Frank Zappa: Apostrophe (')

Indie Pop / Avant Pop / Muzyka alternatywna
premiera polska: 2012-09-07
kontynent: Ameryka Północna
kraj: USA
opakowanie: Jewelcaseowe etui
opis:
pablosreviews.blogspot.com - Ocena: 7/10
Z niezwykle bogatej dyskografii Franka Zappy, "Apostrophe (')" jest właśnie tym albumem, który osiągnął najwyższą pozycję amerykańskiego notowania. Longplay doszedł aż do 10. miejsca listy Billboardu, przyniósł też artyście pierwszy umiarkowany przebój, "Don't Eat the Yellow Snow". Paradoks polega na tym, że wydawnictwo jest w praktyce zbiorem odrzutów z lat 1969-74. Cała pierwsza strona winylowego wydania to nagrania dokonane równolegle z albumem "Over-Nite Sensation". Strona B została natomiast skompilowana ze starszego materiału, który na przełomie lat 1973/74 poddano studyjnej obróbce i wzbogacono nowymi partiami. Ostateczny efekt brzmi zaskakująco spójnie. Ogólnie jest to wydawnictwo o charakterze zbliżonym do wspomnianego "Over-Nite Sensation" - dominuje bardziej przystępne granie, pokazujące komediowe oblicze Zappy.

Cała pierwsze strona to coś na kształt quasi-suity, której tekstowym tematem przewodnim jest potężny… żółty śnieg. Również pod względem muzycznym nie jest zbyt poważnie. Kolejne, płynnie przechodzące między sobą utwory to pastisze różnych stylów, od lubianego przez Zappę doo-wopu, przez jazz, blues i funk po klasyczny rock. Wpływy te mieszają się w różnych proporcjach w zależności od utworu. Dominuje humorystyczne podejście, ale nie brakuje też bardziej ambitnego grania, przede wszystkim w złożonych rytmicznie "St. Alfonzo's Pancake Breakfast" i "Father O'Blivion", dających fantastyczne pole do popisu dla grającej na wibrafonie i innych perkusjonaliach Ruth Underwood. Rockowych słuchaczy bardziej pewnie zainteresują świetne gitarowe solówki lidera w "Nanook Rubs It" i "Cosmik Debris". Moim zdaniem trochę jednak za dużo tutaj wygłupów, które prowadzą muzykę w mniej ciekawym kierunku, nierzadko wymuszają liczne uproszczenia, przez co nie zostaje wykorzystany w pełni potencjał tego składu, złożonego z wielu uzdolnionych instrumentalistów.

Pozostałe nagrania również są całkiem eklektyczne. Jeśli chodzi o czas rejestracji, to dwa utwory zawierają partie nagrane na przełomie dekad. W przypadku "Excentrifugal Forz" jest to ścieżka perkusji Johna Guerina z sesji "Hot Rats", natomiast cały podkład "Stink-Foot" powstał podczas prac nad "Chunga's Revenge". Ten pierwszy to zaledwie półtoraminutowy drobiazg, w którym jednak pojawia się partia wokalna i całkiem treściwa, ciekawa warstwa instrumentalna. Drugi to już znacznie bardziej rozbudowany utwór, z bardziej mówiącym niż śpiewającym Zappą oraz bardzo przyjemnym akompaniamentem, właściwie bluesrockowym, choć z jazzującymi momentami. Dwa pozostałe utwory to już nagrania z 1972 roku. Tytułowy "Apostrophe'" to porywający jazz-rockowy jam, spontanicznie zagrany przez Zappę, Tony'ego Durana, Jacka Bruce'a i Jima Gordona. Wyróżnia się przede wszystkim potężnym brzmieniem basu Bruce'a (on sam po latach twierdził, że zagrał tu tylko wstęp na wiolonczeli - problem w tym, że takiego instrumentu w ogóle nie słyszę), ale też świetnymi partiami gitary. "Uncle Remus" to już bardziej konwencjonalna piosenka, z przymrużeniem oka nawiązująca do rockowych hymnów (nie brakuje też lekkich naleciałości soulowych i jazzowych), za to w warstwie tekstowej znacznie poważniejsza od innych utworów (porusza, z różnych perspektyw, problem rasizmu).

Choć "Apostrophe (')" został złożony z materiału zarejestrowanego na przestrzeni wielu lat, sprawia wrażenie bardzo dobrze przemyślanego wydawnictwa. Longplay nie przypadkiem osiągnął tak duży sukces komercyjny, bo to jedno z łatwiejszych w odbiorze wydawnictw Zappy. Dla mniej zaawansowanych słuchaczy może to być dobry album na początek (wraz z poprzedzającym go "Over-Nite Sensation"). Osobiście wolałbym jednak, żeby znalazło się tu więcej fragmentów w stylu nagrania tytułowego lub tych utworów z bardziej skomplikowaną rytmiką, a trochę mniej wygłupów, które nie są zbyt zróżnicowane.
autor: Paweł Pałasz

Editor's info:
Apostrophe (') is the sixth solo album and eighteenth in total by Frank Zappa, released in March 1974 in both stereo and quadraphonic formats. An edited version of its lead-off track, "Don't Eat the Yellow Snow", was the first of Zappa's three Billboard Top 100 hits, ultimately peaking at number 86. The album itself became the biggest commercial success of Zappa's career, reaching number 10 on the US Billboard 200.
Apostrophe (') remains Zappa's most commercially successful album in the United States. It was certified gold by the RIAA on April 7, 1976 and peaked at number 10 (a career-high placement) on the Billboard 200 chart in 1974. Continuing from the commercial breakthrough of Over-Nite Sensation (1973), this album is a similar mix of short songs showcasing Zappa's humor and musical arrangements. The record's lyrical themes are often bizarre or obscure, with the exception of "Uncle Remus", which is an extension of Zappa's feelings on racism featured on his earlier song "Trouble Every Day".

muzycy:
Frank Zappa - wokal, gitara, gitara basowa
George Duke - instr. klawiszowe, dodatkowy wokal
Ian Underwood - saksofon
Napoleon Murphy Brock - saksofon, dodatkowy wokal
Sal Marquez - trąbka
Bruce Fowler - puzon
Don "Sugarcane" Harris - skrzypce
Jean-Luc Ponty - skrzypce
Alex "Erroneous" Dmochowski - gitara basowa
Tom Fowler - gitara basowa
Aynsley Dunbar - perkusja
Ralph Humphrey - perkusja
Ruth Underwood - instr. perkusyjne
John Guerin - perkusja (6)
Tony Duran - gitara (7)
Jack Bruce - gitara basowa lub wiolonczela (7)
Jim Gordon - perkusja (7)
Robert Camarena, Ray Collins, Ruben Ladron De Guevara, Susie Glover, Kerry McNabb, Linda Sims, Tina Turner & The Ikettes, Debbie Wilson - dodatkowy wokal

utwory:
1. Don't Eat The Yellow Snow 2:07
2. Nanook Rubs It 4:37
3. St. Alfonzo's Pancake Breakfast 1:50
4. Father Oblivion 2:18
5. Cosmik Debris 4:14
6. Excentrifugal Forz 1:33
7. Apostrophe' 5:50
8. Uncle Remus 2:44
9. Stink-Foot 6:32

wydano: Aug 28, 2012
more info2: www.zappa.com