Seeds From The Underground

opis:
Opis wydawcy:
W 2008 roku wybitny alcista Kenny Garrett zadebiutował w Mack Avenue Records płytą "Sketches of MD: Live At The Iridium", będącej rejestracją koncertu w klubie Iridium, podczas którego towarzyszyli saksofoniście Benito Gonzales przy fortepianie, Nat Reeves na kontrabasie i Jamire Williams na perkusji, wraz ze specjalnym gościem, legendą saksofonu Pharoah Sandersem. Już wówczas wiadomo było, że Garrett pracuje nad kolejnym projektem, który wyda w tej samej oficynie wydawniczej. Najnowszy album "Seeds From The Underground" będzie miał swoją premierę 10 kwietnia.

"Seeds From The Underground" to zbiór kompozycji, które w doskonały sposób odzwierciedlają rozpiętość i wyrazistość wizji muzycznej saksofonisty. Dla samego Garretta jest to projekt niezwykle ważny, bo jak sam mówi, każda z kompozycji dedykowana jest osobom, które stanowiły dla niego inspirację i wywarły istotny wpływ zarówno na jego życie muzyczne, jak i prywatne. "Boogety Boogety", utwór otwierający album odnosi się do wspomnień o westernach, które jako dziecko oglądał ze swoim ojcem, "Wiggins" to powrót do lat szkolnych i Billa Wigginsa - dyrektora szkolnego bandu, czy "Detroit" - wypełniona refleksyjną atmosferą kompozycja odnosząca się do rodzinnego miasta saksofonisty. Są też na płycie utwory dedykowane muzycznym bohaterom Garretta - Jackie McLeanowi, Royowi Haynesowi, Duke'owi Ellingtonowi, Woody'emu Shaw czy Theloniousowi Monkowi. W utworach słyszalne są też liczne inspiracje kulturą Afryki, Grecji, Indonezji, czy Chin.

Myślą wiodącą podczas tworzenia była dla Garretta melodia "Seeds From The Underground" - Chciałem, by ludzie pamiętali, czym jest melodia, zanim zaczniemy improwizować. I rzeczywiście myśl ta jest odczytywalna w utworach "Haynes Here", "Detroit" i "Welcome Earth Song".

Obecny skład kwartetu Kenny'ego Garretta tworzą basista Nat Reeves, perkusista Ronald Bruner i pianista Benito Gonzalez. Do współpracy przy tworzeniu materiału na płytę saksofonista zaprosił również pianistę i kompozytora Donalda Browna.

