The Devil You Know

opis:
bluesonline.pl:
Tommy Castro, stary znajomy z Jimiway Blues Festival, 2014 rok zaczął świetną płytą „The Devil You Know”. Różne brzmienia i nowe rytmy – taki cel postawił sobie Castro.

Krążek rozpoczyna pełen energii utwór tytułowy. Solidny blues rock, z świetnymi riffami, mocnymi solówkami gitary, pulsowaniem organów i mocnym głosem. Momentami wydaje się, że to wręcz jakieś Bad Company i te unisona wokalno-gitarowe z szalonymi responsami gitary solowej.

I rzeczywiście – „Second Mind” zaczyna się latynoskimi bębnami skrzyżowanymi z genialnym funkiem. Głos Castro, częściowo przetworzony elektronicznie, wsparty jest świetnymi chórkami i nakręcony soulową energią. Tu organami wspiera Castro Jimmy Pugh, a sam lider bezbłędnie gra na gitarze. No i to genialny numer do tańca na koncertach.

Do „I’m Tired” Savoy Brown, Castro zaprosił Joe Bonamassę. To nieco ociężały rytmicznie blues rock, będący raczej pretekstem do spotkania w studiu dwóch gitarzystów, niż kawałkiem do zapamiętania. Ale też i obydwaj panowie mają nam tyle do opowiedzenia gitarami, że cztery minuty mijają w mgnieniu oka.

Znakomicie za to brzmi podlany psychobilly „Center of Attention”. Genialna produkcja, świetnie zinstrumentowana, pełna oddechu i z fragmentem godnym przebojów hard rocka – rzeczywiście Castro nie uznaje ograniczeń, flirtując nawet z psychodelią.

W „The Whale Have Swallowed Me” gościnnie śpiewa Tasha Taylor. Standard legendarnego J.B. Lenoira zyskał stosowną oprawę. Castro gra slide, mamy prawdziwe pianino, a i cały zespół świetnie się bawi, przywołując ducha dawno minionych czasów.

Za to „When I Cross The Mississippi” to mieszanka silnego blues rocka z brzmieniami i rytmami rodem z Luizjany, czy wręcz klimatem zydeco. Mike Finnigan gra tu mocarne partie organów, a castro głosowo i gitarowo współpracuje Tab Benoit, wspierany rzez jeszcze jedną gitarę Marka Karana. Całość brzmi potężnie i bardzo bluesowo.

Fortepianowa królowa Marcia Ball zagrała i zaśpiewała w nowoorleańskiej piosence Andre Williams „Mojo Hannah”. W wokalnym duecie słychać prawdziwą chemię i miłość do muzyki. A to najlepsza rekomendacja także dla słuchaczy.

Solidną porcję blues rocka przynosi „Two Steps Forward” z riffami wzmocnionymi harmonijką Magic Dicka i głosami The Holmes Brothers. I znów jest potęga brzmienia oparta o solidne granie hammondów i szalone, soulowe refreny kontrastujące z niemal zeppelinowymi riffami. To niezwykła mieszanka gatunków i dowód wyjątkowej kreatywności Castro – do nuty ostatniej.

Pyszny blues rock „She Wanted To Give It To Me” przypomina pracą gitary nieco Jimi Hendrixa, ale Castro śpiewa znacznei wyżej, po prostu inaczej. Surowo, ale z niesamowitą energią jaką daje zelektryfikowana gitara.

„Keep on Smilin’” to stary southernowy numer z lat 70. XX wieku. Są tu i organy i fortepian I druga gitara Marka Karana, przywołująca klasyczne brzmienia Allman Brothers.

Energia rozpiera każdą nutę będącą efektem współpracy Castro z Samanthą Fish. Obydwoje znakomicie się uzupełniają i jako wokaliści i jako gitarzyści, a i elektryczne piano dodaje tylko wigoru tej szybkiej kompozycji z domieszka country.

Bardzo radiowo i przebojowo brzmi umieszczony dopiero na 12 pozycji „That’s All I Got”. Bez gości, tylko z podstawowym składem The Painkillers będzie koncertowym killerem. Pełen nostalgii, ale nie rozwlekły – po prostu męski i konkretny. I świetne, ciemne brzmieniowo, ale melodyjne solo. Czterech muzyków zrobiło wielką muzykę.

Płytę kończy utwór rozpoczynający się brzmieniem jakby z pierwszej płyty Led Zeppelin i podobnym riffem. Ale wyobraźnia Castro każe mu do końca mieszać różne gatunki, wręcz z niepohamowaną łapczywością. Może dlatego „Greedy” jest taki intrygujący? Mamy tu i hard rockowy riff i funkowo-soulowe zwrotki i chórki i niemal rockowe bridge. Na tej płycie dzieje się wiele do ostatniej nuty i trudno się dziwić, ze to ta piosenka promowała album.

„The Devil You Know” to płyta znakomita. Różnorodność zaskakuje, ale nie przeraża, w dodatku najlepsze kompozycje to autorskie dzieła Tommy Castro. Gdyby mógł zagrać ten materiał w Polsce.

www.allmusic.com:
San Francisco's Tommy Castro has been at this roots and blues-rock thing for some 20 years now, and while at one time he was heralded as the next great guitar slinger, such claims only last until the next guy comes down the line with good tone and flashy technique, and since that seems to happen every other week, it's probably good that Castro brings a whole lot more to the plate than just his guitar playing. There's his voice, for one thing, a soulful and versatile blue-collar growl that sounds like Bob Seger working his way through the Stax/Volt catalog, and he's also turned into a pretty good meat-and-potatoes songwriter, too, although yes, it's his guitar playing that keeps the pot boiling. Castro has been using horn sections and larger ensembles on his recent albums, but for this set he relies on his crackerjack new touring band the Pain Killers, comprised of longtime Castro bassist Randy McDonald, drummer Byron Cage, and keyboardist James Pace, and the pared-down band brings a fiery garage energy to everything here, making this one of Castro's finest releases. Although there are also a lot of guest stars making appearances on The Devil You Know (Marcia Ball, the Holmes Brothers, Joe Bonamassa, Mark Karan, Tab Benoit, Samantha Fish, Tasha Taylor, and the J. Geils Band's Magic Dick among them), they don't overrun the project, and this is Castro's show all the way, from the soulful, gospel-laced "Second Mind" and "The Whale Have Swallowed Me" through a cover of Wet Willie's "Keep on Smilin'," the bouncing, swinging "Mojo Hannah" (featuring Marcia Ball's piano and vocals), and the powerful "Two Steps Forward" (graced by the Holmes Brothers). Things close out with 2013's single "Greedy," which spotlights what a tight and garage-edged band the Pain Killers are. Yeah, this album is full of the blues, but it's also like a full-charged blue-eyed R&B and soul review, and the new configuration of Castro's band has him fired up and roaring on the Stratocaster with a renewed sharpness.
by Steve Leggett