Strings Spirit [2CD]

opis:
multikulti.com
W zespole Henri'ego Texiera gra francuski pianista pochodzenia serbskiego Bojan Zulfikarpasic, syn lidera Sebastien Texier (saksofon altowy i klarnety), doskonały puzonista Glenn Ferris i wreszcie niesamowicie energetyczny perkusista Tony Rabeson. Razem tworzą team, w którym muzykowanie polega na ścisłej i pozbawionej efekciarstwa (którego czasem nie można znieść w amerykańskich zespołach) współpracy. Muzycznie Texiera inspiruje wiele tematów, m.in. wątek Indian z Ameryki Północnej. Poświęcone ich kulturze utwory to nie tyle czerpanie z tradycji, ale wprost rewelacyjna próba zmierzenia się z wyjątkowo bogatym materiałem.

Hi Fi i Muzyka
(. . .) Oj kuszą ostatnio muzyków jazzowych brzmienia orkiestr smyczkowych, kuszą. Diana Krall wystąpiła ze smyczkami, Charlie Haden także skorzystał z usług takiego ansamblu i Natalie Cole także się to brzmienie spodobało. Szczerze mówiąc można poczuć się osaczonym przez sekcje smyczkowe...Texier jednak, za co mu jestem szalenie wdzięczny, podparł się orkiestrą inaczej, zdecydowanie mniej sztampowo lub może lepiej to nazwać zdecydowanie mniej hollywoodzko.
Nie ma tu długich pociągnięć smyczków, pastelowych rozlanych bloków akordowych i wyłącznie aksamitnych brzmień. Orkiestrze z Bretanii, której aranżację napisał Claude Barthelemy, a którą poprowadził Stefan Sanderling powierzone zostało aktywne, bardzo ekspresyjne wspomaganie dynamicznych zwrotów w muzyce skomponowanej przez lidera. Smyczkowy ansambl zamiast wygładzać i cieniować nastrój podkreśla jego zmiany. W zróżnicowany sposób reaguje na różnorodność nastrojów i sprawia wrażenie jakby był koniecznym elementem konstrukcji dynamicznej poszczególnych kompozycji.
Serce się raduje na zadziorność partytury smyczków, krew płynie szybciej kiedy nuty przekształcają się w dźwięki z żarliwością właściwą piazzolowskim tangom (. . .)
autor: Maciej Karłowski

allmusic.com
A two-CD set that barely exceeds the time limit of a single disc, Strings' Spirit puts Henri Texier's longstanding Azur Quartet in front of a 29-piece string orchestra with superb results. Among the many highlights: the snaky, personality-filled trombone of Glen Ferris, one of the unsung modern greats of the instrument, the powerful, vigorous, and compelling saxophone of Texier's son, the lesser-known Sébastien Texier, the intricate writing of bassist Henri Texier, including arrangements for the strings that do not follow either of the customary paths of laying down plush carpets of sound or engaging solely in abstractions. Texier deliberately inserts the strings sparingly and as necessary, developing them as an extra voice for added color. The strings, performing mostly but not always as a collective, are not used to fuse genres, but to accent a purely jazz mode. They contribute importantly with percussive accents, power, and caressing melodies. For those who particularly appreciate the jazz trombone, the considerable length allotted Ferris should be, if not revelatory, at least thrilling, as he is given ample opportunity to shine. Ferris shows his two prominent sides: that of a raunchy gut-wrencher, and that of a soft and gentle teddy bear that whispers with precise intonation. Bojan Zulfikarpasic's piano cuts a more conventional mode, as does Henri Texier on bass, with the sound of the latter thumping its steady beat with impeccable precision.
by Steve Loewy