fragment artykułu Piotra Iwickiego dla Jazz Forum

FENOMEN MACK AVENUE
Tego chyba nikt się nie spodziewał. W świecie jazzowej fonografii, skrupulatnie rozdzielonym między możnych tej branży nazywanych "majors", jedynie okraszonym manufakturami ukierunkowanymi na niszowe nurty bądź radykalną awangardę, pojawił się nowy gracz. Gracz, który dając totalną swobodę artystom spod własnych skrzydeł, przebojem wszedł do światowej czołówki - może jeszcze nie pod względem obrotów, ale artystycznej jakości produkcji.
Mack Avenue Records to dziecko mieszkającej w Detroit bizneswoman Gretchen Valade i biznesmena-pasjonata Toma Robinsona.
Pierwsze ślady wytwórni odnajdujemy już w 1999 roku, a nazwiska artystów wydających pod jej patronatem już wówczas mogły budzić nadzieje na sukces. Nominowani do Grammy Gerald Wilson, Oscar Castro Neves oraz George Shearing, czy obracające się w konwencji drum'n'bass duo Carl Allen & Rodney Whitaker wraz z "nowymi" w tej branży, jak Hot Club of Detroit, Ron Blake, Sean Jones, Tia Fuller i śpiewająca Sachal Vasandani okazali się świetnym wistem. Z czasem wytwórnia włączała w swoje struktury mniejsze manufaktury, często jak choćby Rendezvous Ent. brylujące wielkimi nazwiskami (np. Dave Koz i nieodżałowany Wyman Tisdale). Lista szybko się wydłużała, kolejne kontrakty z Kirkiem Whalumem, Alanem Broadbentem, Brainem Brombergiem, Jonathanem Butlerem i Brianem Simpsonem procentowały nie tylko świetnie przyjmowanymi albumami, ale i kolejnymi nominacjami do nagrody Grammy. Jednak ciągle brakowało nazwiska-headlinera, kogoś z ekstraklasy, kto pokazałby innym gigantom jazzu i ich fanom, że na boisku pojawił się nowy zawodnik.
I chyba zdarzył się cud, bowiem w 2008 roku pod szyldem Mack Avenue Rec. zaczęli wydawać Kenny Garrett, Stanley Jordan i Christian McBride. Ale co z tego, skoro to wszystko działo się po drugiej stronie Atlantyku i wydawnictwa opornie docierały do Europy. Zadziałała szybko zasada śnieżnej kuli, do "listy płac" wytwórni dołączali kolejni mistrzowie. W roku 2009 - Danilo Perez, w 2010 - Yellowjackets i Kevin Eubanks, a bodaj najbardziej spektakularnym transferem okazało się przyjście przed kilkoma miesiącami Gary'ego Burtona i jego nowego kwartetu z Julianem Lage - g, Scottem Colleyem - b i Antonio Sanchezem - dr. I jak by tego było mało wytwórnia posiadając znakomite zaplecze dystrybucyjne nawiązała współpracę z legendarną oficyną awangardy - Cryptogramophone Records z Los Angeles.
I tu warto zauważyć, że te wszystkie wysiłki poszłyby dla nas w Polsce na marne, gdyby nie błyskawiczna działanie poznańskiego dystrybutora Multikulti Project który albumy dostarcza na nasz rynek. Dlaczego to takie ważne? Ot choćby dlatego, że formacje takie jak Yellowjackets w pewnym momencie zniknęły z horyzontu dystrybucji ginąc w magmie internetowej oferty. Na szczęście powrócili w świetnym stylu ze świata wirtualnego do realu - świata rzeczy namacalnych, a zrobili to spektakularnie. Album "Timeline" nawiązuje do świetności płyt "The Spin" i "Greenhouse", atrakcyjności brzmieniu na pewno dodało zaanektowanie do składu trąbki (John Davers) i gitary (Robben Ford). Efekt? Dwie nominacje do Grammy (za album i kompozycję). Niestety, zespół właśnie ogłosił, że roczny urlop bierze Jimmy Haslip, a jego miejsce zajmie Felix Pastorius, syn legendarnego Jaco.
W temacie Grammy ten sam los podzielił najnowszy krążek big bandu Christiana McBride'a "The Good Feeling", który wraz z inną produkcją tej samej wytwórni - płytą Geralda Wilsona "Legacy" (w big bandzie grają m.in. Lewis Nash i Sean Jones) zdobył nominację w kategorii Best Large Jazz Ensemble. Przyznam, że nominacja dla McBride'a jest dla mnie zaskoczeniem, bowiem w mojej ocenie najlepiej wypadają na krążku momenty, kiedy dęciacy wypuszczają na plan pierwszy sekcję rytmiczną. Nieporozumieniem jest dla mnie skostniały styl śpiewającej Melissy Walker, zaś konwencję brzmienia osadzoną silnie w tradycji zbyt łatwo można porównać do orkiestry Wyntona Marsalisa JALC (to dla niej McBride w 1995 roku stworzył pierwszą swoją bigbandową partyturę Bluesin' in Alphabet City - jest też na tej płycie). Czyżby zbytnie zasłuchanie lidera w dokonania wielkiego Wyntona?
Dla mnie rewelacjami pod szyldem MAR są dwie pozycje: "Friends" Stanleya Jordana oraz "Common Ground", którą firmujeThe New Gary Burton Quartet. Na pierwszej, nieco zapomnianego zjawiskowego gitarzystę (lider w świetnej formie) wspierają tacy giganci-koledzy jak Bucky Pizzarelli, Mike Stern, Russell Malone, Charlie Hunter, Regina Carter, Kenny Garrett, Ronnie Laws, Nicholas Payton, Christian McBride, Charnett Moffett oraz Kenwood Dennard. Muzyka jest tak samo kolorowa, jak wielobarwne są stylistyczne preferencje wymienionych gigantów, no może z wyjątkiem Pani Carter, której światowy sukces jest dla mnie fenomenem niewytłumaczalnym, a przyznawane laury dalece na wyrost. "Friends" już otrzymał nominację do 2012 NAACP Image Award w kategorii Outstanding Jazz Album.
Na tym tle płyta Burtona, nawiązująca do formuły jego zespołu sprzed lat z Coryellem, Swallowem i i Haynesem, staje się pochwałą dla akustycznego jazzu, w którym tematy i ich misterna aranżacja (genialne dwugłosy, sztuczki polifoniczne oraz brawurowe, wręcz kaskaderskie unisona) zniewalają. To muzyka inteligentna, na miarę geniuszu lidera, którego sam Pat Metheny uznał największym współczesnym twórcą muzyki bez podziału na gatunki. Dla mnie w skali pięciogwiazdkowej, gwiazdek sześć. No i jeszcze jedno objawienie talentu - Julian Lage, gitarzysta, którego sam Burton określa mianem zjawiska na skalę Metheny'ego, Scofielda i Rosenwinkela.
Jakby tego było mało, szefostwo wytwórni anonsuje kolejny rarytas, pierwszy nowy od 2006 roku akustyczny album Kenny'ego Garretta "Seeds From The Underground" (Nat Reeves - b, Benito Gonzalez - p, Ronald Bruner - dr). Premiera w kwietniu, i wierzcie mi, na podstawie "jaskółek" w Internecie, album zatrzęsie swingującym światkiem.
Autor: Piotr Iwicki

Editor's info:
For Garrett, 'Seeds from the Underground' is a special recording. It consists solely of original compositions, and is truly a Homage to those who have inspired and influenced him, both personally and musically. "All of these songs are dedicated to someone," says Garrett. "And the 'seeds' have been planted, directly or indirectly, by people who have been instrumental in my development." Among Them are Jackie McLean, Roy Haynes, Marcus Belgrave, Keith Jarrett and Christian Laviso.