Peter McEachern Trio: Bone-Code (Dedicated to Roswell Rudd)

Modern Jazz / Indie Jazz
premiera polska: 2018-10-29
opakowanie: kartonowe etui
opis:
multikulti.com - ocena * * * *:
Dedykacja płyty wiele mówi o profilu jej zawartości. W końcu amerykański kompozytor i puzonista Roswell Rudd to muzyk o wielkim dorobku artystycznym. Jest postrzegany głównie, jako depozytariusz awangardowych treści w jazzie. Bez wątpienia pomógł zdefiniować rolę puzonu we free jazzie. To jednak nie wyczerpuje prawdy o tym artyście.
Współpraca z takimi muzykami jak Albert Ayler, Don Cherry, Archie Shepp, Cecil Taylor, John Tchicai, Steve Lacy, Carla Bley, Charlie Haden, Gary Peacock, Sonny Murray czy Amiri Baraka, sprawiła, że postrzegany jest, jako jeden z gigantów awangardowego jazzu. Ma w swojej dyskografii pozycje wykraczające poza ten zamknięty świat, by wspomnieć tylko wieloletnią współpracę z etnomuzykologiem Alanem Lomaxem nad jego systemem analizowania i kategoryzowania światowej tradycji muzycznej. W późniejszych latach zajmował się studiami nad hinduską ragą, czy tradycyjną muzyką z afrykańskiego Mali, ale także z Mongolii i Buriacji. W jego fonograficznym dorobku spotykamy tak różnych artystów jak Gato Barbieri, Enrico Rava, Michael Mantler, Keith Tippett, czy zespół Sonic Youth.

Trójka nowojorskich muzyków, puzonista Peter McEachern, kontrabasista Mario Pavone i drummer Michael Sarin przedstawiają czternasto-odcinkową opowieść o sile dorobku Rudda. Co ważne przygotowali na te sesję z dwoma wyjątkami własne kompozycje. Poza otwierającą płytę kompozycją Alice Coltrane "Gospel Trane" i soulowym szlagierem Bill'ego Withersa z 1971 roku "Hope She’ll Be Happier" są tu wyłącznie utwory członków tria. Choć mamy do czynienia z jazzmanami terminującymi formy improwizowane, to jednak dalecy są oni od szaleństwa charakterystycznego dla przedstawicieli free improve. Słychać w każdym momencie nagrania, że orientują się raczej na budowanie nastroju niż na artystycznym spożytkowaniu rozpierającej ich energii. Choć puzon, jako instrument ma brzmieniowe predyspozycje do zdominowania innych instrumentów, szczególnie w małych składach, jednak tak jak nie zdarzało się to na nagraniach Roswella Rudda, tak Peter McEachern, nie tylko w tym względzie dotrzymuje mistrzowi kroku. Trójka muzyków na równoprawnych warunkach ma tutaj sporo przestrzeni dla własnych, solowych eksploracji. W pojęciu akademickim, nie mamy tu do czynienia ze skończonymi kompozycjami, w przeciwnym razie, poszczególne akordy, a czasem solowe partie, dają podstawę do rozwibrowanej improwizacji. Kolejny atut to panowanie na strukturą całości, choć to triowa obsada, nie znajdziemy tu bezsensownej akrobatyki instrumentalnej. Tam gdzie trzeba zajmują się tworzeniem pięknej melodii, innym razem aplikują słuchaczowi ociekające free jazzowymi emocjami momenty.

"Bone-Code" ze swoim dobrze skonstruowanym programem, przejrzystą narracją i synergią znakomitych jazzmanów brzmi naprawdę interesująco, i z wyjątkową ekspresją ujawnia potencjał tkwiący w tak nieoczywistej obsadzie instrumentalnej. Niewiele jest nagrań puzonistów, tym bardziej warto sięgnąć po to nagranie!
autor: Mariusz Zawiślak
Copyright © 1996-2018 Multikulti Project. All rights reserved

Editor's info:
Peter McEachern had a long-standing collaboration with Mario Pavone by the time he met Michael Sarin in the early 90’s. The three musicians recorded “Insomnia” by Thomas Chapin as part of Chapin’s Trio Plus Brass, a formidable octet. McEachern repaid Chapin’s invitation by asking him to play on his CD “Shockwave”, and their paths continued to cross along the years. Pavone invited the trombonist for six of his records, and in addition McEachern and Sarin had an intriguing duo. “Bone-Code” is the culmination of those experiences under the spell of Chapin’s idiosyncratic saxophone lines, and Pavones’s eclectic compositions, but also of unexpected turns like McEachern’s stint with minimalist composer LaMonte Young, and his study of monophonic and microtonal music. This is coupled with the blues feeling he mastered with his twelve-year collaboration with bluesman Clarence “Gatemouth” Brown. All this is evident in an album dedicated to his trombone concepts and to his friend, trombonist Roswell Rudd. Ever present is McEachern’s love of field hollers, which contributed to the birth of jazz and blues and for the trombone trio format lead by the likes of Albert Mangelsdorff, Ray Anderson, and George Lewis, mixing tradition and innovation.

muzycy:
Peter McEachern trombone
Mario Pavone double bass
Michael Sarin drums

utwory:
1) Gospel Trane (Alice Coltrane)
2) D & A (Peter McEachern)
3) Embedded (Peter McEachern)
4) Lizards (Mario Pavone)
5) Hope She’ll Be Happier (Bill Withers)
6) Sco-Roo (Peter McEachern
7) Helio (Peter McEachern)
8) Slow Tweet (Peter McEachern)
9) Double Helix (Peter McEachern)
10) Kups (Peter McEachern)
11) Neandering (Peter McEachern)
12) Glass 10 (Mario Pavone)
13) Ritual (Peter McEachern)
14) Maps (Mario Pavone /Peter McEachern)

wydano: 2018-10
nagrano: Recorded at Stone Studio Lakeville Ct June 20 and 21, 2017 by Graham Stone / Mixed and Mastered By Graham Stone

more info: www.cleanfeed-records.com