Ma" i dwóch utworów Emmeta Cohena: "Herlin's Hurdle" i "Harlem Shuffle".
Zbliżający się do sześćdziesiątki lider szczycący się wieloletnim doświadczeniem w formacjach największych tuzów jazzu dał na "New Direction" ogromne pole do popisu młodym muzykom tworzącym zespół. Nie uciekniemy w tym przypadku od skojarzeń z legendarną formacją Jazz Messengers, której lider a zarazem jeden z najwybitniejszych perkusistów świata Art Blakey, w kolejnych odsłonach swego projektu przyczynił się do wylansowania niejednego wielkiego muzyka jazzowego.
Na "New Direction" mamy gwiazdę - Marka Whitfileda, który zdominował partiami swej gitary otwierający płytę utwór tytułowy, będący zarazem bardzo mocnym otwarciem albumu, ale też niewątpliwym świadectwem fascynacji Georgem Bensonem.
Basista Russell Hall zapewnia nie tylko wspaniałe wsparcie dla Rileya tworząc z nim wyśmienitą sekcję rytmiczną, ale też zapewnia brzmieniu składu wyjątkową głębię. To właśnie kontrabas Halla decyduje o sile tematu "Shake Off The Dust", utrzymanej w średnim rytmie lirycznej ballady nawiązującej swym charakterem do okresu współpracy Rileya z Ahmadem Jamalem.
Trębacz Bruce Harris i saksofonista Godwin Louis idealnie sprawdzają się w ramach melodyjnych solówek kreowanych indywidualnie, ale też w partiach chorusowych i fantastycznych dialogach pomiędzy sobą. Esencję ich możliwości na tym polu znajdziemy choćby podczas tematu "The Big Banana".
Kapitalny pianista Emmet Cohen w niezrównany sposób scala brzmienie zespołu i jest sprawcą wielu wyjątkowych partii solowych. Jednej z nich słuchamy w trakcie bluesowego "A Spring Fantasy" ozdobionego także, nadającymi utworowi szczególnego charakteru dźwiękami congów drugiego z gości na płycie - Pedrito Martineza. Kubańskiego perkusjonalistę słyszymy także w następnym temacie o charakterze stricte latynoskim, mogącym kojarzyć się z dokonaniami Dizzy'ego Gillespie: "The Crossbar" śmiało wykorzystującym afro-kubańską polirytmię, a także podczas "Connection To Congo Square", sytuującego się gdzieś pomiędzy rumbą a swingiem. Ostatni z tytułów to także niezwykła demonstarcja warsztatu samego Herlina Rileya, który w towarzystwie Martineza czuje się wyśmienicie tworząc żywiołowy perkusyjny duet oraz podkład dla pełnych improwizacji zachwycających w tym utworze partii Bruce'a Harrisa i Godwina Louisa.
Lider wyjątkowo bryluje także w "Herlin's Hurdle" prezentując coś w rodzaju własnego "drum thunder" (tu ponowne skojarzenie z Artem Blakeyem). Temat ten to także okazja do improwizacyjnego szaleństwa, a więc czegoś na co tak naprawdę czekaliśmy od początku tego jak dotąd dość "ułożonego" programu. "Herlin's Hurdle" to więc kolejna kolejna okazja do zabłyśnięcia fenomenu Emmeta Cohena i jego pianistycznej fantazji, oraz przekrzykujących się saksofonu i trąbki. To natomiast co w tle wyprawia z kontrabasem Russell Hall zasługuje na Grammy.
Genialne solo Halla stanowi też wyjątkowo efektowny ornament "Hiccup Smooth", wyrosłego na bazie połączenia z sobą funky i swingu.
Całość kończy kilkanaście minut utrzymanych w dość tradycyjnej konwencji: "Harlem Shuffle" Emmeta Cohena i kojarzący się z dorocznymi nowoorleańskimi paradami standard "Tootie Ma".
"New Direction" Herlina Rileya to płyta mająca ogromne szanse na zapadnięcie nam w pamięci jaki jeden z najlepszych albumów jazzowych 2016 roku. Radosny amalgamat kulturowy afro-kubańskich rytmów, jazzu i bluesa z jakim mamy do czynienia na płycie nawiązuje do dokonań Sidneya Becheta i Louisa Armstronga. To muzyka głęboko zakorzeniona w tradycji Nowego Orleanu, a jednocześnie brzmiąca wyjątkowo świeżo, smakująca jak dobre markowe wino otwarte po latach leżakowania.
autor: Robert Ratajczak


Editor's info:
For all of the hard rhythmic driving intensity of New Direction, Riley is not one of those drummers who needs to blast away to captivate listeners and to remain engaged. In these powerful arrangements, you can discern Riley’s fascination with complex rhythm cycles, where each man’s instrument seemingly functions as a direct extension of the drummer, by layering contrasting metric accents one upon another with varying degrees of intensity, often as a prelude to some vigorous theme and variation by this most melodic of drummers.