Stefano Bollani: Big Band!

Modern Jazz
premiera polska: 2011-08-26
kontynent: Europa
kraj: Włochy
opakowanie: plastikowe etui
opis:
Opis wydawcy:
Kilka miesięcy po sukcesie Płyty "Błękitna rapsodia", która sprzedała się w ponad 55 tys. egzemplarzy we Włoszech i całej Europie, Stefano Bollani - uznany pianista jazzowy po raz kolejny sprawia wszystkim niespodziankę. Płyta Big Band została nagrana wspólnie z niezwykle cenionym zespołem niemieckim NDR Big Band, który angażuje muzyków z różnych stron świata: Stanów Zjednoczonych, Argentyny, Szwecji i oczywiście Niemiec. Pomysł albumu wyszedł od Stefana Gerdesa, kierownika artystycznego zespołu.

Stefano Bollani - bio
W wieku sześciu lat chciał został piosenkarzem, śpiewał więc, przygrywając sobie na domowym keyboardzie. Kilka lat później nagrał kasetę, którą wysłał do swojego idola, Renato Carosone, wraz z listem wyjaśniającym, skąd ten pomysł i jakie marzenia za nim stoją. Carosone odpisał szybko, polecając Bollaniemu skoncentrowanie się na muzyce jazzowej i bluesie, co ów chętnie uczynił.
Jego pierwsza płyta stanowiła drugą część serii encyklopedii Jazzu publikowanej przez Fratelli Fabbri. W wieku jedenastu lat rozpoczął studia na Luigi Cherubini Concervatory we Florencji, które ukończył w 1993 roku. W wieku 15 lat grał głównie pop, jednocześnie ucząc się u takich jazzmanów, jak: Luca Flores, Mauro Grossi i Franco D'Andrea, na których seminaria uczęszczał w Sienie.
W 1996 roku poznał Enrico Ravę z Teatro Metastasio w Prato, który natychmiast zaprosił go do wspólnych koncertów w Paryżu: "Jesteś młody, nie masz jeszcze rodziny. Zostaw pop i poświęć się muzyce, którą tak naprawdę lubisz". Idąc za radą przyjaciela, Bollani poświęcił się jazzowi i improwizacji. Jego kariera zaczęła zataczać szybkie i coraz szersze kręgi: od współpracy z Enrico Ravą do nagrody Talent 1998 w konkursie ogłoszonym przez magazyn "Musica Jazz", od prowadzenia założonej przez siebie Orchestra del Titanic po wiele koncertów na żywo i nagrań, również z artystami muzyki pop (Peppe Servillo, Irene Grandi, Marco Parente, Elio, Gianmaria Testa czy Banda Osiris), co poprowadziło go do nagrody Premio Carosone przyznanej we wrześniu 2003 roku.
"Swing Journal", ważny japoński periodyk o muzyce jazzowej, przyznał Bollaniemu nagrodę New Star Award (2003) jako pierwszemu muzykowi europejskiemu. Oprócz jego "historycznej" już współpracy z Ravą, Bollani występował z wieloma innymi muzykami: Richard Galliano, Gato Barbieri, Pat Metheny, Michel Portal, Phil Woods, Lee Konitz, Han Bennink, Paolo Fresu, a także występował na największych scenach świata (od Umbria Jazz po Montreal Festival, od nowojorskiej Town Hall do mediolańskiej la Scali). Jego muzyka często bywa ironiczna - to jej główna cecha, typowa np. dla albumu Gnosi delle fan fole, na którym zabrzmiała poezja surrealistyczna Fosca Marainiego (1998) lub Cantata dei pastori immobili, rodzaj oratorium na cztery głosy, narratora i fortepian bazującego na tekstach Davida Riondino. Cztery albumy wydał dla francuskiej wytwórni Label Bleu: Les fleures blues (2002), swoisty hołd złożony pisarzowi, Raymondowi Queneau, nagrany ze Scottem Colleyem na basie i Clarencem Pennem na perkusji, solowy projekt Smat smat (2003), Concertone (2004) na trio jazzowe i orkiestrę symfoniczną w aranżacji i pod dyrekcją Paolo Silvestriego, a także I visionari, pierwsza płyta jego nowego kwintetu, który tworzy Mirko Guerrini (saksofon), Nico Gori (klarnet), Ferruccio Spinetti (kontrabas) i Cristiano Calcagnile (perkusja). W 2003 roku zaczął grać również z duńskimi muzykami, Jesperem Bodilsenem i Morten Lund, nagrywając wraz z nimi płytę dla Stunt Records, Mi ritorni In mente, oraz w 2005 roku Gleda, Songs from Scandinavia.
Dla serii Racconti di canzoni wydał L'america di Renato Carosone (Elleu, 2004), hołd dla włoskiego swingu i jazzu oraz dla pierwszego idola, Carosone. W zeszłym roku w maju w serii jazzowej magazynu "L'Espresso" wydał płytę z Aresem Tavolazzim i Walterem Paoli. Jako człowiek o żywym temperamencie Stefano Bollani znalazł się na okładce magazynu "Topolino" .
We wrześniu 2006 roku wyszedł międzynarodowy projekt Piano Solo, pierwszy album dla ECM, który szybko wdarł się na szczyty list przebojów i przez długi czas osiągał niesamowite wyniki sprzedaży.
W konkursie ogłoszonym wśród dziennikarzy amerykańskiego magazynu "Downbeat" w 2007 roku znalazł się w grupie ośmiu największych talentów jazzowych i na trzecim miejscu w kategorii pianisty jazzowego świata. Krytycy nowojorskiego magazynu "Allaboutjazz" wybrali go jednym z najważniejszych muzyków 2007 roku obok takich tuzów, jak Ornette Coleman czy Sonny Rollins. W grudniu tego samego roku w Wiedniu odebrał Europejazzpreis w kategorii muzyka roku.
Jego ostatni album to wyprawa w rejony muzyki brazylijskiej. Bollani Carioca zostało nagrane w Rio de Janeiro z udziałem tamtejszych muzyków. Album zawiera przebój, który w 2009 roku został sfilmowany i wypuszczony na DVD. Wraz z muzykami Bollani wystąpił na kilku koncertach w Brazylii i był drugim muzykiem, który zagrał na fortepianie w faveli w Rio 1 grudnia 2007 roku. Pierwszy był Antonio Carlos Jobim.
15 lipca 2010 został doktorem honoris causa Berklee College of Music. Ceremonia odbyła się podczas festiwalu Umbria Jazz w Perugii.
Hit 2011 roku: nagranie największych kompozycji Gershwina (Błękitna rapsodia, Koncert F, Catfish Row i rzadszy Rialto Ripples) z orkiestrą Gewandhaus Richarda Chailly'ego, który wiele tygodni utrzymywał się w pierwszej dziesiątce list przebojów oraz podwoił sprzedaż albumu Bollani Carioca.

muzycy:
Stefano Bollani with NDR Bigband

utwory:
01. Storta Va (10:56)
02. Elena E Il Suo Violino (8:19)
03. Il Barbone Di Siviglia (11:16)
04. La Sicilia (6:44)
05. Quando La Morte Verra' A Prendermi (16:55)

wydano: 2011-08-26
more info: www.vervemusicgroup.com